Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Inge kiest vanwege haar vorige bevalling voor een geplande keizersnede. Langzaam leven ze naar de geprikte datum toe, maar dan beginnen toch spontaan de weeën… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Inge.
Ons dochtertje Anne was 1,5 jaar toen wij besloten voor een tweede te gaan. Acht maanden later had ik een positieve test in mijn handen. Die ik overigens alweer deed toen ik alleen thuis was, net als bij Anne. Oeps! De eerste weken ben ik wat misselijk en moe geweest, maar verder voelde ik me prima. Het geslacht kwamen we ‘pas’ te weten tijdens de 20 weken echo. We waren blij te horen dat er een jongetje op komst was! Ons voorgevoel had ons ook dit keer niet in de steek gelaten. Een echte koningswens. Naarmate mijn buik groeide, ondervond ik wel wat probleempjes in de dagelijkse dingen. Nu liep er al een klein meisje rond en dat is toch even anders dan bij je eerste zwangerschap.
Tijdens mijn laatste trimester werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog. Omdat ik bij Anne een spoedkeizersnede heb gehad, lieten ze de keuze aan mij. Proberen vaginaal te bevallen, of weer een (geplande) keizersnede. Ik koos voor de geplande keizersnede. De kans bestond namelijk dat mijn kindje weer streptokokkeninfectie zou krijgen, net als Anne. Buiten dat heb ik mijn vorige keizersnede helemaal niet naar ervaren. Ik ben ook nogal van het plannen en op deze manier kon ik ruim van tevoren opvang regelen voor Anne. Er werd dan ook een datum geprikt voor de keizersnede. Maandag 29 januari! Maar op donderdag 25 januari voelde ik ’s avonds krampen in mijn buik. “Ik kon wel weeën hebben“, zei ik tegen mijn man. Ik heb een warm bad genomen en probeerde te slapen. Die nacht heb ik amper geslapen van de krampen, dus op vrijdag zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Op dat moment had ik 1 centimeter ontsluiting, maar toch werd ik naar huis gestuurd. “Het zal waarschijnlijk nog wel lukken tot maandag, en anders moet je direct bellen“, zei de gynaecoloog. Die dag had ik ontzettende nesteldrang. Het hele huis werd schoongemaakt, er moesten nog grote boodschappen worden gedaan en alles moest klaar staan voor de keizersnede, zo ook het koffertje voor onze dochter. Zij zou bij opa en oma gaan logeren.
Aan het einde van de middag kreeg ik een telefoontje vanuit Limburg dat mijn oma was overleden. Mijn hart was gebroken dat ik niet meer naar haar toe kon, een autorit van 2 uur was nu onverantwoord. “Oke“, dacht ik. “Ik wil niet op de sterfdag van mijn oma bevallen. Ik moet nog even volhouden“. De nacht van vrijdag op zaterdag sliep ik niks. De ‘krampen’ werden alleen maar erger. Inmiddels wist ik wel zeker dat dit weeën waren. Zaterdag overdag was mijn man thuis en leek het wel te gaan. Totdat het avond werd. Anne lag in bed en ik hield het niet meer vol thuis. We besloten het ziekenhuis te bellen en ik moest komen. Om 21.30 uur hebben we mijn schoonouders van een verjaardag gebeld en zij zijn meteen gekomen. Toen ze er eenmaal waren, keek mijn schoonmoeder mij aan en zei ze: “meisje, jij bent aan het bevallen“. We spraken af dat zij even bij ons bleven en als de keizersnede definitief doorging, wij het lieten weten. Dan namen ze Anne mee naar hun huis.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, bleek ik 6 cm ontsluiting te hebben. Nogmaals legde ze mij de keuze voor. “Je mag het nog vaginaal proberen, maar er bestaat een kans dat je kindje ziek wordt“, zei de gynaecoloog. Mijn keuze bleef hetzelfde. “Kom maar naar de operatiekamer“, zei ik. De anesthesist werd opgebeld, dus we moesten nog even wachten. Opgelaten voelde ik me wel, arm personeel op zaterdagavond. Dit keer ging het allemaal wat meer op het gemakje, omdat er geen haastige spoed bij zat. Ook wist ik al wat ik kon verwachten en hing er een ontspannen sfeer, super fijn! Het was 23.30 uur toen we in de lift stonden naar de operatiekamer. “Wil je voor of na middernacht bevallen?“, vroeg een medewerker. Nou, als ik mag kiezen doe maar na middernacht! Vandaag is zijn opa jarig, dan heeft hij zij eigen verjaardag. Op het gemak kwamen we aan op de operatiekamer en kreeg ik de ruggenprik. Deze was, net als bij mijn dochter, weer even vervelend. Ook nu kreeg ik weer een wee tijdens het zetten en kon ik niet goed ontspannen. Vanaf de ruggenprik ging het eigenlijk best snel. Ik kreeg alles bewust mee en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Wel viel ik af en toe weg en was ik draaierig, waarschijnlijk door de ruggenprik. Dan gaven de me een ‘shotje’ via het infuus en kwam ik weer bij.
Daar was hij dan! Om 00.04 uur is onze Max geboren. Het (b) engeltje plaste meteen een volle straal op mama’s buik. “Kan hij nog terug!?“, riep ik lachend. Papa heeft een stukje van de navelstreng doorgeknipt en toen hij helemaal schoon was, legde ze hem op mijn borst. Dat blijft toch een speciaal moment. Eenmaal terug op de kamer, moest ik nog braken. Waarschijnlijk een uitwerking van de ruggenprik. Gelukkig was het al snel over en konden we van onze zoon gaan genieten. De volgende ochtend kwam trotse grote zus haar broertje ontmoeten! Samen met opa en oma. Ik had geen bevallingsplan, maar Anne hoort hier als eerste te zijn, had ik gezegd. Wat was ik gelukkig! En dat ben ik op de dag van vandaag nog steeds met mijn twee gezonde kindjes.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Inge! Denk je alles gepland te hebben, loopt het alsnog anders!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie