Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Cynthia wordt een dag na de uitgerekende datum ingeleid omdat de baby groot wordt geschat. Ondanks al haar inspanningen, eindigt Cynthia toch op de OK voor een keizersnede. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Cynthia.
De bevalling: wat zag ik daar als een berg tegenop… Het zou de eerste keer worden dat ik zou gaan bevallen. Het idee dat je niet weet hoe het allemaal gaat zijn en wat je ervan moet verwachten, maakte mij heel erg zenuwachtig. Ik was tegelijkertijd zwanger met een vriendin en samen hadden we het er vaak over. Met een kleine 30 weken kwam ik thuis te zitten in verband met bekkenklachten, dus ik had tijd genoeg om erover te piekeren. Natuurlijk keek ik ook heel erg uit naar ons kleine meisje en het moment waarop ik haar kon bewonderen!
Het begon allemaal op maandag 26 maart 2018, de uitgerekende datum. Ze hadden al meerdere malen tegen ons gezegd dat ons meisje geen kleine baby zou zijn. Mede daardoor, en door mijn bekkenpijn, hadden we besloten om niet langer door te lopen. Dinsdagavond de 27e mochten wij ons om 19.30 uur melden in het ziekenhuis in Hardenberg om ingeleid te worden. We maakten nog een laatste liftfoto en gingen vol spanning naar de afdeling. Eenmaal op de afdeling werd ik naar een kamer gebracht en kreeg ik uitleg over de ballonkatheter. Mijn vriend ging de nacht weer naar huis en in de ochtend zouden ze kijken of het zijn werk al had gedaan. Zo gezegd, zo gedaan… Maar helaas, woensdagochtend was er nog geen verandering. Zolang het niet “verweekt” is breken ze de vliezen niet, vertelde de verpleegkundige. Dat was toch wel een kleine teleurstelling. Ze brachten als tweede optie gel in, waardoor het sneller zou moeten gaan. Mijn vriend en ik hebben deze dag doorgebracht in de ziekenhuiskamer. Allebei hoopten we dat ze om 16.00 uur ’s middags zouden zeggen dat de baarmoedermond ver genoeg was verstreken.
Ondertussen was ik druk bezig om iedereen nog even voor de gek te houden, zodat het leek alsof er nog steeds niets aan de hand was. Ik postte bijvoorbeeld een foto op Instagram van onze hond die op mijn schoot zat. Een eerder gemaakte foto, maar ze trapten er allemaal in ;) Behalve mijn schoonzus, er moest tenslotte wel iemand op de hond passen. Om 16.00 uur kwam de verpleegkundige om te controleren wat de status was. We kregen te horen dat ook nu de vliezen nog niet gebroken konden worden. We legden ons er dus maar bij neer dat ook nu ons meisje nog niet geboren zou gaan worden. We aten samen wat en ondertussen keek ik naar die lieve kleine kleertjes die we al hadden klaargelegd, hoe zou het haar straks staan? Zou het wel passen? Ik was zo nieuwsgierig. Om 20.00 uur kwamen er een verloskundige en verpleegkundige aan, zij besloten ineens toch de vliezen te gaan breken. Normaal zouden ze dit niet zou gauw doen omdat je dan in de nacht met een eventuele bevalling ‘zit’, maar toch deden ze het. Ik bleek ondertussen 3 centimeter te hebben, ook kreeg ik weeënopwekkers om de boel een beetje op gang te helpen.
Ik ben er inmiddels achter dat als ik hevige pijn heb, wat ik totaal niet ken, ik dan niet rustig kan blijven. Ik schoot in paniek en wist niet meer zo goed waar ik het zoeken moest. Hoe hielden sommige mensen dit vol tot 10 centimeter? Het was 00.00 uur, ik zat op 4 centimeter, maar kon de pijn niet meer verdragen. Ze besloten een ruggenprik te zetten. Er kwamen een oudere man en een jonge jongen de kamer binnen gelopen. Eerst dacht ik nog: “nee hé…. Lig ik hier, komen die mannen binnen..“, maar al gauw sloeg dat om in, snel die ruggenprik dan ben ik er vanaf! Uren verstreken en de pijn was wat meer te dragen. Ze hadden mijn vriend gevraagd dat elke keer als er een wee kwam, hij op het knopje moest drukken van het CTG apparaat. Op een gegeven moment kwam er een verpleegkundige binnen om te kijken of het nog wel goed ging, want ze zagen geen wee meer in het scherm op hun controleplek. Nee dat klopte, we waren allebei in slaap gevallen! Haha!
Om 05.00 uur zat ik op 9 centimeter en tegen 06.15 uur op 10 centimeter. Ik kreeg wat meer hoop, ik dacht: “nu gaat het beginnen!” De weeënopwekkers gingen eraf, de ruggenprik stopte ermee en nu zouden de persweeën moeten komen. Tegen 07.30 uur werd er nogmaals van personeel gewisseld, zij die mij de hele nacht hadden geholpen gingen weer naar huis.. Dit vond ik wel vervelend, maar goed zij moeten ook slapen ;) Tot ongeveer 08.30 uur heb ik de volle pijn weer op moeten vangen. Ik mocht niet persen, ook al had ik die drang toch al best wel. Ze zeiden dat ze nog niet ver genoeg was ingedaald en het dan heel wat energie zou kosten om te persen. Toen ik het tegen 09.00 uur toch echt niet meer volhield en ik al een keer had uitgehaald in woorden naar één van de verpleegkundigen die ik op dat moment niet zo aardig vond, mocht ik eindelijk beginnen. Ik heb alle kracht bij elkaar geraapt die ik nog had. Het enige wat ik dacht, was: “ze moet eruit!” Naast mij stond gelukkig een hele lieve verpleegkundige die mij ontzettend motiveerde om elke perswee weer door te gaan. Na een dik uur à anderhalf uur kon ik aan haar ook wel zien dat het persen niet zo verliep als het zou moeten verlopen. De gynaecoloog werd erbij gehaald.
Het hoofdje had de bocht nog niet gemaakt en er waren twee opties: een vacuümpomp of de OK. Op dat moment dacht ik: “rijd mij alsjeblieft naar beneden“. Ik was gesloopt… Maar mijn lieve vriend vroeg nog eventjes hoe snel het kon gaan als de pomp wel zou werken. Ze besloten dit één keer te proberen. Ik kan je vertellen, met de pijn die ik toen voelde had ik het gevoel dat ze inmiddels al wel half eruit zou zijn… Niets was minder waar, ze maakte de bocht niet. Met volle weeën ben ik naar beneden gereden, naar de OK. Mijn lieve vriend, die inmiddels al 1,5 dag wakker was, vond dit het engste gedeelte. Terwijl ik juist blij was dat het nu eindelijk bijna voorbij zou zijn. Achter die blijheid zat ook zeker wel teleurstelling: ik had het gevoel het niet ‘zelf’ gedaan te hebben. Ze was niet via de ‘normale’ weg geboren. Eenmaal in de OK was ik ook weer bevangen door de pijn en raakte ik in paniek. Mijn vriend moest bij mij weg om zich om te kleden en ik moest gaan zitten voor de ruggenprik. Ik weet nog dat ik dit zelf niet meer kon. Toen eenmaal de ruggenprik erin zat en ik over geschoven was van het bed op de OK tafel, voelde ik mij alsof ik weer terug was op de wereld. Ik had geen pijn meer, voelde helemaal niks meer en begon weer te lachen. De mannelijke verpleegkundige achter mij zei tegen mijn vriend, die de OK op kwam lopen: “nou, ze is er weer hoor!” Hij vertelde dat ik, zodra ze bezig gingen, wat getrek aan mij zou kunnen voelen als ze de baby er uit zouden halen. “Als dat alles is?” dacht ik! Voor mijn gevoel nog geen 10 minuten later, hoorde ik ineens een heel lief meisje huilen. Ik zag haar nog niet, maar dat geluid! Wauw, wat was ik blij om dat te horen zeg! Onze mooie dochter Níne werd op 29 maart 2018 om 10.44 uur geboren door middel van een keizersnede. En ook kon ik niemand meer voor de gek houden, ik had inmiddels al een berichtje van mijn zusje “je bent niet meer online geweest, je bent aan het bevallen hé???” En hoeveel ze woog? 4425 gram… Ik vond dit een heftige eerste bevalling. Mocht het ons gegeven zijn, dan hoop ik dat de tweede keer ietsje soepeler verloopt! Nu ik dit typ, zit dat lieve meisje voor mij lekker op de grond te spelen en word ze over een week alweer 1, wat gaat het toch hard!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Cynthia! Wat een strijd heb je geleverd, maar goed om te lezen dat je opluchting voelde en alles goed is verlopen.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie