Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Renée is 38 weken zwanger van de tweede als ze het helemaal zat is. Door alle lichamelijke ongemakken hoopt ze keihard dat de kleine zich snel aandient. De verloskundige kan niet veel doen, maar als ze inwendig onderzoek doet, blijkt Renée al 5 centimeter ontsluiting te hebben! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Renée.
Twee jaar na de geboorte van onze eerste zijn we nogmaals in verwachting. Onze baby’s komen uit de medische molen. Bij de eerste duurde dit drieënhalf jaar. Bij de tweede is het, na enige vertraging door vervelende berichten over het ziekenhuis, bij de eerste poging raak. Dat is toch wel een echt geschenk. Omdat onze eerste met 37,5 weken is geboren heb ik toch wel in mijn hoofd dat deze zich ook aan zou kondigen. Deze baby is echt wat groter en de zwangerschap verloop minder soepel. Ik heb meer pijn in mijn bekken en toen de zwangerschap heel pril was ben ik van de trap gevallen en is mijn stuitje scheef komen te staan. De fysiotherapeut heeft het wel weer proberen te herstellen maar de zwangerschap helpt niet mee om echt volledig te herstellen.
Als met 37,5 weken de baby zich niet heeft aangekondigd ben ik wel een beetje teleurgesteld. Ik kan weinig meer en vind dat ik onze dochter tekort doe. Met 38 weken moet ik voor controle komen. Omdat het nog maar 38 weken is, geeft de verloskundige meteen aan dat ze niet zoveel kan doen, dat het nog te vroeg is. Ze ziet wel dat ik het zwaar heb en er klaar mee ben. Mijn bloeddruk blijkt wat op te lopen en ook bij het luisteren van het hartje is er een beetje twijfel of de baby het nog naar zijn zin heeft. Ze besluiten nog een echo te maken, daarop zijn geen afwijkingen maar ze geeft aan me wel inwendig te willen onderzoeken. Ik blijk 5 centimeter ontsluiting te hebben… Ze besluit me te strippen.
Dit was alles behalve prettig maar ik heb het er voor over. In de loop van de avond word het wel onrustig in mijn buik, maar ik kan nog gewoon praten en lopen. Dus ga ik ook maar gewoon naar bed in de avond. Ik val al snel in slaap en de dag erna gebeurt er niets meer.
Ook woensdag en donderdag gebeurt er niks. Op vrijdag heb ik even contact met de verloskundige omdat ik er toch wel klaar mee ben, en wat we nog meer kunnen doen de komende dagen. Ik kan me niet meer goed redden. Zaterdag komt Sinterklaas en zijn we kort naar de intocht geweest. Als we weer terug zijn, geef ik aan dat ik het idee heb dat ik de baby minder tot niet voel. Als het bijna etenstijd is bel ik toch met de verloskundige. Ze besluit even langs te komen. Op dat moment beweegt de baby heel goed en ben ik weer gerustgesteld. Ze controleert ook inwendig maar er is niet meer ontsluiting bijgekomen. Ze geeft aan dat ze het wel erg verweekt vind en nogmaals wil strippen. Dit keer voelde ik er niks van eigenlijk. Helaas kwam er ook na deze strippoging geen reactie.
Voor de maandag (dan zou ik 39 weken zijn) staat er weer een controle afspraak, dus daar gaan we dan maar van uit. De volgende dag belde de verloskundige zelf: ze hadden onderling overlegd want ze vond het eigenlijk ook wel genoeg zo voor mij. Mijn lichaam is vermoeid en op en er is al 5 centimeter ontsluiting. Ook met de vorige bevalling in het achterhoofd… Zou mijn lichaam wel gaan bevallen zonder gebroken vliezen? Met mijn goedkeuring wilden ze mijn vliezen wel breken de volgende morgen. Ik moest dan goed op de hoogte zijn over de gevolgen als het niet door zou zetten, omdat ik nog geen 40 weken zwanger was. Het was nog wel te vroeg eigenlijk. Ik vond de risico’s nihil. Als het kindje zich niet binnen 18 uur na het breken van de vliezen zou melden, werd het een ziekenhuisbevalling. Tja, dat zou ik jammer vinden maar dat is ook goed. Dan ben je ook onder goede controle bij mensen die ervoor geleerd hebben, denk ik dan maar.
De volgende morgen kwam de verloskundige thuis en hebben ze rond 10.00 uur mijn vliezen gebroken. Ze bleef nog een uur bij mij voor het geval dat. Maar ik voelde verder niks. Nadat de verloskundige weg was, zijn we nog even gaan relaxen op de bank. Mijn vriendin slaapt nog een uurtje. Omdat we wisten dat dit gepland stond, is onze dochter bij oma. Dat is dan het voordeel van een beetje gepland bevallen. Tegen 12.00 uur zeg ik: “ik geloof dat er wat op gang komt“, vanaf dat moment gaat het snel. Ik was tenslotte al op de helft met de ontsluiting. De verloskundige wordt gebeld en we spreken af om elkaar in het ziekenhuis te ontmoeten. We willen eerst nog wel dat ze thuis langs komt, maar er zit tussen de weeën haast geen adempauze meer en ook onderweg naar het ziekenhuis is het verschrikkelijk. Dit is een goede keuze.
Bij ons ziekenhuis moet je gewoon door de hoofdingang naar binnen, ook midden in een bevalling. Ik heb meerder onderdelen gebruikt als steunpilaar om even te pauzeren. Achteraf zie ik mezelf staan… We zijn om 13.00 uur in het ziekenhuis en om 15.oo uur ligt onze zoon op mijn borst. Met zijn 4195 gram en 50 centimeter is het een flink mannetje!
De 2 uur tussen aankomst en geboorte vond ik deze keer verschrikkelijk. Er zat geen pauze in om even kort op adem te komen, ik kon de pijn niet goed verdragen en heb best lelijk gedaan tegen iedereen in de kamer. Ook al is het prettig om vlot en natuurlijk te bevallen, was dit een totaal andere ervaring. Helaas moesten er ook de nodige hechtingen gezet worden. Omdat onze zoon met 39 weken geboren was en zijn geboortegewicht 4195 gram was, moest hij 24 uur in het ziekenhuis blijven. Dit leek me niks, maar ik had een grote kamer voor mij alleen en kon daar de snelheid en heftigheid van de bevalling even in alle rust verwerken. De zusters zorgden in de nacht voor de kleine man. Echt slapen lukte niet maar vast beter dan met baby en alle nieuwe geluidjes naast me. De volgende dag om 15.oo uur mochten we naar huis en kon het herstel beginnen!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Renée! Wat een snelle bevalling en hoe bijzonder dat je al zoveel ontsluiting had!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie