Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Melanie heeft een zwangerschap volgens het boekje, maar moet helaas afscheid nemen van haar maatje, de opa van haar ongeboren kindje. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Melanie.
Na 2 testen te hebben gedaan was ik overtuigd: ik was zwanger. Nadat ik het blijde nieuws aan de papa in spe had verteld, belde ik mijn vader. “Pap, zit je?“, vroeg ik hem. “Nee, wacht even“. en ik hoorde hem sloffen naar de bank. “Ja, ik zit, wat is er?“. “Pap, ik ben zwanger!” en ik hoorde de tranen in zijn stem terwijl hij me feliciteerde.
Eigenlijk verliepen de eerste drie maanden van mijn zwangerschap goed. Ik had weinig last van misselijkheid, heb wel een paar keer overgegeven, maar hé: ik mag niet klagen! Alleen toen ik ongeveer twee maanden zwanger was, kwam mijn vader in het ziekenhuis terecht. Mijn vader was al twintig jaar hartpatiënt en eind 2016 werd er bij hem een steunhart geïmplanteerd. Na twee maanden van ongeveer 2 à 3 keer per week naar het UMC Utrecht, kwamen de artsen tot de conclusie dat ze niet meer voor mijn vader konden betekenen. Waarschijnlijk is er bij het implanteren van het steunhart een bacterie meegekomen, die is gaan woekeren. En door zijn zwakke gestel was het einde oefening. Na dit heftige nieuws besloot ik naar de verpleegkundige te gaan, met de vraag of ze bij mij een echo konden uitvoeren zodat mijn vader zijn kleindochter kon zien. Gelukkig was ik al zo ver in de zwangerschap dat ik een pretecho voor het geslacht heb kunnen laten maken. We hadden hem toen ook al verteld dat zijn kleindochter vernoemd zou worden naar hem. Wat hij ontzettend prachtig vond.
De verpleegkundige kwam naar me terug en zei dat ze haar best zou doen, maar mij niets kon beloven. We gingen beneden even iets eten in het restaurant. Er stond namelijk een enorme file, dus wilden we wachten totdat deze was opgelost voordat we naar huis gingen. We kwamen terug van het eten en er stond een bed op de gang. Ze konden bij mij een echo doen, ze reden het bed naast mijn vader. De arts die het uitvoerde had nog nooit een zwangere vrouw gehad, maar hij zette het echo-apparaat op mijn buik. En daar zwaaide mijn dochter met haar hand, naar haar opa. Mijn vader kwam met de mooie maar pijnlijke woorden: “oud leven gaat, waar nieuw leven komt“. De week erna kwam mijn vader thuis en daar is hij na 5 dagen overleden. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik mijn vader nog zoveel over mijn dochter heb kunnen meegeven. En zo dankbaar dat de arts zich inzette om dit voor onze familie te realiseren.
Verder verliep mijn zwangerschap volgens het boekje. Ik mocht niet klagen, op wat last van spataderen in mijn benen na. Ik heb zelfs tot 36 weken kunnen werken in de horeca. En toen werd ik ’s ochtends wakker met krampen in mijn rug en blaas. Ik was inmiddels 40+5 weken zwanger. Het was niet vervelend en deed niet echt zeer. Dus we zijn ’s middags boodschappen gaan doen en heb ik het huis nog schoongemaakt. Tot ik na het avondeten niet meer wist hoe ik moest gaan zitten. We besloten naar bed te gaan, mocht het gebeuren, dan zou ik hopelijk nog een beetje slaap kunnen pakken. Nou, nee dus. Ik besloot te gaan douchen. Na het douchen zag ik dat ik bloed verloor en dus belde ik de verloskundige. Omdat ze vond dat ik zo rustig was aan de telefoon, vroeg ze of ik het fijn vond als ze toch even kwam. Een klein kwartiertje later was ze er, en ging ze even kijken.
Ze schrok: ik had al 8 centimeter ontsluiting en was nog zo rustig. Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen, dus hop in de auto van de verloskundige. Mijn vriend reed er achteraan. Hij moest natuurlijk net voor de spoorwegovergang wachten. Om 23:55 uur werden mijn vliezen gebroken. Nog steeds had ik niet erg veel last van de weeën. Toen was daar het moment dat ik mocht persen, ook dat ging aardig vlot. En om 02:27 uur werd onze dochter geboren. Terugkijkend op mijn zwangerschap had ik er één uit de boekjes, alleen was het zo enorm heftig dat ik mijn maatje verloor. Haar opa.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Melanie! Wat ontzettend heftig dat je tijdens je zwangerschap afscheid hebt moeten nemen van je vader.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie