Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Tijdens de zwangerschap voelt Nienke haar kindje alleen maar onderin bewegen. Met 35 weken wordt tijdens een echo duidelijk dat de baby in een stuit ligt. Ondanks dat, mag Nienke wel natuurlijk bevallen. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Nienke.
Zwanger van ons eerste kindje, wat bijzonder is dat. Bijzonder maar tegelijkertijd ook onzeker. “Is dit normaal wat ik voel? Hoort dit erbij of is dit afwijkend?“, allemaal dingen die regelmatig door mijn hoofd schoten. Tijdens mijn zwangerschap had ik een paar keer het idee dat ik het kindje niet voelde dus toch maar even bellen. Uiteindelijk werd er een CTG gemaakt en wat bleek: niks aan de hand! Het kindje vermaakte zich prima in mijn buik. Veel vriendinnen die ook zwanger waren zeiden: “oh, het kindje schopt zo in mijn ribben!“, maar op de een of andere manier voelde ik het altijd alleen maar onderin mijn buik. Tijdens de controles bij de verloskundige vroeg ik dan ook vaak: “ligt ons kindje wel goed? Want ik heb het idee dat ik het schoppen echt onderin mijn buik voel“. Veelal had de verloskundige het idee dat ons kindje met het hoofdje naar beneden lag. Ook bij de 20 weken echo lag het hoofdje netjes naar beneden.
Bij 35 weken kwam de liggingsecho en werden mijn vermoedens bevestigd: ons kindje lag in stuit. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en er werd een uitwendige versie gepland. De versie volgde vrij snel. Ik werd ontvangen en twee vrouwen probeerden ons kindje te draaien maar helaas dit lukte niet. Na ongeveer 45 minuten gaven ze het op. “Dit is niet realistisch“, zeiden beide dames. Ik moest me de volgende dag melden bij de gynaecoloog. Daar werd bevestigd dat ons kindje in een onvolkomen stuit lag (kontje onderin het bekken en de beentjes opgeklapt op zijn/haar schouders). De gynaecoloog vertelde dat volgens hem een natuurlijke bevalling tot de opties behoorde. Hij vertelde dat het kontje mooi onderin ingedaald lag, perfect voor een natuurlijke stuitbevalling. Aan ons de keuze: willen we dit of kiezen we voor een geplande keizersnede. Ons gevoel ging direct uit naar een natuurlijke stuitbevalling en we vertrouwden ook op de kundigheid van de gynaecologen in het ziekenhuis. Een week later zouden we opnieuw bij de gynaecoloog komen om onze keuze kenbaar te maken. Die week erop was onze keuze duidelijk: we gaan voor een natuurlijke bevalling. Het wachten kon beginnen! Duidelijk was wel dat de gynaecologen ons kindje niet veel langer dan 40 weken wilden laten zitten. We planden dan ook een controle bij 39 weken en 6 dagen.
Het was dus afwachten of ik deze afspraak ging halen of dat de kleine zich al eerder zou melden. Maar helaas, bij 39 weken en 6 dagen gingen mijn vriend en ik opnieuw naar het ziekenhuis voor de controle afspraak waarin het verdere beleid werd besproken. De gynaecoloog vertelde dat ze een echo ging maken en even inwendig ging voelen om te kijken of ik mogelijk al wat ontsluiting had. De gynaecoloog begon met de echo waarin vrij snel duidelijk werd dat mijn pockets met vruchtwater sterk verminderd waren met die week ervoor. Na de echo volgde het inwendig onderzoek. Fijn was het niet, het voelde vrij hardhandig, maar wie ben ik… Dit is mijn eerste kindje dus mogelijk is dit normaal.
Eenmaal in de spreekkamer werd vrij snel duidelijk dat ons kindje niet zo lang meer kon blijven zitten omdat mijn vruchtwater steeds verder afzakte. De gynaecoloog stelde dan ook voor om een inleiding te plannen en vroeg ons wanneer we dit het liefste zouden willen. Mijn antwoord was: “zo snel mogelijk, dan hebben we het maar gehad!“. Een paar minuten later stonden we buiten met het gegeven dat we de volgende ochtend om 06:30 uur werden verwacht op de kraamafdeling om de bevalling in te leiden. “Zo spannend!“, zeiden we tegen elkaar. “Morgenavond zijn we misschien wel met zijn drieën, dat is een raar idee…”
Die avond regelden we de laatste dingen en pakten we de laatste spullen, zodat we de volgende ochtend naar het ziekenhuis konden vertrekken. Tegen 21:00 uur begon het kleintje ineens heel erg te bewegen in mijn buik en leek het alsof ik wat krampen had. Ik dacht: “ach dat zou wel normaal zijn“. Maar tegen 21:30 uur leken de krampen toch wel wat vaker terug te keren. Ik zei tegen mijn vriend dat hij maar gewoon moest gaan slapen. Stel je voor dat het nu zou doorzetten, dan pakte hij in ieder geval nog wat uurtjes mee. Tegen 22:00 uur werd me wel duidelijk dat het begonnen was: ik ben aan het bevallen, het kleintje wil eruit! De weeën zetten steeds meer door en kwamen netjes om de 5 à 6 minuten. Ik ging in bed en er weer uit, wist me niet echt een houding te geven. Op een gegeven ben ik maar lopend over de bovenverdieping gegaan, dit werkte het beste. Rond 03:30 uur heb ik het ziekenhuis gebeld en de situatie uitgelegd. Ik mocht die kant op komen want mijn kamer was toch klaar en het leek er inderdaad op dat de bevalling was begonnen. Ik heb mijn vriend wakker gemaakt en verteld dat we naar het ziekenhuis moesten. Voor ons beide spannend: hoe gaat onze stuitbevalling verlopen?
In het ziekenhuis werden we opgevangen door een verpleegkundige die ons naar onze kraamsuite bracht. Eenmaal binnen kwam vrij snel de gynaecoloog in opleiding bij me kijken. Ze checkte, vertelde dat ik 3 centimeter ontsluiting had en dat we nu gingen zien hoe het verder ging. Elke anderhalf uur kwam de gynaecoloog even bij me kijken en voelen of er al wat veranderd was. Om 09:00 uur waren de weeën al flink in intensiteit toegenomen en had ik nog steeds 3 centimeter ontsluiting. Ik wist zelf niet goed waar ik het zoeken moest. Veel lopen voelde het prettigst en heerlijk onder de warme douche staan voelde goed. Na 09:00 uur werden de weeën zo sterk dat ik na enige tijd niet meer wist waar ik het moest zoeken: ik stond voor me gevoel op de kop van de pijn. Dit vertelde ik ook aan de gynaecoloog die om 10:30 uur kwam checken hoe het ervoor stond. De gynaecoloog voelde en vertelde dat ze dat niet zo gek vond: ik was van 3 naar 7 centimeter gegaan. Ik bevond me in een heuse weeënstorm en de gynaecoloog adviseerde me na te denken over pijnbestrijding. Het laatste stuk van het stuitbevalling duurt namelijk het langst en ik had dus nog een lange weg te gaan.
Wegens een allergie voor morfine koos ik voor een ruggenprik. Deze werd uiteindelijk om 12:15 uur gezet. Zo, dat was fijn zeg! Even niet van die heftige weeën, even rust in mijn lichaam. Het enige dat ik voelde was dat de druk van onder door ons kleintje steeds hoger werd.
Die middag kon ik even bijkomen van wat er allemaal gebeurde. Rond 14:50 uur had ik eindelijk 9 centimeter ontsluiting. Ik dacht: “dat gaat goed, nu kan het niet zo lang meer duren“. In mijn kamer werd alles klaar gezet voor de geboorte van ons kindje. Ik begon het steeds spannender te vinden. Ook werd de druk dat het kindje eruit wilde steeds hoger. Het echte puffen kon weer beginnen. Ons kleintje wou er graag uit en duwde steeds harder. Ik zei meerdere malen tegen mijn vriend en de gynaecoloog: “ik kan het niet meer ophouden, het kindje wil eruit!“. Maar ik mocht absoluut nog niet meepersen, want de billen van het kleintje lagen er niet goed voor. De billen moesten echt nog verder zakken voordat ik mee mocht persen en mijn vliezen gebroken mochten worden.
Rond 15:45 uur ik voelde de vliezen hangen voor mijn gevoel. En ja hoor: ik zag ze zelfs hangen, helemaal intact nog. De gynaecoloog zei: “het gaat goedkomen, ze gaan echt zo knappen“. Twee weeën verder, die ik inmiddels steeds beter ging voelen i.v.m het verminderen van de ruggenprik, knapten de vliezen kapot. Dit was het moment dat het kontje nog verder kon zakken om er vervolgens echt uit te komen. Ik voelde dat ik moest persen, ik kon het gewoon niet meer ophouden. Om 16:45 uur mocht ik beginnen met persen. Nu gaat het gebeuren! Het was zo spannend, eerst moeten de billen eruit, daarna het ruggetje en de benen en vervolgens het hoofd. Inmiddels had mijn kamer zich gevuld met allerlei personeel in opleiding want een natuurlijke stuitbevalling maak je niet zo vaak mee.
Om 17:10 zei de gynaecoloog: “ja, de billen zijn er bijna! Kom op, hou vol!“. De volgende wee kwamen de billetjes ter wereld en de wee erop het ruggetje en de beentjes. Maar toen hing het kleintje er nog aan het hoofdje in en ik had geen wee. De gynaecoloog zei dat het bij de volgende wee móést gebeuren. Ik moest alles geven, dat hoofdje moest eruit! Na even gewacht te hebben, kwam die wee eraan. Ik moest van ver komen maar uiteindelijk kwam daar om 17:17 uur onze kleine ter wereld… Joepie, je bent geboren en je ligt op mijn buik, wauw! We zijn ouders geworden! De gynaecoloog vroeg: “zien jullie wat het is geworden?” en beide zeiden we: “nee, eigenlijk niet!“. Alles was zo gezwollen en blauw omdat de baby vast onderin mijn bekken had gezeten. De gynaecoloog vertelde: “jullie hebben een dochter!“. Wauw zeg, een meisje: zo leuk dit! Onze dochter Elien was er en werd vrij snel meegenomen voor een check door de kinderartsen. Al vrij snel werd duidelijk dat ze kerngezond was en ze deed het supergoed. Nu moesten ze mij nog een beetje oplappen, maar ik heb het gedaan! Een stuitbevalling: zo spannend maar ook zo mogelijk!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Nienke! Wat bijzonder om zo te bevallen en wat fijn om te lezen dat alles helemaal goed is verlopen!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Wat een prachtige bevalling?