Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Désirée heeft gebroken vliezen, maar haar kindje is nog niet ingedaald. Daarom moet zij in het ziekenhuis bevallen. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Désirée.
Op woensdag 30 juli om 5.05 uur word ik wakker doordat ik iets warms voel van onderen. Eerst leek het alsof ik in mijn broek plaste, het voelde warm aan, maar eigenlijk direct voel ik dat het geen plassen is, maar dat er veel meer komt dan een simpele plas. Het blijft ook doorlopen. Ik maak mijn man wakker met de mededeling dat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken. Hij kijkt verschrikt op, want hij denkt dat hij te laat is, hij heeft namelijk zijn wekker op 5.30 uur staan. Eigenlijk is hij meteen wakker als ik hem vertel dat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken. Hij kijkt naar het vruchtwater en ik vraag hem of het helder is, hij zegt ja. Gelukkig maar, want als het niet helder was, zou het betekenen dat de baby in het vruchtwater gepoept of geplast zou hebben. Ik vraag mijn man of hij een matje onder mijn billen wil leggen, want het lijkt alsof de waterkraan open staat. Hij zoekt in het kraampakket maar kan het eerst niet vinden, met enige hulp van mij vinden we de celstofmatjes en legt hij er eentje onder mijn billen. Vervolgens belt mijn man naar het ziekenhuis, om via daar de verloskundige op te laten roepen zodat zij naar ons huis toe kan komen. Snel pakt hij nog wat dingen in de vluchttas, zoals koffie en thee. Van familie hoorden we namelijk dat er op de kraamafdeling wel een Senseo-apparaat en waterkoker op de kamer is, maar geen koffie en thee.
Omdat we tijdens de laatste controle wederom te horen kregen dat de baby nog steeds niet ingedaald was, was het ook de afspraak met de verloskundige dat ik bij het breken van de vliezen moest gaan, in mijn geval, blijven liggen. Iets na 05.30 uur is de verloskundige bij ons thuis. Zij constateert dat het inderdaad om vruchtwater gaat en voelt aan mijn buik. De baby is inderdaad nog steeds niet ingedaald, maar de harttonen zijn elke keer gewoon goed. Ik vraag of ik even naar het toilet mag, want ik ben sinds 02.30 uur ’s nachts niet meer geweest.
De verloskundige vertelt later dat de melding om 5.11 uur kwam dat wij gebeld hebben. Eenmaal op het toilet wordt wederom het hartje gecontroleerd en wordt gecontroleerd of je bent ingedaald, maar dat is wederom niet het geval. Daarna belt de verloskundige het ziekenhuis om te overleggen. Er wordt besloten dat we naar het ziekenhuis moeten. We gaan op eigen gelegenheid en zij rijdt achter ons aan. Met een lading kraamverband in mijn onderbroek, een celstofmatje en een handdoek onder mijn billen vertrekken we rustig richting het ziekenhuis. Het is nog rustig op de weg, de stoplichten zitten mee en mijn man rijd heel rustig, waarop ik vraag of hij niet even door wil rijden.
Rond 06.30 uur komen we aan in het ziekenhuis, waarna ik in een rolstoel plaatsneem. Als de verloskundige en mijn man de auto geparkeerd hebben, gaan we richting de kraamafdeling. Iets meer dan 12 uur geleden liepen we hier ook, maar toen om op kraamvisite te gaan bij familie die net een kleintje hadden gekregen. Eenmaal op de afdeling wordt een echo gemaakt, een CTG gedraaid en ook hieruit blijkt dat de baby niet is ingedaald. Over drie kwartier begint de dagdienst. Ze weten nog niet of ze een touwtje of een ballon willen plaatsen. Even later mogen we toch naar de verloskamer. Ik voel lichte weeën, maar alles is goed te doen. Tussendoor mogen we vragen om eten en drinken en rond 12.30 uur komt de lunch, die mijn man goed smaakt. Ik heb niet zoveel trek. Het zal wel door de spanning komen…
Rond 13.00 uur worden de weeën heftiger, tot ongeveer 15.30 uur. Ik kan ze moeilijk opvangen, voel me oververmoeid en het doet allemaal zoveel pijn! Mijn man puft heel lief mee, maar ik hou het niet meer! We vragen de verpleegkundige om pijnstilling, waarop ze een ruggenprik adviseert. Op een ander bed ga ik richting de verkoeverafdeling. Net ervoor hebben ze 2 à 3 centimeter ontsluiting gemeten. Onderweg naar de verkoever krijg ik nog een paar weeën. Tijdens het zetten van de prik krijg ik nog een wee, dus ik probeer zo stil mogelijk te liggen. De hartslag van de baby wordt bijgehouden en op een gegeven moment merk ik dat de verpleegkundigen bijna in paniek raken. Blijkbaar zakt de hartslag van de baby. Ik moet een paar keer wisselen van zij, maar de hartslag verandert niet. Dan wordt er besloten om heel snel terug te gaan naar de verloskamer, maar eenmaal op de gang (met frisse lucht!) wordt de hartslag van de baby vrijwel direct weer normaal. Eenmaal op de kamer merk ik dat de ruggenprik gelijk zijn werk doet: wat een heerlijk gevoel!
Er volgen uren waarbij ik af en toe mijn buik hard voel worden, maar echte pijn voel ik niet meer. Iedere 2 uur wordt de ontlsuiting gecheckt en die vordert gestaag met ongeveer 1 centimeter per uur. Rond 21.00 uur ’s avonds voel ik de weeën weer pijnlijker worden. Ik krijg een extra dosis pijnstillers via de ruggenprik. Net voordat de arts-assistent binnenkomt, merk ik dat ik misselijk wordt en moet spugen. Al snel blijkt dat ik 10 centimeter ontsluiting heb: ik ga onze baby snel ontmoeten! De ruggenprik wordt stopgezet, maar ik voel eerst helemaal niets van persweeën. Na een uur, net na 00.00 uur, mag ik beginnen met persen. In het begin heb ik het gevoel dat het amper zin heeft wat ik doe, maar volgens de arts en de verpleegkundige gaat het heel goed. Na 1,5 uur persen voel ik dat het sneller gaat, voel ik de baby komen. Helaas moet bij de één na laatste perswee een knip worden gezet, omdat ik inscheur. Gelukkig voel ik er niets van. Ook wordt er een katheter geplaatst om het laatste beetje urine uit mijn blaas te halen, zodat het persen nog beter gaat.
Inmiddels ben ik er wel klaar mee en word even flink boos op mezelf. Ik wil die baby er gewoon uitpersen! Dat helpt, en om 01.40 uur wordt onze zoon geboren. De navelstreng zit 2 keer om zijn hoofd gewikkeld, dus die knippen ze gelijk door, waarna de kersverse papa hem op mijn buik mag leggen. Wat ik voel, is onbeschrijfelijk. Ik moet huilen van blijdschap! Onze zoon mag lekker 20 minuten bij mij blijven liggen, waarna ze hem wegen en aankleden onder het toeziend oog van mijn man. Inmiddels is de nageboorte er ook uit en word ik gehecht. Nadat onze zoon is aangekleed, leg ik hem aan de borst en hij begint gulzig te drinken. Ik word daarna ook gewassen en krijg schone kleren aan. We eten en drinken wat (beschuit met blauwe muisjes) en bellen daarna naar familie om ze het goede nieuws te vertellen.
Ik probeer enkele keren naar de wc te gaan om te plassen, maar dit lukt niet. Ook word ik niet lekker op de wc, erg draaierig, dus ik word snel weer naar bed gebracht door de verpleegkundige en mijn man. Na meerdere pogingen om te plassen, wat steeds niet lukt, wordt er een katheter ingebracht. Er komt ruim een liter urine uit mijn blaas en hierna volgt er overleg met de artsen. Mogelijk moet ik toch blijven. Al snel krijg ik te horen dat ik voor de komende 2 weken een katheter krijg om mijn blaas te ontlasten. Wel mogen we naar huis. We doen het rustig aan, want de eerste visite komt al naar ons mannetje kijken in het ziekenhuis. ’s Middags gaat hij voor het eerst in bad en krijgt hij weer schone kleren aan. Aan het eind van de middag is het dan zover: we gaan naar huis! Ik met de Maxi-Cosi op schoot, mijn man die me duwt en de weekendtas meeneemt. Onze wolk van een baby heeft de hele weg geslapen. Eenmaal thuis is het huis versierd door familie en worden we verwend met cadeautjes. Van dit alles gaat meer dan de helft langs mij heen. Ik ben helemaal kapot, maar oh zo gelukkig dat onze baby er is, ondanks de pijn die ik heb. Jij maakt mama zo blij en ik zal altijd van jou blijven houden!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Désirée! Wat een domper dat je na de tijd nog een katheter kreeg. En wat een leuke thuiskomst!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie