Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Eerder dan verwacht bevalt Laura thuis van haar zoontje. Alles verloopt voorspoedig, maar door teveel bloedverlies moet ze toch met de ambulance naar het ziekenhuis… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Laura.
Eind augustus 2019 heb ik een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een geluk, er komt een een broertje of zusje bij! Twee weken later zie ik ’s avonds wanneer ik naar het toilet ga, dat ik bloed. Direct ga ik van het ergste uit, denk ik dat dit een miskraam is en dat wij dit kindje gaan verliezen. De volgende ochtend bel ik de verloskundige, ik mag langskomen voor een vroege echo. Gelukkig zien we meteen een kloppend hartje, maar ook twee extra holtes. Ik was blij dat ik lag, even dacht ik dat ik een drieling zou krijgen! De extra holtes bleken bloedholtes te zijn. Hier zijn even wat zorgen om geweest aangezien ze dicht bij de placenta lagen, maar gelukkig hebben de holtes geen problemen opgeleverd en verloopt mijn zwangerschap verder probleemloos. Tijdens de 20 weken echo krijgen we te horen dat we nog een jongen mogen krijgen, wat een rijkdom!
Opeens komt het coronavirus om de hoek kijken in de laatste maand van mijn zwangerschap. Wat vind ik dit spannend… Er komt een lockdown, verloskundigen mogen niet meer mee naar het ziekenhuis, de laatste controles moeten zonder aanwezigheid van de partner en er is nog veel onduidelijk over het virus. Op 7 april 2020 heb ik een controle bij de verloskundige. Alles ziet er prima uit, maar ik ben wel echt klaar met het zwanger zijn. De verloskundige geeft aan dat ik er op moet rekenen dat ik deze keer wel weer tot minimaal 41 weken zal doorlopen, aangezien dit bij de eerste ook zo was. Drie dagen later, op 10 april, heb ik ’s avonds een nerveus gevoel. Tegen mijn vriend zeg ik dat dit wel eens de dag zou kunnen zijn dat de bevalling begint. Later slik ik die woorden in en zeg ik dat het vast niet zo is. We hebben namelijk best een drukke dag gehad en mijn vriend heeft op dat moment een dubbele hernia. Hij kan wel een goede nachtrust gebruiken. Omdat ik de laatste weken van mijn zwangerschap erg onrustig slaap, slapen we apart. Rond 02.00 uur in de nacht schrik ik wakker: mijn vliezen zijn gebroken. Ik ben 38 weken zwanger en niet de door de verloskundige beloofde 41 weken. Ietwat lacherig roep ik mijn vriend en zeg ik dat ik toch gelijk had gehad. De bevalling is begonnen!
Het duurt een poosje voordat de weeën goed op gang komen. Rond het middaguur krijg ik de eerste weeën die ik wat moet wegzuchten. Om 16.00 uur worden de weeën iets serieuzer en komt de verloskundige langs; 4 centimeter ontsluiting. De verloskundige bereidt ons voor op een ritje naar het ziekenhuis vanwege langdurig gebroken vliezen. Ik wil graag thuis bevallen en heb het volste vertrouwen dat onze zoon voor middernacht geboren zal worden. De verloskundige vertrekt vervolgens met de mededeling dat ze even naar huis gaat en om 19.00 uur weer terugkomt. Ondertussen worden de weeën heftiger en heb ik het gevoel dat deze ook echt iets doen. Om 19.00 uur komt de verloskundige weer, ik zit dan op 6 centimeter. Vanaf dat moment gaat het snel. Om 20.00 uur wordt gauw de kraamzorg gebeld en de laatste spullen worden klaargezet. Rond 20.40 uur voel ik de persweeën opkomen en ga ik op het bed liggen. Mijn lijf neemt het over van mijn hoofd en ik pers rustig mee. Om 20.53 uur pak ik zelf mijn zoon, Kai, aan. Meteen voel ik een soort trots. Ik heb dit klusje thuis geklaard, samen met mijn vriend en zonder al te veel hulp van de verloskundige.
Met Kai gaat alles goed, maar na een uur voel ik dat ik veel bloed verlies. Ik voel me niet goed, ik ben duizelig en trillerig. Rechtop zitten lukt me niet omdat ik dan het gevoel heb dat ik flauwval. Dit is iets wat ik niet herken van mijn eerdere bevalling. Ik maak me direct zorgen en spreek dit ook uit. Zowel de kraamhulp als de verloskundige maken zich niet direct zorgen, maar ik krijg wel een spuit in mijn been om mijn baarmoeder sneller te laten krimpen. Helaas blijf ik bloeden en worden er een aantal met bloed doorweekte matjes onder mij weggehaald. De verloskundige geeft aan dat ik nu 1,5 liter bloed ben verloren en dat ze het ziekenhuis en de ambulance gaat bellen. Wat een vreselijke domper na zo’n prachtige thuisbevalling. Gelukkig gaat het in het ziekenhuis gauw de goede kant op en kunnen we de volgende ochtend lekker naar huis. Door de landelijke maatregelen hebben we helaas niet de fijne kraamweek die we hadden willen hebben. We hadden raamvisite en konden onze families niet dichtbij hebben. Ik hunkerde echt naar een knuffel van mijn moeder en een paar extra handen in huis. Ik voelde me zelf niet goed door het bloedverlies en mijn vriend had veel pijn door zijn hernia. Het was niet een optimale situatie. Toch durfden wij het niet aan om visite direct binnen te laten. Alles was onzeker tijdens die eerste lockdown en ik was net wat kwetsbaarder na de bevalling. Ondanks de bloeding en het ritje naar de ambulance kijk ik toch met een enorm positief gevoel terug op mijn bevallig. Ik heb dit helemaal zelf gedaan, wat zijn wij vrouwen toch krachtig!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Laura! Heel herkenbaar wat je allemaal vertelt over de invloed van het virus op deze bijzondere periode!
Wil jij, net als Laura, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie