Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Charlotte 39 weken zwanger is, voelt ze minder leven en gaat daarom voor een extra controle naar het ziekenhuis. Ze blijkt al 3 centimeter ontsluiting te hebben en wordt gestript. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Charlotte.

Het is dinsdag 31 maart ergens in de middag als ik besluit om de verloskundige te bellen. De baby in mijn buik is al twee dagen erg rustig en ik word daar weer erg onrustig van. Ik probeer van alles; suiker eten, op mijn linkerzij liggen  contact proberen te maken door in m’n buik te prikken maar echte reactie blijft uit. Ik voel wel beweging maar niet zoals ik gewend ben. In overleg met de verloskundige besluiten we af te wachten tot die avond 18.00 uur en dan verder te kijken. Rond 18.00 uur bel ik de verloskundige weer terug en geef aan dat ik er echt niet gerust op ben en toch graag een check wil in het ziekenhuis. Ze neemt contact op met het IJsselland ziekenhuis en ze vertelt mij dat ik langs mag komen. Maar door het coronavirus moet ik wel alleen komen. Nou prima, het zal wel weer loos alarm zijn.

Wij eten in Nesselande en laten onze oudste bij mijn ouders achter. Mijn man en ik rijden samen naar het ziekenhuis maar hij blijft in de auto achter. We spreken af dat ik hem (uiteraard) op de hoogte hou. Het ziekenhuis heeft wat maatregelen genomen om het coronavirus in te dammen. Voor de ingang staat een tent waar vragen gesteld worden; heb je de afgelopen weken / op dit moment koorts, moet je hoesten en of ben je verkouden? Ik kan op alle vragen nee zeggen dus ik mag door. Ik loop naar de lift en ga naar de derde verdieping. Het is niet helemaal onbekend terrein want in januari was ik er ook al vanwege minder bewegingen in mijn buik en ik ben daar bevallen van onze oudste zoon. Redelijk snel word ik opgehaald en mag plaatsnemen op een bed. Ik word aangesloten aan de CTG, mijn bloeddruk wordt opgemeten. Na een kwartiertje aan de CTG valt mij op dat er al een soort regelmaat in de harde buiken zit. Om de 5 minuten zie je er één opkomen.

Bevallingsverhalen 2020 - Mama's Meisje blog

Ik hang een uur aan het apparaat waarna de verloskundige langskomt om een echo te maken. De echo is goed; voldoende vruchtwater, voldoende beweging etcetera. Ze vraagt mij of ze mag kijken of ik ontsluiting heb zodat er daarna een plan gemaakt kan worden. Ik vraag haar nog wat ze daarmee bedoeld aangezien ik “pas” 39 weken zwanger ben. Ze geeft aan dat ze mij morgenochtend een ballon wil geven en als dit niet voldoende werkt, ik vrijdag ingeleid zal worden. Ik vraag haar waarom? Ze zijn in het ziekenhuis altijd bang dat als je komt met minder leven er toch complicaties optreden die ze over het hoofd kunnen zien. Ik geef direct aan dat ik een inleiding niet echt zie zitten omdat ik nog geen 42 weken zwanger ben. Maar mocht er ontsluiting zijn, ik dan eerder zal kiezen voor strippen. Ze toucheert en geeft aan dat ik al 3 centimeter ontsluiting heb. Voordat ik het doorheb, heeft ze mij al gestript. Ik mag weer naar huis. We maken de afspraak dat mocht het niet doorzetten ik contact opneem voor inleiden. Hierna geef ik weer aan dat ik dit niet wil… Dit is dan op eigen risico zoals zij mij vertelt…

Mijn man en ik halen de oudste op en gaan naar huis. We kruipen er vroeg in want met de vorige zwangerschap was ik ook gestript en de volgende dag was ik al bevallen. Die nacht is er wel wat beweging in mijn buik. Soms word ik er even wakker van maar echt onder de indruk ben ik niet. Die ochtend worden we wat later wakker dan normaal. Rond 07.30 uur zitten we aan de koffie. Ik vertel mijn man dat er toch wel wat regelmaat zit in de krampen die ik op dat moment voel. Ik besluit een app te downloaden waarmee ik de weeën kan timen zodat ik wat meer inzicht krijg in de situatie. De app laat mij zien wat ik eigenlijk al weet. Om de 8 à 10 minuten komt er een wee. Om 08.30 uur besluit ik de verloskundige al te bellen en aan te geven wat de situatie nu is. Ik wilde heel graag weer samen met Simone bevallen en toeval of niet: op 1 april 2020 heeft ze dienst! Ze geeft aan te gaan douchen en geeft door dat ik moet bellen als mijn vliezen zijn gebroken of als de weeën om de 5 minuten komen.

Om iets voor 12 belt mijn man de verloskundige weer. Mijn moeder heeft ondertussen onze zoon opgehaald. De verloskundige geeft aan gelijk te komen en 5 minuten later staat ze inderdaad voor de deur. Ik lig op de bank en merk dat ik niet meer kan praten tijdens de weeën wat altijd een goed teken is. Mijn man maakt koffie voor de verloskundige en samen zitten ze aan de eettafel. Om 12.15 uur besluiten we toch maar het ziekenhuis te bellen. Ik wilde proberen om thuis te bevallen maar ik merk dat ik niet durf. Om te kunnen bevallen moet je je compleet over kunnen geven en ik voel dat ik thuis aan het verkrampen ben. Rond 12.45 komen we aan in het IJsselland ziekenhuis. We lopen met z’n drieën naar de ingang waar we tegengehouden worden. Terwijl ik een wee sta weg te puffen komt er nog een soort van discussie omdat we met z’n drieën naar binnen willen. Nadat ik aangegeven heb dat ik hier samen sta met mijn man en de verloskundige mogen we alsnog doorlopen. We mogen door en stappen de lift in naar de derde verdieping; het geboortecentrum.

De verloskundige gaat even vragen welke kamer we in mogen. We installeren ons en zij haalt wat te drinken voor ons. De weeën komen langzaam terug maar zijn nog prima op te vangen. So far so good. Ik geef aan dat ik geen zin heb in een 100 jaar durende bevalling maar de verloskundige geeft aan dat zij om 17.00 uur weer thuis zal zijn en ik dan al bevallen ben… Ben benieuwd! Om 13.30 uur worden mijn vliezen gebroken en vrijwel direct worden de weeën heftiger. Ik besluit om een warme douche te nemen. Dit helpt voor mij niet zoveel dus na een paar minuten stap ik er weer onderuit en ga weer in bed liggen. Door de douche komen de weeën nog regelmatiger en ik merk dat ze pijnlijker worden. Na een inwendig onderzoek blijk ik nu 6 centimeter ontsluiting te hebben. De weeën volgen elkaar nog sneller op en rond 14.15 uur vind ik het niet meer zo grappig. Terwijl ik tijdens een wee de hand van mijn man kapot knijp en het liefste er ook in bijt, concentreer ik me op mijn ademhaling. Ik merk dat ik de weeën de baas ben en ze goed aankan. Een paar minuten later schreeuw ik toch dat ik pijnstilling wil. Mijn man vraagt de verloskundige hoe lang zij denkt dat het nog zal duren en zij geeft aan dat de baby er met een uur wel zal zijn.

Beschuit met muisjes bevallingsverhalen 2019 - Mama's Meisje blog

Ik kijk op de klok en besluit zonder pijnstilling de bevalling af te maken. Ik kan dit! Ik ben sterk en kan het zonder pijnstilling… Terwijl ik de pijnlijkste weeën aan het wegpuffen ben, trekt de verloskundige haar schort alvast aan. Kraamzorg stapt om 14.45 binnen. Ze moet alles nog klaarzetten maar heeft daar eigenlijk amper de tijd voor. Om 15.00 uur wordt mijn ontsluiting nog eens gecheckt en blijk ik op 10 centimeter te zitten. Ik ben verbaasd dat het zo snel gegaan is! Ik ben pas net in het ziekenhuis, hoe kan dit?! Om 15.10 uur geef ik aan dat ik persdrang heb en na twee keer goed persen word Thomas geboren om 15.15 uur! Het kleine hummeltje wordt op mijn buik gelegd en hij wordt droog gemaakt door de verloskundige. Wat een opluchting… Ik heb het weer geflikt en dit keer zonder pijnstilling! Ik ben zo trots op mezelf. Bevallen zonder pijnstilling is 100 keer beter als met. Je bent er volledig bij, kan goed de weeën wegpuffen en tussen de weeën door ben je gewoon normaal aanspreekbaar. Ja een wee doet pijn, veel pijn, maar op het moment dat je kindje gezond en wel op je buik ligt is de pijn echt weg!

Terwijl Thomas op mijn buik ligt verdwijnt de verloskundige naar buiten om het papierwerk in orde te maken. Ik lig heerlijk huid op huid met ons kleine hummeltje… Kraamzorg regelt wat te eten voor ons. Ik eet een beschuitje, twee witte boterhammen met kaas en drink een glas cola. Even wat koolhydraten naar binnen werken na de bevalling. Na een uurtje komt de verloskundige terug om gedag te zeggen. 17.00 uur thuis zijn is haar in ieder geval gelukt! Ik geef Thomas aan mijn man terwijl ik ga douchen en opfrissen. Ik pak de spullen in en we geven aan dat we naar huis willen. Zo gezegd, zo gedaan: om 17.30 uur stappen we thuis de auto uit.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Charlotte! Wat fijn dat de bevalling na het strippen zo vlot op gang is gekomen!

Wil jij, net als Charlotte, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

september 9 2019 2 00 pm findlay residence 1