Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Sanne bij 38 weken de baby niet goed voelt, wordt ze voor de zekerheid doorgestuurd voor een CTG. Twee uurtjes later ligt ze op de OK voor een spoedkeizersnede… Lees het heftige bevallingsverhaal van Sanne.
Het is 21 november 2016, maandagavond. Op dat moment ben ik 37 weken en 6 dagen zwanger. Na een drukke dag van poetsen, boodschappen doen en koken, lig ik vroeg in bed. Het valt mij op dat het wat rustiger is in mijn buik, maar na wat concentratie en wat wrijven op mijn buik, krijg ik toch contact met ons potboontje. Ik zal het me wel verbeelden en probeer me niet druk te maken. Ik voel de kleine, er zal zo langzamerhand ook minder ruimte zijn en ik val in slaap. Maar ook in de nacht als ik wakker word om naar de wc te gaan, blijft het wel erg rustig in mijn buik, waar ons kleintje er ’s nachts normaal gesproken wel een feestje van kan maken. De volgende ochtend gaat mijn man Vincent naar zijn werk en ik bedenk dat ik het toch eens rustig aan ga doen. Ik plof met een kopje thee op de bank, maar ook nu blijft het toch wel erg rustig en ben ik er toch niet zo gerust op. Het voelt gewoon anders dan anders. Dus stuur ik Vincent om 09.30 uur een berichtje, of ik de té ongeruste zwangere vrouw ben of dat hij vindt dat ik toch iets moet ondernemen. Hij belt direct terug en dringt erop aan dat ik gewoon de verloskundige moet bellen, want daar zijn ze immers voor!
Helaas is het erg druk maar gelukkig kan ik om 11.30 uur toch nog even komen. Ondertussen had ik de baby toch wel weer gevoeld en begon voor mijn gevoel het lange wachten. Om 11.30 uur ben ik dan eindelijk aan de beurt en luistert de verloskundige direct naar het hartje. Gelukkig!!! Daar is het mooie geluid van het kindje. Toch word ik voor de zekerheid even naar het ziekenhuis doorgestuurd voor een CTG. Dit is volgens de verloskundige het protocol wanneer een moeder met deze reden naar de praktijk komt. Ik bel Vincent opgelucht op, dat ik het hartje gehoord heb en dat ik voor de zekerheid even naar het ziekenhuis moet. Maar dat ik niks geks verwacht. “Moet ik komen?“, vraagt hij vervolgens. “Ach nee joh, dat is niet nodig“, zeg ik tegen hem. Waarop hij zegt: “weet je wat, ik kom er toch even aan“. En dus sta ik rond 12.00 uur in de centrale hal van het ziekenhuis op mijn man te wachten, die vanuit zijn werk aan komt fietsen. We lopen door naar de afdeling en moeten daar heel even wachten tot er een plekje is.
Om 12.30 uur word ik aangesloten aan de CTG. De verpleegkundige vertelt dat ik ongeveer een half uurtje aan de CTG zal zitten en dat als alles goed is, ik daarna naar huis mag. Maar na 10 minuten staat er een arts bij me: “we willen toch even een echo maken”. Dus zo geschiedt en er wordt een echo gemaakt. Daarop wordt geconstateerd dat ik niet heel veel vruchtwater meer heb, maar op zich lijkt alles er verder nog goed uit te zien. Wel moet ik dat half uur aan de CTG nog even vol maken. Dus word ik weer aangekoppeld en er wordt gevraagd of ik op mijn zij kan gaan liggen, zodat de zuurstoftoevoer optimaal is. Ik hoor het ritme van het hartje veranderen en net op het moment dat ik aan mijn man wil vragen wat er gebeurt, staan er drie artsen bij me en word ik meegenomen naar een andere kamer. De paniek slaat een beetje toe en het gaat ineens allemaal heel snel. Er gebeurt ineens zoveel! Ik word op een bed gelegd, krijg extra zuurstof en moet op mijn zij liggen. De baby heeft het wat moeilijk dus voor de zekerheid krijg ik alvast een infuus geprikt. Ook checken ze of ik ontsluiting heb, dit blijkt niet zo te zijn.
Er wordt besproken ik ingeleid moet worden. Maar ons kindje blijft het moeilijk houden en ze zien geen verbetering na het toedienen van extra zuurstof en mijn houding, al liggend op mijn zij. Er wordt besloten dat ik een spoedkeizersnede krijg en er wordt naar de OK gebeld dat ze alles gereed moeten maken. Letterlijk met spoed word ik richting de OK gebracht. Vanaf dat moment gaat alles zo snel: ik heb niet eens een OK jasje aan gekregen, ben in mijn eigen kleding onder het mes gegaan. Gelukkig kan ik nog wel een ruggenprik krijgen en wordt deze ook vlot geplaatst, zodat ik niet onder gehele narcose hoef. Je begrijpt dat ik nu wel héél blij was dat mijn man toch besloot om naar het ziekenhuis te komen! Daar was hij dan, om 14.40 uur, amper twee uurtjes nadat ik aan de CTG had gezeten. Onze zoon Cas, 2385 gram en 47 centimeter, bij een zwangerschap van precies 38 weken. Een erg klein ventje die gelukkig heel goed en sterk ter wereld kwam. Het was nog wel even spannend of hij in de couveuse moest, want op temperatuur blijven vond hij lastig. Maar na 3 uur huid-op-huid contact bij mama, onder verwarmde dekens, ging het toch erg goed en mocht hij lekker bij mij op de kamer blijven. Wel moesten we zorgen dat de kruiken regelmatig vervangen werden zodat hij lekker warm bleef. Helaas viel hij meer af dan mocht na de geboorte en moesten we iets langer blijven. Maar na 5 dagen liet hij eindelijk groei zien en op dag 6 mochten we lekker naar huis!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Sanne! Wat heftig dat het ineens allemaal zo snel ging, maar wat een geluk dat het allemaal zo goed is afgelopen!
Wil jij, net als Sanne, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Wat fijn dat je man erbij was zeg! En een mooie naam, wij gaven onze zoon ook deze naam?