Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Steffi’s inleiding staat gepland op vrijdag de 13e, maar gelukkig meldt de kleine zich eerder. Steffi ziet erg op tegen de bevalling en ervaart veel angst. Dat wordt nog erger wanneer zij te horen krijgt dat ze een keizersnede zal moeten ondergaan… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Steffi.
Ik was uitgerekend op 6 april 2018. Tegen die tijd zou ons eerste kindje, ons zoontje, geboren worden. De zwangerschap vloog voorbij en ik genoot volop van die dikke buik en het wondertje erin. Voor we het wisten was het al begin april, maar onze baby leek zich nog wel goed te vermaken, warm in mama’s buik. Ik werd hoe langer, hoe zenuwachtiger en angstiger. Mentaal werd het voor mij dus steeds zwaarder, vooral omdat ik het nooit echt goed heb kunnen vinden met ziekenhuizen, dokters en medische ingrepen. Ik liep al enkele dagen hoogzwanger rond en bij de laatste controle, inclusief CTG, kregen we een afspraak mee voor inleiding. De bevalling zou worden ingeleid op, jawel, vrijdag de 13e… Ik hoopte zo dat ik die dag niet zou halen en dat ons zoontje zich voor die tijd zou melden.
Onze ‘lucky day’ kwam inderdaad vroeger dan die vrijdag de 13e. In de nacht van 10 op 11 april kon ik erg moeilijk slapen. Rond 05.15 uur besloot ik op de staan. Naast dat ik erg vermoeid was en me zo onderhand een nijlpaard begon te voelen, voelde ik me niet anders dan de afgelopen dagen. Rond 06.00 uur braken mijn vliezen op het toilet. ‘Eindelijk! Ons zoontje komt vandaag ter wereld‘, dacht ik. En terwijl ik dit dacht, werd ik overspoeld door emoties. Ik heb er nog wel een kwartier gezeten met gedachten als: ‘is het nu echt begonnen?‘, ‘wat staat mij nu te wachten?‘ en ‘kan ik dit wel, ben ik hier wel klaar voor?‘. Ik was dolenthousiast, maar tegelijkertijd bang. Mijn vriend lag nog te slapen en ik wist niet goed hoe ik hem wakker moest maken. Ik wilde zo rustig mogelijk blijven en dat lukte, want ik voelde ook nog geen pijn. ‘Dit valt nog best mee’, probeerde ik mezelf moed in te spreken. Terwijl mijn vriend de vluchtkoffers in de auto zette, belde ik de verloskamers. Omdat ik nog geen weeën had, mochten we rustig aan naar het ziekenhuis komen. Daar moest ik wel naartoe omdat mijn vliezen al gebroken waren. Jammer, want ik had best thuis weeën willen opvangen. Het voelde gek om ons huis achter te laten en te weten dat we met z’n drieën weer thuis zouden komen. Ik verlangde er zo naar om ons kindje te zien en vast te houden. Gedoucht, licht opgemaakt en (toen nog) vol goede moed reden we rustig naar het ziekenhuis.
Rond 06.30 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik kon lopend naar de verloskamers toe, want ik had nog steeds geen weeën. M’n hart bonkte in mijn keel toen we daar aankwamen. ‘Hier gaat het gebeuren’. Een verloskundige vulde alle papieren in en legde een infuus aan. Voor mij was dit al de eerste beproeving waar ik tegenop zag. Het duurde een hele tijd voor ze een ader vond en uiteindelijk moest ze meerdere keren prikken om het infuus aan te brengen. Ik voelde me toen al duizelig, maar goed: hier waren we weer van af. De weeën leken maar niet te komen, dus werd er gestart met weeënopwekkers. Ik werd behoorlijk onrustig van al die draden en apparatuur om me heen. ‘Rustig blijven Steffi! Er zijn je al zoveel vrouwen voorgegaan, dus het gaat jou ook lukken!’. Ik bleef dit tegen mezelf zeggen omdat ik de moed wat aan het verliezen was. Na een inwendig onderzoek bleek ik 2 à 3 centimeter ontsluiting te hebben. Dit was hetzelfde als tijdens de laatste controle met de CTG. Ik kreeg het gevoel dat het wel eens erg lang kon gaan duren…
Door de weeënopwekkers kwamen de weeën plotseling opzetten, ze knalden keihard binnen. Ik kreeg weinig tot geen adempauze tussendoor, ze kwamen achter elkaar. Ik probeerde positief te blijven, maar vroeg me af hoe lang ik dit zou kunnen volhouden. Van te voren had ik weinig gepland over de bevalling. Ik liet alles op me af komen en wilde proberen om zonder ruggenprik te bevallen. Dat leek makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als je bang bent! Het was inmiddels 10.30 uur toen de gynaecoloog concludeerde dat ik nu 4 centimeter ontsluiting had. Hij vertelde dat mijn vliezen nog niet helemaal gebroken waren. Pas als dit zou gebeuren, zou de ontsluiting sneller vorderen. En dus werden mijn vliezen verder gebroken en serieus, het water bleek maar stromen. Ik voelde schaamte, maar de verloskundigen maken dit dagelijks mee. Hierna werden de weeën inderdaad heftiger en ik hoopte echt dat die pijn me extra centimeters zou opleveren. Helaas, tegen de middag zat ik tussen 4 en 5 centimeter in. Zo frustrerend! Ondertussen probeerde mijn vriend me op te peppen en me gerust te stellen. Gelukkig was hij de rust zelve, al denk ik dat hij van binnen kapot ging van de zenuwen. Ik kreeg de weeën niet meer onder controle en besloot voor een ruggenprik te gaan. Vooral omdat de ontsluiting niet vorderde en het nog wel eens heel lang kon duren. Ik was ook echt heel angstig voor wat er nog ging komen. Ik was zo bang voor die prik, maar eerlijk: dit was echt het minst pijnlijke van de hele dag. Wat een wondermiddel was dat! Ik voelde helemaal geen pijn meer en ik werd er helemaal rustig van, ook omdat ik meer controle voelde over de situatie. Inmiddels was ik er al klaar mee en ik hoopte dat het nu echt veel sneller zou gaan. Ik wilde ons wondertje zo graag in mijn armen sluiten en aan iedereen laten zien! De rest van de middag zag er ongeveer zo uit: rare posities aannemen, het halve ziekenhuis dat me daar beneden onderzocht, wachten, wachten en nog eens wachten…
Naarmate de uren verstreken werd ik steeds nerveuzer en banger. Gelukkig voelde ons kindje zich, aan de monitor te zien, nog steeds heel blij in mijn buik. Hij had gewoon geen zin om er uit te komen. Er bleek weinig verandering te komen en ik merkte dat de verloskundige en gynaecoloog ook steeds meer twijfels kregen bij een natuurlijke bevalling. Ik werk zelf in de zorg en hoorde medische termen vallen. Ik voelde het al aankomen, volgens mij wordt het een keizersnede en dat zei ik nog tegen mijn vriend. Ik werd bang en was teleurgesteld in mezelf. Waarom kon ik m’n eigen kind niet op de wereld zetten? Kan ik hem straks wel bieden wat een mama haar kind hoort te bieden? Om 21.15 uur kreeg ik te horen dat ik was blijven steken op 5 centimeter. Ze vermoedden dat ons zoontje een grote baby was en dus adviseerde de gynaecoloog een keizersnede. Wel mocht ik het ‘proberen’, maar ik zag al allerlei scenario’s voor me met vast komen te zitten in het geboortekanaal, zuurstoftekort en dergelijke. Die optie liet ik dus snel achter mij en het scenario dat ik echt niet wilde, werd werkelijkheid. En toen ging alles zo snel! Wat een dag!
Nog geen kwartier later werd ik opgehaald en waren we al onderweg naar de OK. Het ging allemaal zo snel dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van mijn vriend. Ik wist niet eens of hij wel bij de keizersnede aanwezig mocht zijn. Ze reden me binnen in zo’n kille operatieruimte en van mijn vriend was nog geen enkel spoor. Ik hoorde, zag en rook alleen nog maar een operatiekamer en werd op zo’n koude tafel vastgebonden met aan het infuus in mijn armen en via de ruggenprik extra verdoving. Het groene doek werd voor me gehangen en ik voelde me zo bang, zo alleen. Het voelde alsof ik gefaald had als moeder en als vriendin. Maar tegelijkertijd voelde ik me ook opgelucht. Verwarrend: zoveel emoties tegelijk. Binnen enkele minuten zou ik mijn baby ontmoeten, ik was zo benieuwd hoe hij eruit zou zien. Plots kwam mijn vriend de OK binnengewandeld in zo’n groen pakje en met een kapje voor zijn mond. Ik was zo blij dat hij er was, ik barstte in huilen uit. Hij stelde me gerust, want hij wist hoe moeilijk ik het hiermee had.
In een paar minuten was alles achter de rug! Op 11 april om 21.50 uur werd ons zoontje Leon geboren. Hij woog exact 4 kilo en was 53 centimeter lang. Ik kon amper geloven dat wij dit mensje gemaakt hebben. Deels van mij, deels van hem. Eindelijk was hij er! Ik kon hem alleen niet lang bewonderen, want samen met papa moest hij mee voor de nodige eerste onderzoeken. Hij bleek kerngezond! Het gemis van dat eerste moment waarin ik hem had willen vasthouden en overladen met kusjes, blijft. Maar het is zoals het is. Voor onze veiligheid was een keizersnede nodig en alle daarbij horende procedures dus ook. Ik neem mezelf dat kwalijk, dat het niet anders kon. Maar ik ben zo blij dat we nu een gezinnetje zijn en dat alles achter de rug is. Voor mijn gevoel duurde het dan ook uren voordat het hechten eindelijk klaar was en ik naar de recovery werd gebracht. Eenmaal daar zag ik ze staan: een nu al kei-goede papa met z’n kersverse, perfecte zoon. Ik was zo blij toen we weer samen waren! Ik gaf meteen de borst en dat ging als vanzelf. Onze eerste gezinsfoto werd gemaakt en ik vond eindelijk rust. Een gevoel van geluk overweldigde me.
Al had ik geen geboorteplan, je denkt en droomt sowieso over hoe je het liefst zou willen bevallen en wat je de eerste momenten erna zeker wilt doen en voelen. Die dag liep in de verste verte niet zoals ik had gedacht. Maar alles is uiteindelijk goed verlopen. Leon is een gezonde baby en dat is het allerbelangrijkste. Niet liep zoals verwacht. Maar toch liep alles perfect. Ik besef heel goed dat er andere mama’s en gezinnen zijn die minder geluk hebben gehad en dat ik geen reden zou mogen hebben om me hier slecht over te voelen. Maar het wringt nog steeds, dat ik het niet zelf kon en dat ik de eerste momenten als mama alleen heb moeten doorbrengen. Dat ik er niet was voor mijn pasgeboren zoontje. Ik vraag me nog steeds af hoe het was geweest als die dag anders was gelopen. Het relativeren lukt wel, maar het blijft knagen…
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Steffi! Wat jammer dat je met zulke dubbele gevoelens terugkijkt op je bevalling. Hopelijk kun je het met de tijd een plekje geven.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie