Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Melissa is alleenstaand maar krijgt gelukkig veel steun van haar omgeving. Ze loopt al vanaf 34 weken met een scheurtje in haar vliezen en wordt daarom met 37 weken ingeleid. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Melissa.

Op vrijdag 26 juni 2015 was het zover: met precies 37 weken werd ik ingeleid omdat ik sinds 34 weken met een scheurtje in mijn vliezen liep. Na een nachtje ‘slapen’ in het ziekenhuis, mocht ik me rond 09.00 uur melden bij de verloskamers. Al eerder, met 30 weken, lag ik in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën, maar gelukkig hadden de weeënremmers en voldoende rust hun vruchten afgeworpen. En wat iedereen al zei: toen ze wilde, mocht ze niet en toen ze mocht, wilde ze niet… Inmiddels was het al weken geleden dat ze voor het laatst gecheckt hadden hoe alles ervoor stond qua ontsluiting en konden ze pas na de eerste keer controleren vertellen hoe de inleiding zou verlopen. Helaas moest ik. na een pijnlijk inwendig onderzoek, eerst starten met 2 pilletjes en flink rondjes lopen door het ziekenhuis. Ik had te weinig ontsluiting om gelijk mijn vliezen te breken. Gelukkig had ik gezellig en steunend gezelschap: mijn moeder (Helma), zus (Corina) en beste vriendin (Laura) waren bij me. Naast alle anderen waren zij de drie vrouwen die er ongelooflijk veel voor mij zijn geweest tijdens deze zwangerschap. Gezien mijn ex-partner er eigenlijk op het moment van de test al vandoor was gegaan. Oké, hij is bij één echo mee geweest, maar vond zijn telefoon toen interessanter. Maar daar ga ik het nu niet over hebben, want ondanks dat heb ik een fijne zwangerschap en hele fijne bevalling gehad.

Bevallingsverhalen 2020 - Mama's Meisje blog

Na flink wat kilometers lopen en luchtjes scheppen, ging ik met goede moed naar de verloskamers. Na een controle bleek ik op het randje te zitten, maar de gynaecoloog wilde na overleg met de kinderarts toch proberen mijn vliezen te breken. Dit lukte, maar er kwam erg weinig vruchtwater uit. Volgens de gynaecoloog zou het kunnen dat ik steeds wat vruchtwater verloren ben. Nou, niks was minder waar: toen ik me omdraaide, konden ze dweilen. Ik lag van tenen tot kruin in het vruchtwater, je hoorde het zelfs druppelen op de grond. Erg hilarisch kan ik je vertellen, net als het bed dat in verschillende posities kon. Dat vond mijn beste vriendin erg grappig! Helaas moest zij vertrekken naar haar werk nadat de vliezen waren gebroken en oh, wat vond ik dat moeilijk… Maar mijn moeder hield iedereen in een speciale app goed op de hoogte van alles. Na 6 à 7 keer prikken zat eindelijk het infuus met weeënopwekkers erin en was het wachten op de weeën. Die lieten niet lang op zich wachten en om 18.30 uur trok ik het niet meer. Ik mocht alleen naast het bed vanwege alle toeters en bellen waar ik aan vast zat. Tot dan toe vond ik het heel fijn als mijn moeder of zus op mijn rug friemelde tijdens het opvangen van een wee, maar om 18.30 uur vroeg ik om een ruggenprik.

Deze wilde ik eerst liever niet, omdat ik dacht dat je dan de bevalling niet mee zou maken of voelen. Maar toen ik om 18.45 uur nog maar 3 à 4 centimeter had, stemde ik er graag mee in. Een uurtje later werd deze geplaatst en wat vond ik dat eng! Ondertussen waren mijn schoonzus en neefje even bij me wezen kijken. Een hele volle boel dus, maar allemaal hadden ze hun eigen manier om mij te steunen en te helpen. En wat vond ik dat fijn! Toen de ruggenprik eenmaal gezet was, kwam ik weer een beetje op de wereld en kreeg ik honger. Ik heb mijn moeder naar beneden gestuurd om iets te eten voor me te halen. Dat werd een broodje kroket en oh, wat smaakte dat lekker! De verpleging was er iets minder blij mee, want je kunt natuurlijk gaan spugen tijdens een bevalling, wat overigens niet gebeurd is. Toen ik rustig aan mijn broodje zat, kwam de gynaecoloog binnen en moest ik op mijn linkerzij gaan liggen. Het scherm van de CTG werd weggedraaid en er werd meegedeeld dat als ik over een uur niet op 10 centimeter zat, ik een keizersnede zou krijgen. Mijn baarmoeder lag vrij ver naar achteren en ik bleek meer weeën te hebben dan de CTG registreerde. De baby had daar moeite mee.

Dat zal allemaal tegen 20.00 – 20.30 uur zijn geweest. Toen ik eenmaal wat rustiger was, zei ik tegen mijn moeder: “ga jij nog even roken, dan bel ik je wel als er iets is!“. Ze was nog niet beneden of ik zei tegen de vriendin van mijn zus (die er ook even was): “ik geloof dat ik een drukkend gevoel krijg daar beneden…“. Ik drukte op de bel en mijn moeder werd ook weer naar boven geroepen. Gelukkig zat ik sneller dan verwacht op volledige ontsluiting en alles werd in gereedheid gebracht voor de bevalling. Mijn schoonzus, neefje en vriendin namen plaats op de gang, alleen mijn moeder en zus bleven in de verloskamer bij mij.

Toen ik mocht beginnen met persen, kwam mijn beste vriendin inmiddels ook weer het ziekenhuis binnen. Ze wilde me eigenlijk nog even een knuffel komen geven, maar dat kon niet meer. Dit intieme moment had ik met niemand anders willen delen dan met mijn moeder en mijn zus. Wat hebben zij mij geholpen en gesteund! Na ongeveer 1,5 uur persen werd het mooiste, kleinste en lekkerst ruikende meisje op mijn borst gelegd. Het eerste wat ik riep, was: “wat is ze klein!”. Ik had allemaal extra echo’s gehad waarbij ze continu bovengemiddeld werd geschat, dus ik verwachtte echt een reuzebaby, haha! Mijn zus heeft de navelstreng doorgeknipt en had wekenlang, samen met mij, haar naam geheim gehouden. Nu mocht ze het eindelijk vertellen en vol trots liep ze de gang op om te vertellen dat haar nichtje Jaylin was geboren. Daarnaast kreeg ze ook de namen Hermina Cornelia Laura. Voor de oplettende lezer is het gelijk duidelijk naar wie zij vernoemd is!

Melissa collage bevallingsverhaal 2020 - Mama's Meisje blog

Toen ik toegedekt was en Jaylin nog steeds heerlijk bij mij lag, kwam mijn neefje als eerst binnen om zijn nichtje te ontmoeten. Wat een mooi moment was dat! 13 jaar en dan emotioneel worden bij het zien van je nichtje. Ondertussen heb ik ook heel wat tranen gelaten, zeg maar gerust gejankt, haha! De rest kwam ook binnen en nu waren ook mijn beste vriendin en haar moeder er en ze stonden allemaal om ons heen. Een dierbaar moment, want de laatste 7 weken van mijn zwangerschap waren zo spannend en wat was het fijn dat we nu met zijn allen hier waren. Na een uurtje en de eerste keer aanleggen werd ze gewogen, gemeten en aangekleed. De aanwezigen mochten haar ook even vasthouden! Jaylin was 46 centimeter, 2775 gram en ze verzoop in maatje 50, maar het gekregen pakje van haar ‘suikertante’ Laura stond geweldig. Toen iedereen haar geknuffeld had en we geproost hadden, kwam de man met de hamer. Ik vond het tijd om gewassen te worden en terug te gaan naar onze kamer. Iedereen ging lekker naar huis, ook mijn moeder die het liefst gebleven was maar haar rust goed kon gebruiken. Ik werd gewassen en daarna gingen we samen naar onze kamer. Eerst lag Jaylin nog in haar wiegje, maar al snel hebben we lekker samen geslapen. Dit was mijn bevalling zonder partner, maar met een heleboel dierbaren om mij heen!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Melissa! Wat fijn dat je omgeving jou zo fantastisch gesteund heeft!

Wil jij, net als Melissa, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com