Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Joyce is zwanger van haar tweede kindje en moet in het ziekenhuis bevallen omdat ze de eerste keer een keizersnede heeft gehad. Met volledige ontsluiting wordt zij naar de OK gebracht omdat de bevalling stagneert. Toch krijgt zij geen keizersnede op de OK! Ze bevalt op de operatiekamer… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Joyce.
Het is oktober 2018 als ik voor de tweede keer een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb. Dit keer een stuk sneller dan verwacht. We zijn zelf een beetje overdonderd, maar wat zijn we blij! Ook dit wondertje is meer dan welkom… Een stuk minder misselijk dan bij de eerste begin ik deze zwangerschap. Een drukke periode op mijn werk maakt dat ik de eerste weken makkelijk doorkom. Het lijkt allemaal veel sneller te gaan deze keer. We willen nu ook graag weer weten wat het geslacht is, maar we willen het dit keer op een voor ons speciale manier onthullen. Dus bij de 20-weken echo weten wij het zelf ook nog niet maar laten we het geslacht op een briefje schrijven en in een envelop stoppen. De echoscopiste doet er een foto bij in voor het bewijs. Zo, nu op naar huis en niet te nieuwsgierig worden en stiekem de envelop openen!
Die middag ga ik naar de Hema en koop van elk geslacht een ballon. De volgende dag heb ik weer een controle bij de verloskundige. Gehuld met twee ballonnen, een dichtgeplakte envelop en een lege envelop loop ik de wachtkamer in. Ik word binnengeroepen. Dit keer heb ik een gezonde spanning, want ik ga vragen of de verloskundige de envelop open wil maken zonder dat ik het zie en het goede geslacht ballon in de lege envelop wil stoppen. Nu weet alleen zij welk geslacht er in mij groeit. Een week later, op 3 februari vieren we de tweede verjaardag van onze dochter. We hebben die ochtend samen de ballon opgeblazen met helium, zonder er stiekem in te kijken! We laten de ballon in de woonkamer aan een touw hangen. ’s Middags komt de visite. Er zijn er genoeg die de ballon zien hangen, maar toch maakt niemand er een opmerking over. Als iedereen binnen is, roepen we ze ietwat zenuwachtig bijeen. “Euhm, jongens, meisjes, we willen graag even jullie aandacht. Er hangt hier een ballon met daarin het geslacht van de baby“. Hier en daar klinkt alvast een voorspellende kreet. We pakken een naald. Ik houd de ballon vast, mijn vriend en dochter de naald. Tellen tot 3 en dan…… PANG! Blauwe confetti! Er klinkt een luid gejuich! En er wordt door de ouders en mijn zus stiekem een traantje weg gepinkt.
Wetende dat er een jongetje in mij groeit gaan we de volgende 20 weken in. Ook dit gaat soepel. Op 23 juni ben ik uitgerekend, maar net als de eerste keer laat ook deze baby op zich wachten. Door de hitte ben ik er dan ook wel een beetje klaar mee. Op 24 juni heb ik weer een afspraak bij de verloskundige. De baby maakt het goed en beweegt nog vrolijk in mijn buik. Ik geef aan dat ik er wel klaar mee ben en of ze me misschien kunnen strippen. Er wordt wat geschoven in de agenda en ik mag me die vrijdag 28 juni laten strippen. Stiekem hoop ik dat de baby zich eerder meldt. Maar helaas! Ik meld me die vrijdag om 09.00 uur bij de verloskundige en na de gewoonlijke controles kijkt ze of er gestript kan worden. Ik blijk 2 centimeter ontsluiting te hebben, dus het kan! Het strippen is dan ook goed gelukt en een paar uur later al begin ik regelmatige krampen te krijgen. Dat kan natuurlijk komen door het strippen, maar het zette steeds meer door. Mijn zus neemt onze dochter mee naar huis. Niet wetende dat er misschien vandaag wel een broertje komt.
Ik neem een bad en probeer me te ontspannen. Omdat de eerste een keizersnede is geworden moet ik ook dit keer weer in het ziekenhuis bevallen. Rond 13.30 uur worden de krampen heviger en zijn ze zo regelmatig dat ze op weeën beginnen te lijken. Ik bel met de verloskundige en overleg of ik het ziekenhuis al moet bellen of dat ik het nog even aan moet kijken. Ze zegt dat het toch verstandig is om het ziekenhuis te bellen. Ik leg mijn ritme van krampen uit en ze constateren dat ik toch gelijk kan komen. Ik bel mijn vriend dat hij naar huis moet komen en samen gaan we richting ziekenhuis. Met lichte weeën stap ik de auto in, dit keer vind ik het minder erg dan de vorige keer met persweeën. Eenmaal in het ziekenhuis word ik eerst gemonitord. De baby maakt het goed. Dan mag ik naar een kamer met meerdere bedden. Gelukkig is er niemand anders in die kamer! Ik neem een lekkere lange douche, zo kan ik de weeën wat onderdrukken. Om 15,30 uur krijgen we het avondeten opgediend. Tussen de weeën door hap ik dit weg. Ik heb eigenlijk geen trek, maar wil toch wat energie binnen krijgen.
Om 17.00 uur krijgen we een kraamsuite aangewezen. Hier worden de weeën steeds sterker. De ontsluiting vordert langzaamaan naar 9 centimeter. Ik mag voorzichtig ‘het randje’ wegpersen. Dat lukt en ik mag dus volledig meepersen. Maar dan na een uur persen staakt het. De baby zakt niet verder het geboortekanaal in en ik begin mijn litteken van de keizersnede te voelen. Er wordt besloten dit keer weer voor een keizersnede te gaan. Balen! Maar heb er toch vrede mee. Ik moet wachten tot het OK team gereed is: 20 minuten vol in de weeën! Weeën die voor niks zijn want ik krijg toch een keizersnede, dan zijn ze niet nodig, ik wil dat ze stoppen! Dan word ik naar de OK gereden en half klaargemaakt. De gynaecoloog haalt nog even de hartslagmeter van het hoofdje en komt tot de ontdekking dat deze in het geboortekanaal is gezakt. Dus hij ligt er eigenlijk best goed voor. Hij besluit om toch voor een natuurlijke bevalling te gaan. Toch weer meepersen dus!
Mijn vriend wordt opgehaald door de verloskundige die ervoor koos om voor een keizersnede te gaan. Het OK team dat klaarstond helpt me om mijn benen omhoog te houden, want daar heb ik de kracht niet meer voor en zo staan ze er niet voor niets ;) Een stagiaire is erbij want die had nog nooit een keizersnede gezien. De gynaecoloog verteld met dat ik rustig moet persen tijdens een wee. Na een half uur komt er een vacuümpomp bij. Dan nog twee keer persen en… daar is hij! Daar lig je dan op de OK, met heel veel personeel om je heen die dit ook nog nooit hebben meegemaakt. En die stagiaire?? Die heeft dankzij mij nog steeds geen keizersnede gezien…
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Joyce! Wat een onverwachte wending en wat bijzonder dat het toch nog gelukt is!
Wil jij, net als Joyce, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie