Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Mariska bijna 36 weken zwanger is, blijkt bij een controle dat haar bloeddruk veel te hoog is. Twee weken later wordt zij ingeleid en net als ze aan pijnstilling begint te denken, blijkt ze al verder te zijn dan verwacht… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Mariska.
Met 34 weken ga ik met verlof, heerlijk! Dat wordt genieten, want ik heb eigenlijk een zorgeloze zwangerschap gehad en daardoor volledig doorgewerkt in de zorg. Helaas blijkt tijdens een controle met bijna 36 weken mijn bloeddruk hoog: veel te hoog. Hè, dat is balen want ik heb nog steeds nergens last van. Ik mag in de praktijk even rustig zitten en krijg wat te drinken aangeboden. Na een half uur wordt mijn bloeddruk nog eens meten: shit, nog steeds té hoog. De verloskundige overlegd met het ziekenhuis. Ja hoor, ik mag mij melden! Helaas zit mijn man voor zijn werk in het buitenland dus gaat mijn moeder mee. Eenmaal in het ziekenhuis worden er allerlei dingetjes gecheckt. Op de CTG zijn gelukkig geen bijzonderheden te zien, in mijn urine ook niet. Mijn bloeddruk daalt iets dus ik mag naar huis mits ik mij morgenmiddag weer meld. Prima, ik was allang blij dat ik naar huis mocht.
Helaas blijkt mijn bloeddruk de volgende middag nog steeds hoog, maar er zijn geen aanwijzingen voor een zwangerschapsvergiftiging. Toch word ik opgenomen omdat ze mijn bloeddruk willen monitoren. Dat is balen! Dit had ik niet verwacht! Ik lig in totaal 3 dagen in het ziekenhuis en daaruit blijkt dat de kleine meid het nog steeds goed doet. Met medicatie blijft mijn bloeddruk ook redelijk. Ik mag dus nog even een weekend naar huis. Even slikken want die thuisbevalling waar ik zo op had gehoopt, kan ik nu zeker weten wel vergeten… Maar op deze manier kan ik toch nog de laatste spulletjes kopen en alles bij elkaar zoeken vóór de grote ontmoeting. Want dat dit kleine meisje eerder geboren gaat worden, staat vast. Met 37 weken en 6 dagen heb ik opnieuw een controle in het ziekenhuis en zit mijn bloeddruk nog steeds op het randje. Er wordt besloten om met 38 weken, de volgende dag dus, in te leiden. Zo onwerkelijk, maar ik ben zó nieuwsgierig naar ons meisje! Ik heb al een boel horrorverhalen gehoord over inleiden en dan met name over de befaamde ballonkatheter. Maar wat blijkt: ik zit al op 3 centimeter ontsluiting! Die ballon mag ik dus lekker overslaan.
De volgende ochtend mag ik om 07.00 uur even bellen met de afdeling om te checken of er een bed voor mij beschikbaar is. Het is druk, maar wij zijn om 09.30 uur welkom. We rijden naar het ziekenhuis en zeggen tegen elkaar dat dit het laatste ritje met z’n tweeën in de auto is. Dat er straks een kleintje bij ons in de auto zit, zo bijzonder. We melden ons op de afdeling en worden vriendelijk ontvangen. Gelukkig kwamen we onderweg naar de afdeling geen collega’s tegen, want ik wil mijn bevalling graag een soort ‘verrassing’ houden voor de buitenwereld. Samen met de verpleegkundige lopen we naar onze kamer en installeren ons hier met onze spullen. Rond 10.00 uur komt de verloskundige en worden mijn vliezen gebroken. De thuisbevalling komt ter sprake en de verloskundige zegt: “dan zul je ook niet staan te springen om pijnbestrijding, want dat kan in de thuissituatie ook niet“. Ik geef aan dat ik graag per moment bekijk waar ik behoefte aan heb en dat is prima.
Het grote wachten is begonnen! Ondertussen schrijf ik nog wat adressen op etiketten voor de geboortekaartjes. Je moet toch wat om de tijd te doden. We hebben afgesproken dat we tot 12.00 uur aankijken of de weeën vanzelf op gang komen. Helaas blijft het bij wat menstruatiekrampen, maar meer dan dat is het niet. Ik zeg nog tegen mijn man: “als dit maar niet zo eindeloos lang gaat duren“. Om 12.00 uur worden de weeënopwekkers aangesloten en tot 13.00 uur is dit prima vol te houden. Daarna worden de weeën heftiger en achteraf gezien was ik in een weeënstorm beland. Maar op dat moment dacht ik dat dit zo hoorde. Door de CTG zit ik redelijk aan bed gebonden, maar op de po-stoel naast het bed lukt het me om een fijne houding te vinden. Met enorm goede support van mijn man zitten we samen in onze bubbel. Tussendoor komt de verpleegkundige kijken hoe het gaat en probeert ze me te helpen om op mijn ademhaling te letten. Samen puffen we en hou ik het nog weer even vol. Om 14.45 uur komt de verpleegkundige opnieuw terug en vraagt ze hoe het gaat. Ik geef aan dat ik dit niet nog urenlang volhoud en daarom toch wel aan pijnstilling zit te denken. Ze geeft aan dat ze de verloskundige op gaat halen, zodat zij kan checken hoever ik ben.
De verloskundige is er om 15.00 uur, ik word getoucheerd en blijk al 9 centimeter ontsluiting te hebben. Zo, deze had ik niet zien aankomen! Tijdens de volgende week masseert zij de laatste centimeter weg en daarna mag ik beginnen met persen. Onze dochter laat op de CTG zien dat ze het niet meer zo goed trekt, dus om te ontspannen moet ik op mijn zij gaan liggen. Maar in die houding persen lukt totaal niet, dus ik mag weer op mijn rug komen liggen en na 12 minuten persen is daar onze dochter. Wat een geluk, wat is ze mooi! Enorm blij en trots bellen wij familie en vrienden. Rond etenstijd komen de opa’s en oma’s, ooms en tantes onze dochter bewonderen. Helaas moeten wij vanwege mijn schommelende bloeddruk nog 2,5 dag in het ziekenhuis blijven. Na 6 weken kan ik met alle medicatie stoppen. Ons kleine meisje is inmiddels alweer ruim 2 jaar en wij genieten nog steeds ontzettend. Wat een rijkdom in ons leven!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Mariska! Wat een spannende laatste weken, maar wat fijn dat de bevalling zo voorspoedig ging!
Wil jij, net als Mariska, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie