Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Robin is 41 weken zwanger als de avond voor haar geplande inleiding de weeën beginnen. Die worden zo heftig, dat ze naar het ziekenhuis wil voor een ruggenprik. In de auto krijgt ze persdrang en stelt de verloskundige haar voor de keus: bevallen in de berm of doorrijden naar het ziekenhuis? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Robin.
Tijdens mijn tweede zwangerschap waren de eerste weekjes goed te doen. Tot ik op een gegeven moment super misselijk werd, al heeft bijna iedere zwangere daar natuurlijk last van. De weken gingen voorbij en de misselijkheid bleef 24/7 aanwezig. Pfff, dit ging een lange zwangerschap worden. Rond de 13e weken kreeg ik mentale klachten en merkte ik dat het niet goed met mij ging. Ik heb de verloskundige gebeld nadat ik op internet mijn klachten had opgezocht. Na het gesprek met de verloskundige heb ik de huisarts gebeld en begeleiding van de praktijkondersteuner gevraagd. Zij begeleidde me ook tijdens mijn eerste zwangerschap en zo’n bekend gezicht was nu heel fijn. Tijdens die gesprekken kwamen we er achter dat ik EMDR nodig had om het verleden te kunnen afsluiten. Dit hielp! Wat was ik blij: ik kon weer goed slapen zonder nachtmerries en een beetje genieten van deze zwangerschap. Doordat ik er helemaal doorheen zat, zat ik met 12 weken al volledig ziek thuis van het werk. De dagen duurden daardoor lang, dus besloot ik om creatief aan de slag te gaan en dingen te maken voor de baby. Hierdoor kon ik mijn gedachten ook verzetten, wat wel prettig was. Ook deden we met 15 weken een geslachtsbepaling, want ik hoopte op die manier meer een band met de baby op te kunnen bouwen en me nog meer te kunnen focussen op het genieten van de zwangerschap.
Rond 37 weken vond ik het allemaal wel mooi geweest. Onze eerste dochter kwam ook rond die termijn en ik ging er eigenlijk wel vanuit dat de tweede ook wel rond die tijd zou komen. Mooi niet dus: wat een domper. De weken gingen heel langzaam voorbij en iets voorbij de 40 weken werd ik voor het eerst gestript. Jeetje, wat pijnlijk! Ik had nog geen eens een klein beetje ontsluiting, terwijl ik anders had verwacht bij deze tweede zwangerschap. Na het strippen kreeg ik wat menstruatie-achtige krampjes. Ik probeerde rustig te blijven en hoopte dat het door zou zetten, maar helaas. Met 41 weken en 1 dag werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis omdat het strippen niet lukte en ik er inmiddels meer dan doorheen zat. In het ziekenhuis maakte de gynaecoloog een echo en deed onderzoek. Als het de volgende dag nog niet doorgezet had, dan zou ik ’s morgens worden ingeleid. Yes! Het verlossende woord!
Op de terugweg in de auto merkte ik dat ik wat menstruatie-achtige krampen had. Deze bleven komen, ook toen we bij mijn schoonouders aanschoven om patat te eten. Ik merkte dat ik lichte weeën had. We zouden nog even naar de supermarkt gaan om boodschappen te doen, maar ik liet manlief toch even alleen gaan. Ik zou met onze dochter alvast naar huis gaan. Tijdens het naar bed brengen merkte ik dat de krampen erger werden en ook onze dochter merkte dat er iets gaande was. Ze luisterde heel goed en ging lekker slapen, alsof ze het voelde. Ondertussen was mijn man weer thuis. Hij wist nog niet dat ik een soort van weeën had, dus we zaten rustig tv te kijken terwijl ik ondertussen stiekem de weeën timede. Ik merkte dat ze steeds vaker kwamen, waarop ik tegen hem zei: “lieverd, kun jij het boekje van de verloskundige pakken om te zien hoe lang we moeten timen? Ik denk dat ik weeën heb!“. Je had zijn gezicht moeten zien, hilarisch! Hij kwam overeind, met grote ogen en zei: “Uuh, oke, ja!“.
Inmiddels had ik lang genoeg getimed, dus hij belde de verloskundige en ook mijn moeder kwam onze kant op. Zij heeft onze dochter naar mijn schoonouders gebracht. De verloskundige was er intussen ook en ik bleek op 2 centimeter ontsluiting te zitten. Ik moest het mezelf zo comfortabel mogelijk maken, dus besloot ik te douchen. Na het douchen wilde ik even gaan liggen, maar toen begon de ellende. Ik kreeg been-, rug- en buikweeën, die ik gelijk herkende van mijn eerste bevalling. Die vreselijke pijn is niet weg te puffen en was mijn grootste angst. Er zat ook helemaal geen pauze tussen, de weeën bleven maar komen en ik had amper de tijd om bij te komen. Mijn moeder belde de verloskundige, die gelijk besloot te komen. Ze constateerde 3 centimeter ontsluiting. Ik gaf aan dat ik graag naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik dus ze belde naar het ziekenhuis en gelukkig was er plek. We mochten gelijk komen!
We waren de straat nog niet eens uit, toen ik in de auto al dacht: “waar ben ik aan begonnen! Nee!” en ondertussen maar puffen en proberen te ontspannen. Ik prentte mezelf in dat ik dit wilde en dat ik zo meteen niets meer zou voelen als die ruggenprik er eenmaal in zat. Maar halverwege kreeg ik het gevoel alsof ik moest poepen. Echt, ik kon het niet meer houden! Mijn moeder zette snel de auto in de berm en de verloskundige sprintte, met handschoentjes aan, naar onze auto. Ze zei: “of ik doe nu inwendig onderzoek en je bevalt hier óf we rijden nu met spoed naar het ziekenhuis!“. We besloten door te rijden, of beter gezegd: scheuren! Met 140 kilometer per uur op een weg waar je 80 mag, wat een hel! De drang werd steeds erger en de verloskundige belde vanuit haar auto naar mijn man dat er een bed bij de ingang zou staan en dat we de auto voor de ingang moesten zetten (wat normaal verboden is). Bij het ziekenhuis aangekomen stonden er inderdaad allemaal mensen buiten met een bed, dat was ook het enige waar ik oog voor had. Eenmaal op het bed renden ze met me door de hal, op weg naar de lift. Het enige waar ik bang voor was, was om te vallen, haha! Ondertussen bleven de weeën maar komen en toen we op de kamer kwamen, trokken ze mijn broek van mijn billen. Ik had in de autorit van 15 minuten een sprong van 3 naar 8 centimeter ontsluiting gemaakt. Binnen 2 minuten nadat ik op de kamer was, ging ik naar 10 centimeter en werden de vliezen gebroken. De baby had in het vruchtwater gepoept, maar we waren nu op de goede plek. Na 9 minuten persen werd daar onze prachtige dochter geboren! Wat een avontuur! Na de geboorte moesten we een nachtje in het ziekenhuis blijven ter observatie en om bij te komen van deze bijzondere autorit!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Robin! Wow, wat ging dat ineens vlot! Gelukkig heb je het ziekenhuis nog gehaald!
Wil jij, net zoals Robin, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie