Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Michelle is 5 dagen overtijd en helemaal klaar voor de bevalling. Diezelfde avond begint het en het verloopt heel voorspoedig! Ze kijkt er heel mooi op terug. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Michelle.
We zitten gezellig samen te Netflixen als ik om 23.30 uur besluit om naar bed te gaan. Ik lig net een goed uur te slapen als ik ineens wakker word van een flinke steek. ‘Oh, is dat dan het begin?’, denk ik. Op dat moment ben ik 40 weken en 5 dagen zwanger en helemaal klaar voor de bevalling. Ik draai me nog eens om en wacht in spanning af. Zo’n 10 minuten later voel ik alweer een vervelende steek in mijn buik. Bij het opstaan voel ik nattigheid. Ik roep mijn man, die beneden nog voor de tv zit. Ik besluit om even te douchen, want alles in me zegt dat het gaat beginnen.
Ik stuur mijn man naar bed. ‘Oh, het kan uren duren, ga maar lekker slapen’, zeg ik nog. Maar de weeën komen sneller dan ik had verwacht. We besluiten om de weeën te gaan timen. Om de 3 á 4 minuten komt de volgende wee. ‘Dat gaat al lekker’, zeg ik vol enthousiasme. De adrenaline giert door mijn lijf. Ons meisje gaat geboren worden! Ondertussen hang ik de was op en ruim ik de vaatwasser uit. Als er een wee opkomt, grijp ik me vast en puf de wee weg. ‘Oke, en we kunnen weer door’. Ik wil toch nog even de laatste dingen afmaken, is mijn gedachte. Zo zijn we al twee uur verder en is het tijd om de verloskundige te bellen. Ik lig op bed, omdat staand een wee opvangen niet meer prettig is. De verloskundige vraagt aan mijn man of het goed is als ze om 04.00 uur komt, ‘Zeker, ik red me prima’, zeg ik nog vrij stoer. Maar eerlijk, de pijn valt mee. Ik kan het goed aan. Voor mijn doen ben ik heel rustig en relaxt.
De verloskundige arriveert en stelt vast dat ik drie centimeter ontsluiting heb. ‘Als ik nu je vliezen breek, dan kan het héél snel gaan’, zegt ze. ‘Of wil je liever naar het ziekenhuis waar ze je iets kunnen geven voor de pijn?’, vraagt ze. Uiteraard weet ik niet wat me nog te wachten staat en besluit dan ook om naar het ziekenhuis te gaan. Alvorens we kunnen vertrekken, wordt het me niet goed. Mijn lichaam besluit om alles wat er niet thuis hoort, eruit te gooien. ‘Waarom moest ik nou ook zo nodig reifkoeken snacken in de avond!’. Het is inmiddels 05.00 uur. In het ziekenhuis blijk ik weer één centimeter gewonnen te hebben. Ook daar zeggen ze dat het wel eens snel kan gaan. ‘Wat is snel?’, mompel ik tegen mijn man. Mijn vliezen worden gebroken en dan zit de vaart er goed in. Binnen drie kwartier zijn er weer 3 centimeter bij. De pijn wordt ook wel echt veel erger nu. Door de weeën storm kan ik het niet meer goed opvangen en vraag dan ook om pijnstilling. Ik ben goed voorbereid en vraag om een pijnpompje. Ik druk zó vaak en zó hard op dat pompje alsof mijn leven ervan afhangt. Het is echt wachten tot ik mezelf weer een nieuwe hoeveelheid kan toedienen. Want de pijnstilling werkt echt top! De pijn is zeker niet weg, maar het wordt wel veel draaglijker. Door me te focussen op het tikken van mijn rechtervoet kom ik de weeën ‘makkelijk’ door. Een beetje versuft en in mijn eigen bubbel zit ik al snel op bijna 9 centimeter ontsluiting.
En dan stagneert de boel. De volledige ontsluiting blijft uit. Er wordt besloten om weeënopwekkers te geven. Bij controle, een uur later, moet ik mijn grote vriend ‘het pompje’ afgeven en kan het persen beginnen. ‘Oh mijn god, nu weet ik wat persweeën zijn!’ De druk die ik voel is echt niet te beschrijven. Er ontstaat wat onenigheid tussen de gynaecoloog en mijn eigen verloskundige over de manier waarop het zou moeten gaan. Ik heb totaal geen idee, dus probeer goed te luisteren naar wat ze me zeggen. ‘Ga maar op je zij liggen’, ‘ga maar op de rug liggen’, en ‘bij de volgende wee even rusten’… En zo door. Na een half uur is mijn eigen verloskundige het zat en eist dat er duidelijkheid komt. ‘Of we laten haar even rusten of we gaan er volledig voor’, zegt ze. De hartslag van de baby gaat tijdens het persen achteruit en voor mij is rusten geen optie meer. De persweeën zijn zo sterk dat ik ze echt niet kan negeren. Ik ga er dan ook helemaal voor! ‘Oh, ik zie het hoofdje al met véél haar’, wordt er geroepen. ‘Welke kleur?’, vraag ik lacherig. Aan mijn man merk ik dat het einde in zicht is. Telkens als het hoofdje zichtbaar is, zie ik zijn ogen glinsteren. Het hoofdje staat en nog één keer alle kracht geven. ‘Daar is ze, onze mooie Jinthe’. Een paar uur later vertrekken we als kersvers gezin naar huis. Nu 6 maanden verder, kijk ik terug op een mooie ervaring. Alle doemscenario’s die van tevoren door mijn hoofd zijn gegaan, zijn mij allemaal gespaard gebleven. Op een aantal hechtingen na, is het precies gegaan zoals ik hoopte.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Michelle! Wat fijn dat het zo voorspoedig is verlopen en dat je zo mooi terugkijkt op je bevalling!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie