Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. De inleiding van Marleen eindigt in een spoedkeizersnede. Hoewel de artsen beweren dat haar zoontje het goed doet, blijkt hij een hersenbloeding en epileptische aanvallen te hebben. Lees het heftige bevallingsverhaal van Marleen.
Vorig jaar april was ik aan het eind van mijn zwangerschap. Ik was 20 en zwanger van onze eerste. Het viel niet altijd mee: de blikken die je nakijken of je van top tot teen bekijken of je écht zo jong bent én zwanger! Tijdens mijn zwangerschap had ik veel last van pijn, maagzuur en vocht. Toen het in april zo warm werd, was ik er helemaal klaar mee. Door het vocht was ik onderhand helemaal opgeblazen en ik voelde me enorm ziek. Iedere keer als ik dit vertelde aan de verloskundige, kreeg ik te horen dat dit volkomen normaal was aan het eind van de zwangerschap. Op een bloedhete maanden, 2 weken voor de uitgerekende datum, moest ik voor een standaard controle naar de verloskundige. Opnieuw deed ik mijn verhaal over de klachten die ik had. Na een bloeddrukmeting waarbij mijn bloeddruk te hoog bleek, testte ze toch even mijn urine. Daarin bleken eiwitten te zitten. Ik moest dus door naar het ziekenhuis, waar ze na veel controles besloten mijn urine voor 24 uur te willen testen. Ik mocht me dus nog 24 uur zwaar ellendig voelen…
Na de controle van die 24-uurs urine belden ze mij op dat ik toch zwangerschapsvergiftiging had. Ik moest meteen naar het ziekenhuis komen voor een inleiding. Door het vele vocht dat ik vasthield, deden ze er 3 kwartier en 4 pogingen over om alleen al een infuus te zetten. Tijdens het plaatsen van het ballonnetje knapten mijn eerste vliezen. Tot dan toe had ik geen idee dat ze twee keer konden knappen. In de ochtend werd er gekeken of het ballonnetje zijn werk had gedaan. Wat bleek: deze was lek gegaan en had niks gedaan. Het plan was om een nieuwe ballon te plaatsen, mijn tweede vliezen te breken en tot de volgende ochtend af te wachten. Totdat het een paar uurtjes later ineens heel snel ging. Van 0 ging ik naar 3 centimeter, dit hadden we niet zo snel verwacht. Tot ik met 4 centimeter niks meer kon zeggen van de pijn en niks meer kon eten en drinken, besloten we toch voor een ruggenprik te gaan. De bedoeling was om zo natuurlijk mogelijk te bevallen. Het liefst zelfs een waterbevalling, maar dit mocht al niet meer in verband met infectiegevaar. Na het zetten van de ruggenprik voelde ik mij zoveel beter!
Tot het met een half uur weer zo erg begon. Het bleek dat ik in een half uur tijd van 4 naar 8 centimeter was gegaan. Dus werden de doseringen verhoogd zodat ik het weer kon volhouden. Vanaf dat moment ging het niet meer zo snel. Ik bleef uren achter elkaar op 8 centimeter hangen en vervolgens kwam ik echt niet verder dan 9. Inmiddels waren we 25 uur verder met veel pijn en ongemakken. Toen ik dan eindelijk de 10 had bereikt mocht ik nog niet… De baby was niet ver genoeg ingedaald. Na 2 uur wachten wilden ze toch dat ik ging proberen te persen. Na een half uur persen bleek er geen vooruitzicht in te zitten, maar met de baby ging gelukkig nog alles goed. De vacuümpomp werd gehaald, iets wat ik eigenlijk echt niet wilde! Maar ja, alles om je kindje te halen. Na 3 keer proberen kwam de baby nog niet verder en deze vond het inmiddels niet meer leuk. Ondertussen was ik zo moe, dat ik amper nog iets mee kreeg van dit alles.
Voordat ik het wist werd ik naar de OK gereden voor een spoedkeizersnede. Er moest snel gehandeld worden, maar doordat mijn ruggenprik verkeerd werd gezet, voelde ik elke snee die ze in mij zetten. Door alle morfine kon ik echt niks meer zeggen, zo intens veel pijn… Ons zoontje kwam er pas na meer dan 10 minuten uit omdat hij zo vast zat. Ik hoorde geen gehuil. Achteraf bleek er heel wat voor nodig te zijn geweest om hem zijn eerste ademteug te laten halen. Hij werd direct doorgereden naar de NICU, mijn vriend ging er achteraan en ik bleef alleen achter op de OK. Ze zijn nog 2 uur bezig geweest om mij weer dicht te krijgen. Mijn buikspier was blijkbaar compleet gescheurd, waardoor er een andere chirurg gebeld moest worden om te komen helpen hechten. Het is niet meer gelukt om deze spier te redden, dus ik leef nu met één grote spier minder.
Ons werd verteld dat het redelijk ging met ons zoontje en dat hij prima in dit ziekenhuis behandeld kon worden. Maar al snel bleek het zo slecht met hem te gaan, dat hij met spoed moest worden overgebracht naar een ander ziekenhuis. In dat ziekenhuis bleek dat hij veel bloed verloor. Er werden allerlei onderzoeken gedaan en hij bleek een hersenbloeding te hebben gehad. Ook had hij een bloeding tussen schedel en huid. Door al dat bloed stond er zoveel druk op zijn kleine hoofdje, dat hij er een aantal epileptische aanvallen van kreeg. Na mijn ontslag hebben we steeds met de rolstoel het stukje tussen het ziekenhuis en het Ronald McDonald huis gereden. Ik had zelf nog veel pijn en kon niks zelf, dus dat was ontzettend zwaar. Ook wilden we per se dat ons zoontje moedermelk kreeg, dus iedere keer als ik had gekolfd, bracht mijn vriend dit naar de NICU. Daar ben ik hem zo dankbaar voor! Wonder boven wonder lag ons zoontje maar twee weken in het ziekenhuis. Hij verbaasde iedereen, inclusief zijn artsen: hij deed het zo goed! Eenmaal thuis deed Milan het geweldig, ondanks zijn slechte start. De bevalling was een traumatische ervaring en zeker geen bevalling volgens het boekje. Maar met zo’n goede uitkomst met die kleine man, dat hadden we nooit durven dromen. Milan is nu een jaar en we hebben sinds zijn thuiskomst nooit meer iets aan hem gemerkt. Hij is het vrolijkste knulletje dat er bestaat!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marleen! Wat een zware tijd en ontzettend schrikken… Fijn om te lezen dat jullie knul het zo goed doet!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie