Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Myrna* is 37 weken zwanger als ze zich afwezig en misselijk voelt. Ze rijdt bijna een fietser omver en besluit haar klachten voor te leggen aan de verloskundige. Dat blijkt achteraf een hele goede beslissing. Lees het heftige bevallingsverhaal van Myrna.

Na een goed verlopen zwangerschap met weinig kwaaltjes voel ik me opeens niet zo lekker vandaag. Ik ben op dit moment precies 37 weken zwanger (juli 2017). “Nog even snel een boodschapje doen en dan lekker mijn bed in“, dacht ik nog. Tijdens de autorit naar de supermarkt rijd ik bijna een fietser omver. Ik had hem echt niet gezien! Toch maar even de verloskundige bellen, helaas krijg ik haar niet te pakken en spreek ik haar voicemail in. Twee uur later belt ze terug en na het horen van mijn klachten (hoofdpijn, misselijk, afwezig etc.) komt ze toch even langs om het te checken. Mijn bloeddruk is 150 over 110, dit is te hoog. Ze denkt dat ik zwangerschapsvergiftiging zou kunnen hebben. Daarom ook maar even een eiwitcheck in mijn urine. De strip werd inderdaad zo goed als zwart, wat een hoge concentratie aan eiwitten zou betekenen. Ik en mijn man worden meteen naar het ziekenhuis gestuurd met de mededeling dat we waarschijnlijk niet zonder baby naar huis zullen komen.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen worden daar alle checks opnieuw gedaan. De bloeddruk wordt gemeten, deze is nog steeds veel te hoog. Ook wordt er weer een snelle eiwitcheck gedaan en deze geeft weer een grote hoeveelheid aan aanwezige eiwitten aan. Er wordt bloed afgenomen om de lever- en nierfunctie te checken, dit is onderdeel van het protocol bij verdenking van zwangerschapsvergiftiging. Het is begin van de avond als bijna alle resultaten binnen zijn. Vooralsnog is het een beginnende zwangerschapsvergiftiging. Om die reden moet ik 24 uur urine opvangen om het exacte eiwitgehalte te kunnen bepalen. Ik word de dag erna in de ochtend ingeleid om de bevalling op gang te brengen. Met die informatie besluiten mijn man en ik samen dat hij best nog wel even kan gaan duiken, zijn vaste hobby op de dinsdagavond. Mijn man is een klein uurtje weg als de arts binnenkomt met de mededeling dat ze toch nu willen gaan inleiden. De resultaten van het bloedonderzoek zijn bekend en de leverfunctie gaat achteruit. Er wordt daarom meteen een ballonkatheter geplaatst. Gelukkig kan ik mijn man meteen bereiken en kan hij terugkomen naar het ziekenhuis. Hij mag gezellig bij mij op de kamer blijven slapen. De volgende ochtend, als ik wakker word, voel ik nog geen activiteit. Bij een inwendige controle blijk ik al op 3 centimeter ontsluiting te zitten en dus worden mijn vliezen meteen gebroken.

Helaas gaat mijn bloeddruk steeds verder omhoog en wordt er besloten om magnesium toe te gaan dienen. Daarbij wordt aan mijn partner gevraagd om vanaf nu alles te noteren wat er gebeurt, omdat ik het mezelf waarschijnlijk niet meer zo goed zal kunnen herinneren na mijn bevalling. Manlief is daar meteen mee aan de slag gegaan. Omdat er nog geen weeënactiviteit is, besluiten ze om weeënopwekkers toe te gaan dienen. Dit mag helaas niet bij het infuus met magnesium. Ik krijg daarom twee infusen geprikt en moet vanwege de zwangerschapsvergiftiging in bed blijven liggen. In het begin van de middag komt een verloskundige controleren hoever de ontsluiting gevorderd is. Helaas zit ik nog steeds op drie centimeter, maar ik heb ook nog nagenoeg geen weeënactiviteit, dus het is niet echt een tegenvaller. Op dat moment is mijn bloeddruk nog verder gestegen. Er wordt besloten om de maximale dosis aan magnesium toe te dienen en de weeënopwekkers op maximaal te zetten. Over een paar uurtjes komt de gynaecoloog weer terug om de ontsluiting te checken.

Rond 16:00 uur komt de gynaecoloog binnen om te kijken wat de status is. De weeën begonnen pas net op gang te komen, dus ik verwacht er niet teveel van. Ik zit inderdaad nog steeds op 3 centimeter ontsluiting. Er worden mij vervolgens twee keuzes voorgelegd: nu een keizersnede of toch nog proberen via de natuurlijke weg. Wel móét ik dan om 21:00 uur op minimaal 6 centimeter ontsluiting zitten om verder te mogen gaan. Ik kies ervoor om het te proberen via de natuurlijke weg. Het is mijn grootste droom om mijn kindje aan te mogen pakken na mijn bevalling. Vanaf ongeveer 18:00 uur beginnen de weeën met regelmaat te komen. Ik kan ze maar lastig opvangen omdat ik verplicht op mijn rug in bed moet blijven liggen. Gelukkig word ik wel goed bijgestaan door mijn man en het ziekenhuispersoneel, die steeds nieuwe kruikjes voor me warm maken. Om 21:00 uur weet ik voor mijn gevoel zeker dat de bevalling al flink op gang is. Het doet niet voor niets zoveel pijn. Maar als de gynaecoloog de controles doet, krijg ik het nieuws dat ik nog maar op 4 centimeter zit en dat ik meteen naar de OK word gereden voor een keizersnede. Dat is een flinke domper.

Uiteindelijk is ons dochtertje Maudi om 21:56 uur op 26-07-2017 via een keizersnede ter wereld gekomen. Helaas heb ik het mooie moment van het zelf aanpakken van je kind na de bevalling gemist. Na de keizersnede was de uitslag van de 24-uurs urine binnen. Ik bleek een zeer ernstige vorm van pre-eclampsie te hebben. De gynaecoloog vertelde dat als ze dit geweten hadden bij binnenkomst, dat ze meteen een keizersnede hadden uitgevoerd en het me niet zelf hadden laten proberen. Zonder het te weten, hebben onze beide levens toch wel een beetje op het spel gestaan. Om die reden kreeg ik na de keizersnede nog een hoop medicatie toegediend waardoor ik van de eerste week na de bevalling vrij weinig meer weet. Zo kan ik me het moment dat ik mijn dochter voor het eerst vast had niet meer herinneren. Ook tijdens onze kraamweek in het ziekenhuis mocht ik geen visite ontvangen. Mijn ouders en schoonouders mochten vijf minuten langskomen en ik moest de hele dag in het donker liggen. Pas na vijf dagen mocht ik langzaamaan rechtop in bed gaan zitten. Achteraf heeft me dit veel pijn gedaan. Maar gelukkig zijn er tijdens de bevalling en onze kraamweek in het ziekenhuis op advies van de gynaecoloog een hoop filmpjes en foto’s gemaakt waar ik nu met heel veel plezier naar terug kijk. Gelukkig heeft Maudi niets opgelopen van de pre-eclampsie waar ik last van had.
Wat me ook door deze eerste week gesleept heeft, is het geven van borstvoeding. Hoewel dit ook niet iedereen gegund is, verliep dat bij mij heel goed. Ik kon het natuurlijk de eerste week zelf nog niet maar de verpleegkundigen en de lactatiekundigen hebben alles op alles gezet om het te laten slagen. Zo hielpen de verpleegkundigen met aanleggen en die bleven erbij tot Maudi klaar was met drinken. Dit gaf me het gevoel dat ik toch niet helemaal faalde als kersverse moeder.

Het herstel na mijn bevallig verliep vrij soepel. Met Maudi gaat het vanaf begin af aan heel erg goed en na ongeveer een half jaar begon ik me weer een beetje mezelf te voelen. Ik heb alles wat ik heb meegemaakt een plekje kunnen geven en we genieten met zijn drieën volop van elkaar. Wel kijk ik zo nu en dan de filmpjes en foto’s terug van de bevalling en de kraamweek omdat ik hier zelf weinig herinneringen van heb. Als ik naar de foto’s kijk, voel ik vooral veel vreugde dat we zo’n prachtige dochter hebben. Het verdriet en de pijn van de bevalling heb ik geaccepteerd en zijn nu een onderdeel van mijn leven geworden in plaats van een obstakel. We hebben altijd twee kindjes gewild en besloten daarom ook na zes maanden te gaan proberen zwanger te raken van ons tweede kindje. Dit lukte meteen. Ik ben nu 34 weken zwanger van ons tweede dochtertje. Ik krijg op dit moment van veel mensen de vraag of ik bang ben dat de bevalling weer zo gaat verlopen maar tot mijn eigen verbazing ben ik helemaal niet bang. Iedere bevalling is anders en we hopen nu op een bevalling die via de natuurlijk weg kan plaatsvinden, maar als het een keizersnede wordt heb ik daar ook vrede mee. Zolang we er allemaal maar levend uitkomen, dat is wel het belangrijkste dat heb ik geleerd na mijn eerste bevalling!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Myrna! Wat een heftige ervaring! Ik wens je voor de komende bevalling een rustiger en voorspoediger verloop toe. 

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

*Myrna is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Myrna* haar verhaal anoniem vertellen.