Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Een week voordat de weeën beginnen leest Veronique toevallig over hoe je jezelf moet redden als de bevalling onverwachts snel gaat. Dat bleek helemaal niet zo’n slecht plan, want ze bevalt zonder verloskundige… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Veronique.

Zwanger van mijn derde kindje vroeg ik me af hoe de bevalling deze keer zou starten. Mijn vorige bevallingen startten namelijk beide met gebroken vliezen. De één met een waterige ravage, bij de andere verloor ik geleidelijk vruchtwater. Ik wist dus niet zo goed of ik deze derde keer de start van de bevalling wel zou herkennen zonder dat de vliezen eerst zouden breken. Inmiddels liep ik al ruim 2 weken met menstruatie-achtige pijntjes, diarree en hoofdpijn. Ik heb zelfs een paar keer gedacht: ‘nu is het begonnen!‘, maar nee… Mijn voorgevoel (of was het hoop?) zei dat ze zich eerder zou melden, maar ik zat er naast.

Op zondag 5 juli, de uitgerekende datum, hoorde ik ’s nachts rond 03.00 uur mijn dochtertje huilen. Half slaperig dacht ik op dat moment nog iets van kramp te voelen en ik had me inmiddels neergelegd bij het feit dat onze baby zich toch pas zou melden wanneer ze zelf wilde, dus ik sloeg er geen acht op. Ik liep naar beneden om mijn dochtertje te troosten en terwijl ik naast haar bed stond, voelde ik ineens vocht langs mijn benen lopen. ‘Huh, zou het dan toch?‘. Ik ben snel even gaan plassen en toen weer in bed gaan liggen met, voor de zekerheid, een extra matje. Er gebeurde echter zeer weinig. De dag ervoor had ik nog gegrapt: “ze komt morgen hoor! Let maar op, vannacht is het volle maan!“. Een uurtje later werd ik wakker van een wee inclusief vruchtwaterverlies. Nu wist ik het zeker: het is begonnen! De twee daaropvolgende uren had ik af en aan weeën met vruchtwaterverlies, maar het was nog heel goed op te vangen. Mijn partner maakte wat te eten, schonk een kop thee in en besloot de werkoverdracht voor zijn compagnon even uit te typen. Ik had relaxte muziek aangezet en zat rustig op bed de weeën op te vangen. Omdat het midden in de nacht was, regelde mijn man via WhatsApp opvang voor de kinderen en de hond. Vlak voor 06.00 uur stopte de weeënactiviteit.

Bevallingsverhalen 2021 - Mama's Meisje blog

We besloten nog even te gaan slapen en rond 07.00 uur volgden er weer weeën. Even daarna werden de kinderen ook wakker, dus we ontbeten samen op ons bed en legden de kinderen uit dart ze snel grote broer en zus zouden worden. We Facetimeden nog even met vrienden wiens dochter jarig was en waar we nu niet op het feestje konden komen. Mijn man kleedde de kinderen aan en bracht ze naar zijn broer en gezin om de hoek. Omdat ik verwachtte dat het nog wel even zou duren, besloot ik te gaan douchen. Ik zat in een hele relaxte bevallingsflow (haha, dat kan écht!) en een douche leek me wel ontspannen. Hoewel de weeën tot op dat moment nog niet zo heftig waren, kwamen ze onder de douche ineens heel kort achter elkaar. Ik belde mijn man omdat er zo’n vaart in zat, maar zijn telefoon stond op stil want hij wilde niet gestoord worden tijdens de bevalling. Dan maar weer rustig in bed gaan liggen, gelukkig was hij snel terug. Later vertelde hij dat hij nog had getwijfeld om een kopje koffie bij zijn broer te drinken, want het zou toch allemaal nog wel even duren…

We besloten om 08.05 uur de verloskundige te bellen en ik vertelde dat het begonnen was, maar dat ik geen idee had hoever ik nu was omdat het zo op en af ging en eigenlijk nog niet echt heftig was.  Ze zou zich aankleden en dan naar ons toe komen. Ik ging wéér naar de wc omdat mijn darmen behoorlijk van slag waren en kreeg ineens een serieuze wee terwijl ik op het toilet was. Au! Snel weer naar boven, maar bovenaan de trap kreeg ik er nog zo een. Mijn man vroeg, een beetje overrompeld: “gaat het wel?” en vroeg zich hardop af waar deze intensiteit ineens vandaan kwam. Hij begon te masseren en de druk op mijn buik te ontlasten, maar terwijl ik op het bed leunde, zei ik: “stop maar, ze komt!“. Hij belde opnieuw naar de verloskundige, die inmiddels onderweg was en hij zei nogal dwingend (iets wat hij eigenlijk nooit is) dat ze moest opschieten. Tegelijkertijd zag ik paniek in zijn ogen. De verloskundige gaf hem de opdracht om het een en ander klaar te leggen, de voordeur open te doen en een telefoon bij zich te houden.

Ik kan mezelf nog nèt schuin op het bed werpen terwijl ik de persweeën wegpuf. Dat is mijn taak: persweeën wegpuffen. Terwijl hij boven komt, zegt hij: “lief, rustig blijven, rustig ademhalen”. Ik moet een beetje lachen want ik ben heel rustig, maar ik moet wel die persweeën wegpuffen. Vrijwel direct geef ik aan dat de baby nu écht komt. Het is 08.42 uur als mijn man de verloskundige weer belt. Ik voel met mijn hand tussen mijn benen en voel haar hoofdje al. Gelukkig is mijn man nu ook rustig. De verloskundige staat ondertussen op luidspreker. Ze geeft aan dat ze ons niet zal coachen omdat ze er niet bij is en niet kan zien wat er gebeurt, maar puur inspeelt op wat wij haar vertellen en wat ze hoort. Tijdens de eerstvolgende perswee begin ik met persen. Het hoofdje staat, de baby draait netjes en manlief schrikt daarvan. Ik dacht meteen: ‘dat is goed’, want ik had me de week ervoor nog ingelezen over het zelf redden tijdens een snelle bevalling. Bizar toch?! Ik pers nog één keer en daar is ze: onze tweede, prachtige, ongeduldige dochter. Ons derde wonder: Puck. Puck geeft direct een huiltje, mijn man heeft haar zelf aangepakt, op haar buik gedraaid en bij mij neergelegd. Ze ziet blauw, maar reageert goed. We pakken haar warm in en ik hou haar stevig tegen me aan. Nadat mijn man even moest liggen om bij te komen (lees: niet flauw te vallen), komt hij bij ons en laten we in alle rust even landen wat ons zojuist is overkomen. Slechts 6 minuten na de geboorte van Puck komt de verloskundige binnen. Compleet verbaasd omdat ze ons zo rustig aantrof. Het was een bevalling om niet te vergeten! Hoewel het op ons beide wel wat indruk heeft gemaakt, zou ik er op deze manier nog wel een aantal kunnen doen. Prachtig toch?!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Veronique! Wauw, wat een prachtig verhaal! En wat een teamwork van jullie!

Wil jij, net als Veronique, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com