Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje.  Als Daniëlle wakker wordt met zware hoofdpijn, blijkt al snel dat haar bloeddruk te hoog is. Reden genoeg om haar enkele dagen later in te leiden. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Daniëlle.

Ik ben 39 weken en 2 dagen zwanger als ik woensdagochtend wakker word met hele erge hoofdpijn. Ik heb vaak last van hoofdpijn, maar tijdens de zwangerschap eigenlijk niet. Nadat ik Sem (5 jaar) naar school heb gebracht, kruip ik samen met Tijn (3 jaar) weer in bed. Tijn met de iPad en ik met twee paracetamol in de hoop dat het na even slapen over gaat. Na een uur ben ik al weer wakker, de hoofdpijn is nog erger dan daarvoor. Ik neem een douche in de hoop te kunnen relaxen. Maar na 5 minuten ga ik er toch weer onderuit. Ik besluit toch maar de verloskundige te bellen. Bij Tijn had ik de laatste week van de zwangerschap alleen maar hoofdpijn, maar was er verder niks aan de hand. Hopelijk is dit een teken dat de bevalling niet lang meer laat wachten. De verloskundige wil me toch zien, ze is voor een bevalling in het ziekenhuis, dus mag ik daar heen komen. Mijn schoonmoeder haalt de kinderen op en mijn vader gaat met mij mee naar het ziekenhuis. Mijn bloeddruk is 145/90, niet mega hoog, maar wel te hoog. Ik moet blijven en aan het CTG liggen. In mijn urine zaten geen eiwitten, dus dat is goed. Ook nog even een echo en alles is prima. De gynaecoloog twijfelt wat te doen, mij weer terug overdragen naar de verloskundige of toch bij hem onder controle blijven. Ik mag naar huis, maar moet over 2 dagen weer aan het CTG. Als er iets is dan kan ik gewoon naar mijn eigen verloskundige bellen.

Bevallingsverhalen 2020 - Mama's Meisje blog

Om 22.30 uur schrik ik van mijn telefoon, anoniem. Normaal neem ik anoniem niet op, maar dit toch een raar tijdstip. Het is de gynaecoloog van vanmiddag. Ze hebben overleg gehad en ik ben toch overgedragen aan de gynaecoloog. Mocht er iets veranderen, zoals ergere hoofdpijn, vlekken zien, strak gevoel om mijn buik of minder leven moet ik meteen naar het ziekenhuis bellen. Als over 2 dagen de controle goed is, mag ik weer terug naar de verloskundige. Hij verzekerd me nog om me niet druk te maken, maar mocht er verandering komen, meteen bellen. Nou dat niet druk maken na zo’n telefoontje op zo’n laat tijdstip gaat niet meer lukken. Gelukkig slaap ik goed die nacht. Mijn hoofdpijn is ’s ochtends een stuk minder, maar niet over. Er stond al een controle bij de verloskundige gepland, die gaat gewoon door. Fijn nog een keer extra controle, want het laat me niet los. Mijn bloeddruk is gedaald, dus dat is een geruststelling.

Vrijdagochtend. Ik zet mijn spullen alvast klaar, de koffers van de jongens zijn ook alvast gepakt. Voorbereid voor als ik toch moet blijven. Dan hoeven alleen maar de koffers opgehaald te worden en dat geeft mij een fijn gevoel. Mijn man en ik gaan samen naar het ziekenhuis. Er is geen verandering, de hoofdpijn is over, dus dat is erg fijn. Maar na een uur CTG blijkt mijn bloeddruk toch weer te hoog 141/97. Hij is niet zo hoog dat ik meteen moet bevallen, maar wel te hoog om thuis te bevallen. De eerste zwangerschap moest ik in het ziekenhuis bevallen omdat Sem 3,5 week te vroeg was. Bij Tijn twijfelde ik wat ik wilde, maar heb ik toch voor het ziekenhuis gekozen. Die bevalling was zo makkelijk dat ik deze bevalling heel graag thuis wilde. Nou, dat zat er nu dus niet meer in. Ik heb al 2 à 3 centimeter ontsluiting, dus ze strippen me meteen in de hoop dat het zelf op gang komt. Als dat niet zo is, moet ik me 2 dagen later om 08.30 uur melden en word ik ingeleid. Ik hoop zo dat het zelf zal beginnen, ik zie zo op tegen inleiden. Bang dat het dan onnatuurlijk in gang wordt gezet en daardoor een helse bevalling zal worden. De tweede bevalling was juist zo relax, dit wil ik weer. Na het strippen gebeurt er helemaal niks. De dag voor de inleiding gaan de kinderen uit logeren bij opa en oma. Wij blijven ook gezellig eten en doen lekker rustig aan ’s avonds. Nog een laatste buikfoto maken en dan gaan slapen. Heel gek met het idee dat je weet dat je morgen toch echt gaat bevallen.

Die ochtend ben ik heel vroeg wakker. Toch wel spanning, maar ik voel me goed. Rustig even lekker douchen en dan op richting het ziekenhuis. Om 09.00 uur liggen we op de kamer waar ons derde mannetje geboren gaat worden. De verpleegkundige schrijft op het bord al de datum van vandaag, zal onze baby vandaag al geboren worden? Zal het zo snel gaan? Eerst moet ik een uur aan het CTG om te kijken of er al iets gebeurt, maar nee; nog niks te zien. Om 11.00 uur komt de verloskundige om mijn vliezen te breken. Dan is het afwachten of de weeën zelf op gang komen. Als er om 12.00 uur niks gebeurd is, krijg ik een infuus met weeënopwekkers, maar dat wil ik echt niet! Rustig lig ik op bed een vlog te kijken. Iets voor 12.00 uur begin ik toch wel wat weeën te krijgen. Waar het bij de andere twee heel rustig begon en bij Tijn ze zo makkelijk weg te puffen waren, begon het nu toch al heel snel vrij heftig. De verloskundige komt langs om een infuus aan te sluiten, op het CTG is namelijk amper activiteit te zien. Maar als ze me ziet is toch wel duidelijk dat het wel al begonnen is. Ik twijfel aan mezelf, voel ik het dan zo verkeerd? De verloskundige vertrouwd op mijn gevoel, dus het infuus is niet nodig. Hoe fijn ik het de vorige keren vond om de weeën in bed of op de bedrand op te vangen, kan ik nu niet liggen of zitten. Dan maar staan, leunend tegen de commode, op m’n tenen vang ik de weeën op. Wat zijn ze heftig! En wat komen ze snel achter elkaar. Ik trek dit niet langer, hoe kan dat nou? De vorige keer vond ik het zo’n makkie. Heb ik het zo geromantiseerd in m’n hoofd?

Om 13.00 uur komt de verloskundige weer even kijken. 5 centimeter… nee! Ik had 2 dagen geleden al 3 centimeter. Dit trek ik echt niet veel langer. Ik denk al na over een ruggenprik. Maar dat wil ik al helemaal niet! Ik kan dit zelf, ik kon dit zelf. Waarom nu niet? De verpleegkundige stelt voor om even te douchen, wie weet verlicht dit de pijn een beetje. Maar best lastig uitkleden met zulke pijnlijke weeën, maar eindelijk zit ik na een tijd onder de douche. Wat een verlichting die warme waterstraal op mijn buik! Maar genieten is van korte duur, vrijwel meteen krijg ik persdrang. Nee, dit kan toch niet? Veel te vroeg, ik had een half uur geleden nog maar 5 centimeter. De verpleegkundige ziet aan m’n blik dat het echt is, ik moet zo snel mogelijk de douche uit, voordat hij zo meteen in de douche geboren wordt! Ze roept de verloskundige er weer bij. Zij checkt… 9 centimeter. De laatste centimeter helpt ze me mee. En om 13.55 uur wordt Mees dan geboren!

Beschuit met muisjes bevallingsverhalen 2019 - Mama's Meisje blog

Wow, wat ging dit snel! Ik mocht hem zelf aanpakken en hem bij me neer leggen. Heel even de opluchting en blijdschap dat hij er dan was, maar al snel bedacht ik me dat hij niet huilde. Ik keek hem goed aan en zijn hele gezicht, tot aan zijn borst, was blauw! Voordat ik er nog meer over na kon denken, had de verloskundige de navelstreng al doorgeknipt en pakte ze hem bij me weg. Maar toen hij naast me op de commode werd gelegd, huilde hij gelukkig al. Terwijl ze Mees aan het checken waren, kwam de placenta al. Binnen 2 minuten werd die ook al geboren. Gelukkig herstelde Mees heel snel en lag hij weer heel snel bij me. In het bloed van de navelstreng zagen ze dan ook dat Mees het moeilijk had gehad. Ze vonden het ook vreemd dat de placenta zo snel al kwam. Ze wilden de placenta op kweek zetten om te kijken of er iets mis was, voor een eventuele volgende zwangerschap (nou 3 is genoeg hoor!). Ze wilden ook meteen bloedprikken bij Mees om te kijken hoe het zuurstofgehalte in zijn bloed was. Maar doordat het zondag was, waren er geen verpleegkundigen die gespecialiseerd zijn in het prikken van baby’s. Na heel vaak proberen lukte het niet om Mees te prikken. Uiteindelijk duurde het te lang dat het toch geen nut meer had en ze het niet meer in het bloed konden zien. We moesten Mees maar goed in de gaten houden. Ik moest nog 24 uur blijven vanwege mijn te hoge bloeddruk. Gelukkig was met Mees alles goed en mochten we een dag later samen naar huis. Ook mijn bloeddruk is normaal gebleven. Tijd om thuis te genieten met mijn 4 mannen!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Daniëlle! Wat een spannende dagen zo vlak voor de bevalling! Fijn om te lezen dat jullie alweer snel naar huis mochten!

Wil jij, net als Daniëlle, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com