Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Fleur loopt al een week overtijd en de eerste poging om te strippen loopt op niets uit. Haar vriend wil graag naar de bekerfinale, maar of dat gaat lukken? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Fleur.
Ik weet nog zo goed dat ik op het terras zat met mijn beste vriendin toen ik nog maar net zwanger was. Ik vertelde haar over ons grote nieuws wat ik zelf nog nauwelijks geloofde. Ik zei haar: ‘als ik nou een beetje misselijk was, dan geloofde ik het tenminste!‘. Dat had ik natuurlijk nooit moeten zeggen… Enkele dagen later begon ik met overgeven en dit hield niet meer op. Met 8 weken zwangerschap werd ik opgenomen in het ziekenhuis, volledig uitgedroogd en uitgeput. Na enkele dagen opname, waarin ik veel vocht kreeg toegediend en medicatie goed werd ingeregeld zodat het spugen beter onder controle was, mocht ik gelukkig weer naar huis. Thuis ging het iets beter dan voor de opname, maar tot aan 18 weken zwangerschap bleef ik wel erg beroerd. Net toen ik voorzichtig wat begon te genieten van mijn zwangerschap stond de 20 weken echo op het programma.
Van te voren vond ik het al best spannend, want je vraagt je als je zo ziek bent toch regelmatig af of je kindje wel voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt. Wat nou als het niet goed is gegroeid? Tijdens de echo waren de meeste metingen prima in orde, maar de echoscopiste maakte zich wel zorgen om de omvang van het hoofdje. Het kwam op haar meting veel te laag uit en ze verwees ons door naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis voor nader echoscopisch onderzoek. Daar moesten we 5 dagen op wachten – wat duurde dat lang. Als je dan ‘per ongeluk’ googelt op ‘baby te klein hoofd‘ dan weet je helemaal niet meer wat je moet verwachten. Gelukkig bleek na 5 lange dagen wachten dat de meting op de eerste echo gewoon niet correct was en dat ons kindje keurig op schema lag! Wat een opluchting. Het was alsof ik toen pas écht kon gaan genieten van het kleine meisje in mijn buik. We kregen de sleutel van ons nieuwbouwhuis en ik begon enthousiast aan het kamertje.
Mijn wens was om thuis te bevallen, dus toen onze kleine een week na de uitgerekende datum nog geen aanstalten leek te maken om eruit te komen, besprak ik met de verloskundige de opties. We konden gewoon afwachten óf ze kon mij strippen om zo hopelijk de start van de bevalling te triggeren. Inmiddels wilde ik ons meisje wel erg graag ontmoeten dus ik besloot voor optie twee te gaan. De dag na Koningsdag kwam de verloskundige vrijdagochtend thuis langs om te strippen. Ze gaf aan dat het allemaal al behoorlijk verweekt was dus dat ze zich moeilijk kon voorstellen dat het geen effect zou hebben…. Maar helaas: 48 uur later had ik nog geen steeds geen enkele wee. Ze had aangegeven dat ze mij bij geen effect gelijk na het weekend nogmaals zou kunnen strippen en dat ik maandag maar even moest bellen voor een tijdstip. Ik was behoorlijk teleurgesteld: weer een weekend zonder baby – na de hoopvolle woorden van de verloskundige had ik mij er zo op ingesteld dat ze nu echt ging komen. Voor mijn vriend kwam het wel goed uit: hij had die zondag de bekerfinale van zijn favoriete voetbalclub Vitesse en hij zou zondags met zijn vader en broer gaan kijken in de kuip. We wonen zelf in Amersfoort, dus dat is best een eindje weg. Eigenlijk hadden we verwacht dat de kleine er wel zou zijn, dus dat dit best wel kon… maar wat nu?
We rekenden uit hoe snel hij terug zou kunnen zijn als de bevalling toch zou beginnen en kwamen uit op dat hij in het allerslechtste geval 3,5 uur nodig zou hebben – wat toch ruim voldoende zou moeten zijn. Toen kreeg ik een smsje van de verloskundige: ze wilde ook wel op zondag even langskomen om nogmaals te strippen. Dit vond ik echt een moeilijke beslissing: als we dat zouden doen zou mijn vriend zeker niet naar die wedstrijd gaan en ik wilde hem dit feestje niet ontnemen, maar was ook het wachten zat. Uiteindelijk hakte mijn vriend zelf de knoop door en zei: strippen of niet strippen, ik blijf gewoon bij jou. De volgende middag rond lunchtijd kwam de verloskundige even langs en tijdens het strippen kreeg ik gelijk een heel harde buik. Goed teken vond ze! Afwachten maar weer. We installeerden ons op de bank en deden die middag lekker rustig aan. Om 16:15 uur kreeg ik opeens dat gevoel waarvan iedereen zegt: als je een wee hebt dan weet je dat het een wee is. Zo voelde dat dus. Au. Mijn vriend stelde voor om snel te koken, zodat we in elk geval wat gegeten hadden als het door zou zetten. Heel praktisch, daar hou ik wel van! Dus ik stond enthousiast op van de bank, maar na 2 minuten hing ik al aan de keukenkast. Niet te doen die weeën!
Ik begon opeens te twijfelen aan mijn plan om zonder pijnstilling te bevallen. Als dit de milde beginners-weeën waren dan moesten échte weeën echt een complete hel zijn. Ik zocht voor de 100e keer op in het boekje wanneer we de verloskundige mochten bellen: ‘gedurende 1,5 uur regelmatige pijnlijke weeën, die elke vier tot vijf minuten komen en tenminste 60 seconden duren‘. Oké… Dat duurde nog wel even, ik was immers pas 10 minuten op weg. Eerst maar eens timen die weeën… Al snel kwam ik tot de conclusie dat mijn weeën steeds sneller op elkaar volgden en er al snel niet meer dan 1,5 minuut tussen zat. ‘Bel toch maar de verloskundige’ zei ik tegen Frank. ‘Het gaat zo hard voor mijn gevoel… Of zullen we nog even wachten?’. Frank pakte gelukkig door en belde op. Toen de verloskundige een half uur later kwam en mij puffend en zuchtend in de slaapkamer vond, zei ze gelijk: ‘goed dat je hebt gebeld!’ Ze liet ons nog heel even alleen voor een holletje naar de auto, maar zag al gelijk dat het heel erg snel ging. Ze belde de kraamhulp voor assistentie terwijl ik volledig opging in mijn pogingen tot het wegademen van de pijn.
Nog geen half uur na de komst van de verloskundige voelde ik dat ons meisje er nu echt uit wilde en ik de weeën bijna niet meer kon opvangen. Samen met Frank hielp de verloskundige mij op de baarkruk, waar gelijk mijn vliezen braken. Geen helder vruchtwater, maar tijd voor het ziekenhuis was er niet meer. Na enkele minuten werd onze Lauren geboren. Ze moest even bijkomen van de enorme snelheid en zag even wat blauw, maar na een flinke schreeuw kleurde ze gelijk mooi bij. De verloskundige snelde naar beneden om de kraamverzorgster binnen te laten – die heeft het nét niet op tijd gehaald. Ze hielpen mij samen op het bed, waar Frank de navelstreng doorknipte. Altijd heb ik gedacht dat ik enorm emotioneel zou zijn op het moment dat we ons kindje zouden ontmoeten, maar omdat het opeens allemaal zo snel ging waren we vooral een soort van verbluft. We moesten allemaal even bijkomen van de snelheid. Wat goed dat Frank thuis was gebleven – van het begin tot het eind duurde mijn bevalling nog geen drie uur. Hij zou nooit op tijd terug zijn geweest. Terwijl de verloskundige zich bezighield met wat reparatiewerk en Lauren haar eerste slokjes dronk, sluipt Frank even naar beneden en ziet daar nog net het fluitsignaal van de bekerfinale: zijn Vitesse wint voor het eerst in de geschiedenis de beker – mooier kon deze dag niet worden!
Inmiddels is onze Lauren ruim 1,5 jaar. De manier waarop ze op de wereld kwam, met ongelofelijke haast en ongeduld, past helemaal bij haar karaktertje. Ze kroop met 6,5 maand, liep met 10 maanden volledig los en heeft nu al kletspraatjes voor 10. Een kleine vlotte dame dus!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Fleur! Wat ging dát snel en wat een bijzondere dag!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie