Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Mieke raakt uitgeput van de heftige weeën en als het persen eenmaal begonnen is, blijkt de baby vast te zitten met haar schouder. Er wordt ‘alarm’ geroepen… Lees het heftige bevallingsverhaal van Mieke.
Ik lig in bed als ik om 00.45 uur iets voel lopen. Omdat dit mijn derde kindje is, weet ik dat mijn vliezen gebroken zijn. Aangezien de baby niet is ingedaald, moet ik blijven liggen. Ik maak mijn man wakker en bel vervolgens naar het ziekenhuis, waarna zij de verloskundige oproepen. Na ongeveer 10 minuten word ik teruggebeld door de verloskundige. Ik vertel wat er is gebeurd en de verloskundige komt rustig aan onze kant op. Net als oma, want mijn man heeft haar inmiddels gebeld zodat ze onze andere kinderen kan opvangen. Zij moeten overdag gewoon naar school en de peuterspeelzaal, dus dat kan dan allemaal mooi doorgaan. Ondertussen heeft mijn man zich ook aangekleed en enigszins opgefrist en haalt hij oma op.
Rond 01.30 uur is mijn man weer terug (met oma) en komt tegelijkertijd de verloskundige aan. Zij constateert dat de vliezen inderdaad gebroken zijn, maar ook dat de baby inderdaad nog niet is ingedaald. Daarom belt ze het ziekenhuis, waar we al snel naartoe gaan. Daar aangekomen worden we naar een verloskamer gebracht en komt er al gauw een arts-assistent. Er wordt geluisterd naar de harttonen en gevoeld of de baby inmiddels is ingedaald. De baby ligt nu lager dan thuis en het is verantwoord om weer naar huis te gaan om daar verder af te wachten, ook omdat ik nog geen weeën heb.
Thuis aangekomen beginnen vrijwel direct de weeën. Met een weeëntimer meten we dat ze al meteen om de 5 minuten komen, maar snel daarna al om de 4 minuten. Na een uur bellen we weer met de verloskundige, die naar ons huis komt. Ze constateert 1,5 à 2 centimeter ontsluiting en dat is best een tegenvaller. Ik ben onrustig en blijf met de oudste kinderen in mijn hoofd zitten, omdat die om 07.10 uur uit bed moeten om zich klaar te maken voor school en peuterspeelzaal. De verloskundige ziet mijn onrust en belt het ziekenhuis, maar ze krijgt te horen dat daar alles vol is. Toch krijgt ze het voor elkaar om een kamer te regelen. Als we voor de tweede keer op de parkeerplaats van het ziekenhuis komen, zien we dat de zojuist nog lege parkeerplaats inmiddels helemaal vol staat. Eenmaal in de verloskamer ga ik gelijk onder de douche, terwijl mijn man de hele tijd bij mij is. Op een gegeven moment worden de weeën minder en komen ook minder frequent. De verloskundige overlegt met ons. Dat ik erg moe ben, werkt ook niet echt mee en kan mede een oorzaak zijn van het stagneren van de weeën. Ze overlegt met de gynaecoloog en besluit, in overleg met ons, om ons over te dragen aan het ziekenhuis zodat ik weeënopwekkers kan krijgen. Rond 10.00 uur worden deze aangesloten en bij de laatste controle een half uur daarvoor, zat ik op 3 centimeter.
Na anderhalf uur aan de weeënopwekkers wordt het enorm heftig. Ik krijg te horen dat ik 5 centimeter ontsluiting heb, nog 5 te gaan dus. De weeën worden nog heftiger en er wordt al snel 7 centimeter gemeten. Ook voel ik al persdrang, dit blijft aanhouden en wordt sterker. Ik weet nog dat ik op mijn linkerzij word gelegd en dat mijn man om 11.40 uur de verloskundige belt dat het heel heftig wordt. Er gaat steeds meer langs me heen omdat ik helemaal uitgeput ben. Als ze er rond 12.15 uur is, heb ik 9 centimeter ontsluiting, nog een klein randje dus. De hartslag van de baby zakt elke keer terug en ik ben kapot. Ik krijg nog een pompje om de scherpste randen van de weeën af te halen, maar dit helpt niet en ik raak in paniek omdat het té heftig is. Later lees ik terug dat ik 18 minuten geperst heb. Na 18 minuten is het hoofdje dan eindelijk geboren, maar komt de rest niet verder mee. Er wordt ‘alarm’ geroepen en ik hoor iets over een schouder: een schouderdystocie. Dit houdt in dat de baby met een schouder blijft haken achter het schaambeen van de moeder. Mijn benen worden in de lucht gegooid (blijkbaar om ruimte te maken) en vrij snel daarna wordt de baby geboren.
En dan ineens rennen er allemaal mensen binnen. Ik ben enorm beduusd, de art-assistent zegt dat reanimatie niet nodig is en dan ineens ligt de baby op mijn buik. De nageboorte komt niet, want ik heb geen weeën meer. Dus wordt en maar gedrukt op mijn buik en gevoeld, maar hij komt niet. Vervolgens krijg ik te horen dat ik naar de O.K. moet om de placenta te laten verwijderen. Ik word met het bed naar de voorbereidingskamer gereden, waar ik weer bloed verlies. Niet veel later lig ik op de operatietafel, waar ik slaapmedicatie in mijn infuus krijg en een kapje op mijn gezicht. Ik zie dat het 13.50 uur is en raak een seconde in paniek, maar ben te moe om erover na te denken. Als ik wakker word is het 14.30 uur en er wordt verteld dat de operatie achter de rug is. Ik ben enorm moe, val de hele tijd weer in slaap, heb dorst en last van mijn keel. Dit laatste wordt blijkbaar veroorzaakt door de slang die tijdens de operatie in mijn keel heeft gezeten. Ik krijg een ijsje en later nog wat drinken. Rond 15.15 uur mag ik terug naar de verloskamer, waar mijn man met onze mooie dochter wacht. Hij vertelt dat ons meisje lekker bij hem heeft gelegen en dat hij haar een voeding heeft gegeven. Ook heeft hij familie al gebeld. Rond 16.30 uur gaan we naar de kraamafdeling. Alles gaat in een roes aan me voorbij. Ik ben 1,5 liter bloed verloren en heb een laag ijzergehalte. ’s Avonds komen de trotse broer en zus met familie in het ziekenhuis, maar alles gaat langs me heen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Mieke! Wat heftig om dit allemaal zo mee te maken!
Wil jij ook graag, net als Mieke, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie