Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Claudia heeft al twee dochters uit een eerdere relatie en verwacht nu samen met haar huidige partner haar derde kindje. Een dag na de uitgerekende datum beginnen de weeën… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Claudia.
Mijn bevallingsverhaal begint op het moment dat ik mijn nieuwe partner heb leren kennen. Of eigenlijk nog iets eerder. Zelf heb ik al twee prachtige meiden met mijn vorige partner, zij zijn nu 10 en 12 jaar. Mijn eerste dochter was niet gepland, maar oh zo welkom. De zwangerschap staat in het teken van plots samenwonen, twee keer verhuizen en alle veranderingen in korte tijd. Na 41 weken en 6 dagen wordt zij thuis na een zeer snelle en heftige bevalling geboren. Mijn tweede dochter verwacht ik anderhalf jaar later. Zij is gepland en ik ben zeer blij dat ik zo snel alweer zwanger ben. Verdrietig genoeg krijg ik tijdens deze zwangerschap te horen dat mijn moeder weer borstkanker
heeft. Op de avond van de 20-weken echo hoor ik dat zij niet meer te behandelen is en aan deze ziekte gaat overlijden. Wat een heftige tijd ga ik in. Dubbele gevoelens, verdriet en blijdschap. Ook in deze zwangerschap weer een verhuizing van de flat waarin we wonen naar een woning met meer ruimte en een tuin. We wonen drie maanden bij vrienden en mijn toenmalige schoonouders in tot we de sleutel van onze nieuwe woning hebben. Weer een zwangerschap waarbij ik me niet volledig kan richten op het wonder dat in me leeft, veel onrust en naast blijde gevoelens ook het verdriet om mijn moeder. Na 40 weken en 1 dag wordt na een langere bevalling onze dochter thuis geboren. Mijn moeder heeft nog vijf maanden van beide meiden kunnen genieten voordat zij stierf.
Zes jaar later loopt mijn relatie stuk en verhuis ik met de meiden naar mijn geboorteplaats. We worden omringd door familie en het is een periode waarin we de tijd nemen om aan de nieuwe situatie te wennen en ik me vooral focus op de meiden. Gelukkig wennen ze snel en
maken ze nieuwe vriendinnen op hun school. Een jaar later ontmoet ik mijn vriend en nog eens anderhalf jaar later kopen we samen een
woning. Hij heeft zelf geen kinderen maar vanaf het eerste moment sluit hij mijn meiden in zijn hart en accepteert ze volledig. Zij zijn dan 8 en 9 jaar oud. Ze horen bij mij en nu ook bij hem. De wens om samen nog een kindje te krijgen groeit. Ik weet dan zeker dat dit de laatste zou zijn en zou zo graag één keer echt willen genieten van een zwangerschap, het echt samen doen en uiteraard gaan genieten van het kamertje
inrichten, een naam bedenken en alles wat er bij hoort. Na drie maanden voel ik me anders. Als ik een test doe is deze negatief. Ik baal maar weet ook dat ik geduld moet hebben.
Mijn schoonouders logeren hier een nachtje en ik ga op tijd mijn bed in. Ik voel me niet helemaal fit en ben kribbig. Twee dagen later ben ik alleen thuis en app ik met mijn zusje. Ze komt koffie drinken en heeft nog een test meegenomen omdat ik mezelf voor de gek blijf houden. Ik wil nog even snel die test doen om het uit mijn hoofd te kunnen zetten. Je zal zien dat ik dan ook de dag erna ga menstrueren. Tijdens het wachten op de uitslag zeg ik nog; “heel stom dat ik dit doe want ik weet het echt zeker, maar dan kan ik het tenminste uit mijn hoofd zetten“.
Daarna verschijnt er op het venstertje dat ik 2 tot 3 weken zwanger ben. Helemaal verbaasd ben ik en het dringt een poosje niet helemaal tot me door. Ik ben meteen heel blij maar had al zo voor mezelf bedacht dat ik niet zwanger was, dat ik echt even moest beseffen dat er nu daadwerkelijk weer een kleintje onderweg is. Mijn zusje en ik zijn heel close dus ook heel bijzonder om dit samen te mogen ‘ontdekken‘. De rest van de dag loop ik op wolkjes. Er is een braderie op de school van de meiden en ik loop op het schoolplein en doe alsof er niks aan de hand is, maar van binnen denk ik steeds; “Ik ben zwanger. Ik ben zwanger!“. Als ik het s’avonds aan mijn vriend vertel, is ook hij enorm blij en we zitten op ons roze wolkje.
Enkele dagen later merk ik dat bepaalde geuren en smaken me tegen beginnen te staan. Dit herken ik nog van mijn vorige zwangerschappen. Ook toen ben ik beide keren tot 13 a 14 weken misselijk geweest en kon ik vooral veel geuren niet verdragen. Ik heb er nu wel sneller last van en het lijkt ook heftiger te zijn. Al snel lust ik bijna niks meer, kokhals ik bij alles wat ik ruik en hou ik weinig binnen. Ik ben heel erg moe en slap en blijf veel op bed met een emmer naast me. Het blijkt het begin te zijn van een zware periode die in het teken staat van veel spugen, misselijkheid en weinig energie. Als de kinderen thuis zijn, probeer ik me te vermannen, maar in de tussentijd lig ik veel in bed en op de bank. Ook medicatie haalt weinig uit. Gelukkig gaat het rond 18 weken iets beter en ik pak mijn werk als kraamverzorgster weer op. Helaas blijkt dit toch teveel van het goede, mede door mijn bekkenklachten. Zodoende kom ik met 30 weken volledig thuis te zitten. Afleiding genoeg, want samen met mijn dochters shop ik de babyafdeling leeg en samen met mijn vriend richten we de babykamer in. Inmiddels hadden we een kaartje uitgezocht en mijn vriend opperde een naam die ook ik meteen erg leuk vond.
De laatste weken van mijn zwangerschap vond ik knus. Het was december, ik begon te cocoonen. Maakte het gezellig in huis en met zijn viertjes waren we echt in verwachting van dit kleine mensje. Een dag na de uitgerekende datum werd ik om 04.00 uur s’nachts wakker. Het was zaterdag 19 januari. Het rommelde wat en ik moest plassen. Eenmaal weer in bed had ik wel door dat het was begonnen. Ik had weeën. Ze kwamen om de paar minuten maar waren niet hevig en ik kon ze in bed prima opvangen. Ik heb iedereen lekker laten slapen tot ik om 06.00 uur wel mijn bed uit moest omdat ik wilde lopen. Mijn vriend werd wakker en we gingen naar beneden. Ondertussen appte ik mijn zus of zij de meiden na haar nachtdienst kon komen halen omdat de bevalling begonnen was. Beneden moest ik naar de wc en daarna stond ik in de woonkamer mijn weeën weg te puffen. Dit was prima te doen. Rond 07.00 uur werden de meiden wakker, de jongste dacht dat iemand beneden een fietsband aan het oppompen was, haha. Nadat ze zich hadden aangekleed, kwamen ze even beneden en hebben we tussen de weeën door even gekletst en heb ik ze een dikke knuffel gegeven. Mijn zusje was er inmiddels en nam ze mee. Nu was het ongeveer 07.30 uur en ik vond het fijn dat het stil was in huis. Nu kon ik me volledig op de weeën concentreren. Ze waren echt goed te doen en ik kon ze goed wegpuffen, leunend op de box of stoel in de woonkamer.
Om 08.15 uur heeft mijn vriend de verloskundige gebeld om aan te geven dat het begonnen was. Ze was hier om 09.00 uur en ik kon nog prima een praatje met haar maken. Tijdens een wee was ik heel even in mezelf gekeerd maar daarna kon ik weer mee kletsen. Ze onderzocht me en ik had drie centimeter ontsluiting. “Het doet ook nog niet zoveel pijn“, zei ik tegen haar. Dus het moet nog even wat heviger worden wil er een kind komen. Ze ging weer weg en zou rond 11.00 uur terug komen. Ik drentelde een beetje rond in de woonkamer en zuchtte mijn weeën weg die ietsje pijnlijker werden maar nog steeds goed te doen waren. Ik merkte wel dat ze sneller op elkaar kwamen en iets langer duurden. De gordijnen bleven uiteraard dicht, ik vond het fijn om in de woonkamer te zijn en kon me volledig overgeven aan de weeën. Om 11.00 uur was de verloskundige weer terug. Ze onderzocht me en stripte me even snel tijdens een wee. Dit deed gemeen pijn en ik moest huilen. Ik had 4 centimeter ontsluiting, maar ze zei dat ik tijdens een wee al richting 5 à 6 centimeter ging. Ze adviseerde me even te gaan douchen en daar had ik ook wel zin in. Zij zou vast alles klaar gaan zetten en de kraamzorg bellen. Ik weet nog dat ik dacht: is dat niet een beetje overdreven om dat nu al te doen? Zo veel pijn heb ik nog niet dus dit duurt nog wel eventjes. Maar ik was er verder niet mee bezig en ben om 11.30 uur onder de douche gaan staan.
Als snel voelde ik dat mijn lijf nu echt aan het werk moest. O ja, shit. Zo voelde die gemene pijn. Binnen enkele minuten keerde ik volledig in mezelf en pufte de ene wee na de andere wee weg. Mijn vriend steunde me enorm. Ik had zijn handen vast en heb er heerlijk in mogen knijpen. Ik probeerde mee te gaan in de pijn in plaats van me er tegen te verzetten. Dit lukte goed en zo heb ik tot 12.15 uur onder de douche gestaan. Ineens werd ik onrustig en ik wilde er onder weg. De kraamverzorgende was inmiddels ook gearriveerd en zij en mijn vriend hielpen me met afdrogen en ik trok een shirt aan. Ook nog een badjas erover want ik had het koud. “Wat wil je?“, vroeg de verloskundige. “Naar beneden“, zei ik. Daar voelde ik me lekker en had ik mijn eigen coconnetje. Mijn weeën waren nu enorm pijnlijk en ze kwamen vlot achter
elkaar. Ik stond middenin de woonkamer met mijn vriend voor me waar ik tegenaan leunde. Net aan kon ik de weeën steeds wegzuchten maar ik voelde van binnen paniek. Wat een pijn!
Mijn vriend bleef zachtjes herhalen: “jij kan dit, je doet het goed” en ik kneep zijn handen fijn. De verloskundige had inmiddels alles klaar gezet en moedigde me op de achtergrond aan. “Je doet het goed, doorzuchten, heel goed. Dit is gemeen, maar dit is het laatste stukje. Nog
heel even en dan is je kindje er“. Ik was volledig bezig om niet in paniek te raken en de weeën weg te zuchten maar dacht wel: “is dit echt het laatste stukje of zeg je dat alleen maar om me gerust te stellen?“. Ik kon niet zo snel schakelen. Een uur geleden had ik nog praatjes en had ik me ingesteld op een niet hele vlotte bevalling. En nu stond ik hier tegen mijn vriend aan met zulke heftige weeën dat ik niet wist waar ik
het moest zoeken. Ik begon geluid te maken bij het wegzuchten. Ik kon niet anders. Niet heel hard, maar een soort oergeluid waar ik geen controle over had. “Ik moet persen“, zei ik, “maar het gat is nog niet groot genoeg” (lekker subtiel ook). “Dat kan heel goed“, zei de verloskundige, “pers maar mee als je dat wil“. De volgende wee pufte ik weg maar aan het eind nam mijn lijf het over en perste het even.
Dit deed ik niet. Dit ging vanzelf. Wat een oergevoel. Plots braken mijn vliezen en meteen perste mijn lijf. Ik schrok, gaf een gilletje en deed een stap opzij om snel op de baarkruk te gaan zitten. De verloskundige knielde en was heel rustig: “je kindje komt eraan“.
Ik had mijn ogen dicht en riep dat ik dit niet volhield. Het deed zo’n pijn! Nog een perswee volgde en onze dochter werd geboren, half in de armen van de verloskundige. Het was kwart voor een. Ze kon niet voorkomen dat onze dochter met haar billen op de grond terecht kwam.
Ik had nog steeds mijn ogen dicht en ze werd direct in mijn armen gelegd. “Jee, dat je snel ging had ik door“, zei de verloskundige, “maar dit had ik niet verwacht“. Ik deed mijn ogen open en zag een prachtig meisje in mijn armen. Even hoefde er niks. We keken naar haar en ik moest echt even bijkomen. Nadat ook de placenta geboren was en de navelstreng was uitgeklopt, knipte mijn vriend de navelsteng door.
Ik mocht even gaan liggen en daar hebben we haar uitgebreid bewonderd, midden in de woonkamer. Ze mocht bij me drinken en werd later gecontroleerd en aangekleed. Ik mocht naar boven om lekker te douchen. Wat een genot! Mijn vriend zat op ons bed en had onze dochter vast om haar warm te houden en ik kroop er gezellig naast. Inmiddels hadden we mijn collega en vriendin al laten weten dat onze dochter
geboren was en zij zou komen om bij ons te kramen. De verloskundige was alweer naar haar volgende bevalling en de kraamverzorgende die bij mijn bevalling aanwezig was had wat te drinken en fruit voor me gemaakt.
Ik wilde de meiden bellen. Het was inmiddels 15.30 uur en ik wilde ze zo graag vertellen dat ze een zusje hadden gekregen. Ik hoorde twee gespannen stemmetjes aan de andere kant van de lijn. Ze wilden zo graag een zusje, maar wij hebben ze in de waan gelaten dat we niet wisten wat het zou worden. “En? Wat denken jullie? Jullie hebben een zusje gekregen“, zei ik. Luid gejuich aan de lijn, wat waren ze blij! Mijn collega en vriendin was inmiddels gearriveerd en we waren onze dochter aan het bewonderen en aan het napraten over de bevalling.
Daar kwamen de meiden aan, stilletjes kwamen ze de slaapkamer in, verrukt toen ze haar zagen, twee trotse koppies en een prachtig genietmoment. Wat een steun heb ik gehad van mijn vriend. We hebben het echt samen gedaan allemaal en dat vond ik een bijzondere ervaring. Tijdens de bevalling week hij niet van mijn zijde en samen hebben we onze dochter uitgebreid bewonderd in alle rust voor we de rest van de wereld op de hoogte brachten, precies zoals ik het eens had willen ervaren. Lieve Floortje Charlotte, wat heb jij een geluk met jouw twee trotse, zorgzame zussen en wat hebben zij een geluk met jou. Ondanks de zwangerschap die ik als best zwaar heb ervaren en het eerste pittige jaar wat we met je hadden, heb ik geen seconde spijt gehad dat we jou wensten. Jij hebt ons leven nog meer verrijkt.
Inmiddels ben je een vrolijke en ondernemende dreumes en genieten we iedere dag van jou!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Claudia! Wat mooi dat jullie de bevalling samen hebben gedaan en dat het zo voorspoedig verliep!
Wil jij, net als Claudia, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie