Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Sara* (gefingeerde naam) is 36 weken zwanger van een tweeling en samen met haar man plannen ze hun laatste weekendje samen. Ze wordt volgende week ingeleid, of toch niet? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Sara.
Op 24 november, als ik 36 weken en 1 dag zwanger bent, heb ik afgesproken met mijn moeder. Ik hijs mezelf ‘s ochtends de auto in en rij naar mijn ouderlijk huis. We drinken koffie, kletsen en doen een boodschap. Het gaat allemaal wat moeizamer en mijn moeder vindt (achteraf) dat ik niet meer loop, maar waggel. Omdat mijn moeder een late dienst heeft, ga ik op tijd naar huis en kruip ik lekker in bed. Mijn lijf wil niet meer. ’s Avonds tijdens het eten maken mijn man en ik plannen voor komend weekend. Ons laatste weekend met zijn tweetjes, want volgende week vrijdag worden onze kindjes gehaald. Ik stel voor om naar Noordwijkerhout te gaan, even uitwaaien en relaxen bij de strandtent. Hij vindt het niet zo’n goed idee, omdat ik waarschijnlijk niet eens op het strand aankom.. Haha, bedankt lief! Lang leve een tweelingzwangerschap en immobiliteit ;-) ‘Nou, laat ze dan maar komen!’ zegt hij, aangezien we niet echt tot een concreet plan kunnen komen.
Tijdens het journaal krijg ik harde buiken. Ik schrik hier niet van, want dit heb ik de laatste weken regelmatig. Ik besluit lekker lang te gaan douchen, want meestal ontspant dat wel. Als ik weer op de bank zit, blijkt het niet over te zijn. De harde buiken blijven komen en gaan en ik heb de drang om te wiebelen, lopen en te staan. Uiteindelijk ga ik in bed liggen in de hoop wat te kunnen slapen. Ik download nog even een weeëntimer, omdat dit toch wel anders voelt. Ondertussen app ik met mijn moeder hoe ik mij voel. ‘Bel toch maar even het ziekenhuis, om even te checken‘, schrijft ze. Ik bel naar het ziekenhuis en moet natuurlijk weer langskomen. ‘Lief, ik moet langskomen. Ze willen even kijken wat er aan de hand is…’. Mijn vluchttas en de tas voor de baby’s staat al een tijdje in de auto, dus we kunnen zo weg. Ik zeg nog tegen mijn man dat de poes maar even naar buiten moet, omdat ik niet weet hoelang we wegblijven. Hij vindt het niet nodig, omdat we waarschijnlijk toch weer voor niets naar het ziekenhuis gaan.
Eenmaal in het ziekenhuis, word ik gelijk aan de CTG gelegd. Het is duidelijk dat er weeënactiviteit is en dat onze kindjes vannacht of morgenochtend geboren gaan worden. Oh wauw, dat is even slikken en schakelen… Ondertussen houd ik mijn moeder op de hoogte, ze weet dat we in het ziekenhuis zijn en dat er weeënactiviteit is. Het is inmiddels nacht en ik vertel haar dat ze rustig kan gaan slapen, omdat ze morgenochtend verder zullen kijken wat het plan is. Soms moet je niet alles vertellen ;-)
Na wat overleg tussen de gynaecoloog, kinderarts en verpleegkundigen, blijkt dat de kinderafdeling vol is. Omdat onze kindjes te vroeg geboren worden, moet er wel plek zijn om ze eventueel op te kunnen vangen. Omdat dit er dus niet is, moeten we uitwijken naar een ander ziekenhuis. Het liefst sturen ze ons vanuit Nieuwegein naar Woerden. Echter is onze woonplaats ten opzichte van Woerden nu niet echt ideaal, dus wij geven aan dit niet te willen. De andere opties binnen provincie Utrecht worden voorgesteld, maar wij zouden graag naar Tiel gaan, omdat dit een kwartiertje bij ons huis vandaan is. Gelukkig is daar plek voor zowel mij als voor de tweeling. De ambulance wordt gebeld voor deze rit, maar die weigeren ons omdat het druk is en buiten hun regio valt. Dan maar met eigen auto van Nieuwegein naar Tiel. Ondertussen heb ik nog steeds weeën die wel wat heftiger worden. Onderweg continu weeën en een knoert harde buik. Geen pretje!
Eenmaal in Tiel aangekomen, word ik weer aan de CTG gelegd en word er een echo gemaakt om te kijken of baby A nog steeds in stuit ligt. Dit is nog steeds het geval, dus wordt alles in gang gezet voor een keizersnede. Dat wil zeggen: de gynaecoloog en het OK team worden uit hun bed gebeld. Omdat er ook nog iemand anders ligt te bevallen, moeten wij wachten omdat de gynaecoloog eerst daar moest helpen. Ik word ondertussen omgekleed en klaar gemaakt. Om 05:10 uur, komt de verpleegkundige binnen om te vertellen dat ze klaar zijn om naar de OK te gaan. Ik raak in paniek en barst in tranen uit. Nu gaat het echt gebeuren..
Eenmaal op de OK krijg ik eerst een injectie om te verdoven en vervolgens de ruggenprik. Of ik even goed naar voren wil buigen: ja, hoe dan met zo’n enorme buik?! Iemand van de anesthesie houdt mij heel stevig vast, omdat ik bij de eerste verdoving naar voren schiet. Dat moet bij de ruggenprik niet gebeuren. Hup, van het bed op de OK tafel (uiteraard heel soepeltjes) en ik krijg het bevel dat ik NU plat moet. De gynaecoloog vraagt of ik ‘dit’ voel. Wat? Niets dus, dat is een goed teken en ze beginnen met de sectio. Mijn man zit naast mij, maar wil even kijken dus staat op. Direct wordt hij weer naar de kruk geduwd, want het is niet de bedoeling dat hij dit ziet, haha. Zodra baby A wordt geboren, mag hij opstaan en kijken. Hij ziet de baby als eerste en zegt : ‘het is een meisje’ en pinkt een traantje weg. Ze begint gelukkig gelijk te huilen en wordt even boven het doek gehouden, zodat ik haar ook kan zien. Vervolgens wordt baby B ook geboren en dit blijkt een jongetje te zijn! Zo bijzonder, een meisje én een jongen! Ook hij begint gelukkig te huilen. Nouja, huilen? Die krijst. Ook goed :-)
Mijn man gaat met de kindjes, artsen en verpleegkundigen mee. Ik blijf achter op de OK, omdat mijn wond natuurlijk nog gehecht moet worden.
Als de kindjes gecontroleerd en aangekleed zijn, worden ze nog even bij mij geshowd en worden ze weggebracht naar de kinderafdeling. Even later zijn ze met mij ook klaar en word ik naar de IC gebracht om daar bij te komen en te wachten tot ik mijn tenen weer kan bewegen. En daar lig je dan, als kersverse mama, in je eentje op een kamertje op de IC, te shaken, klappertanden en te huilen van alles wat je zojuist is overkomen. Niet wetende waar je man en kindjes zijn, hoe het met ze gaat. Dit vond ik het meest vervelende van de hele bevalling geloof ik. Terwijl ik dit schrijf, rollen de tranen weer over mijn wangen.
Na 2 uur word ik opgehaald door de verpleegkundigen van de kraamafdeling. Eindelijk! Ik vraag of we eerst naar de kinderafdeling kunnen om bij de baby’s te kijken. Dit doen we, maar al gauw word ik weer naar de kraamafdeling gebracht omdat ik enorm veel pijn heb en de verpleegkundige daar wat voor wil geven. Het is intussen 08:30 uur geloof ik en we besluiten om mijn ouders eerst te bellen omdat zij van plan waren om vandaag naar oma te gaan, omdat het de geboortedag was van mijn opa. Mama neemt de telefoon op en ik vertel (onder invloed van morfine) dat de baby’s zijn geboren. Ze verstaat mij niet, dus mijn man neemt het gesprek over. We doen ons verhaal kort en geven aan hoe laat ze mogen komen. We bellen ook mijn schoonouders, mijn oma (zodat mama haar kan vertellen dat ze niet naar Leeuwarden komen) en onze broers en zussen. Ik krijg nog een keer morfine en we gaan weer terug naar de kinderafdeling. Daar aangekomen vraag ik of beide kindjes bij mij mogen liggen. Dit mag gelukkig. Wat een heerlijk gevoel, twee wondertjes! Even later, geen idee hoe laat, komen mijn ouders binnen. Zij zien ons en schieten vol. Ik natuurlijk ook. Niet heel lang daarna komen ook mijn schoonouders binnen. Na een tijdje mogen we terug naar de kraamafdeling, met beide baby’s. Onze ouders vertrekken en wij gaan geloof ik even rusten. ‘s Middags komen mijn ouders terug. Ineens staan ook mijn zus, oma en nichtje bij ons in de kamer. En natuurlijk schiet ik weer helemaal vol, samen met mijn zus. Voor oma is dit best bijzonder, 2 achterkleinkinderen die geboren worden op de geboortedag van haar man. Onze kindjes, twee wondertjes, geboren op 25 november 2017. Ik schrijf dit verhaal op, omdat ik merkte dat ik hier behoefte aan had. Ik weet lang niet alles meer en ik speel dit filmpje nog regelmatig in mijn hoofd af.
*Sara is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Sara* haar verhaal anoniem vertellen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Sara! Wat een bijzondere zwangerschap en bevalling en ook dat ze op de geboortedag van je opa zijn geboren!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie