Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Door vaginisme lukt het Fenna en haar man niet om seks te hebben en hun kinderwens wordt steeds groter. Fenna vertelt vandaag openhartig over haar aandoening en natuurlijk ook over haar bevalling. Met persweeën in de ambulance want de baby heeft in het vruchtwater gepoept… Lees het heftige bevallingsverhaal van Fenna.

Mijn man en ik kozen ervoor om geen seks te hebben voordat we trouwden. Daar hebben we overigens geen moment spijt van gehad! Maar toen we dan eindelijk getrouwd waren kwamen we er achter dat het bij mij niet vanzelf ging. Of anders gezegd; het lukte niet. Na wat zoeken op internet lazen we over ‘vaginisme‘. Een term waar we beiden nog nooit van hadden gehoord. Vaginisme houdt in dat een vrouw niet in staat is geslachtsgemeenschap te hebben omdat de bekkenbodemspieren (onbewust) te veel samen trekken waardoor de opening te klein is en het dus erg pijnlijk of zelfs onmogelijk is om de penis in te brengen. Gelijk lazen we ook over allerlei behandelingen. Ik heb eerst geprobeerd er van af te komen door zelf oefeningen thuis te doen maar ik liep vast. Dan toch maar naar de huisarts. Die verwees me door naar een bekkenfysio. Uiteindelijk ging het steeds beter en na bijna 2 jaar lukte het eindelijk! Mijn man en ik hadden een grote kinderwens. En na 2 maanden was het raak! We waren in verwachting! Hoe bijzonder!

Bevalling Bevallingsverhaal Bevallingsverhalen 2019 transparant 2 - Mama's Meisje blog

Mijn zwangerschap verliep heel goed. Aan het begin ben ik wel veel misselijk geweest en heb ik veel overgegeven maar dat nemen we voor lief. We wisten niet of we een jongen of een meisje zouden krijgen. Het leek ons leuk als dat een verrassing was. Ik moet zeggen dat dat ook heel leuk was maar dat je er ook vreselijk nieuwsgierig van wordt! Ik had verwacht dat ik in de week na mijn uitgerekende datum zou bevallen. Maar dat liep wat anders. Week 41 ging voorbij zonder dat er iets gebeurde. Dan gaat het wachten wel lang duren. Op maandagochtend, ik was toen 41+3 weken zwanger, werd ik gestript. Ik had toen al 2 centimeter ontsluiting. Ik had vervolgens de hele dag menstruatiepijn. Ik zat op de bank de hele dag te wachten op weeën, maar die kwamen niet. Ook niet zo slim natuurlijk. Bij elk pijntje of krampje dacht ik: ‘zou dit het zijn?‘. Op woensdag had ik een afspraak in het ziekenhuis om met een CTG te controleren of het met de baby goed ging. En dan zou er een afspraak gemaakt worden om mij in te leiden. Ik vond het inmiddels wel spannend worden want ik wilde echt niet ingeleid worden, bang voor een weeënstorm.

Dinsdagavond (41+4) gingen we gewoon naar bed, niks aan de hand. Om 03.30 uur werd ik wakker, ik moest naar het toilet. Toen ik weer in bed lag, voelde ik het; dit moest een wee zijn. Het cliché dat je direct voel dat het een wee is, klopte echt bij mij! Ik ben rustig gaan liggen en na 10 minuten kwam er weer een wee. Na 3 weeën hield ik het niet meer uit in bed. Ik ben naar beneden gegaan en heb tegen m’n man gezegd dat hij nog maar even moest gaan slapen. Want ja, het kan maar zo nog heel lang duren. Beneden kwamen de weeën al snel regelmatig. Om 05.00 uur had ik elke 3 à 4 minuten een wee van ongeveer een minuut. Om 06.00 uur kwam m’n man beneden. We namen even wat eten en drinken, dit kon prima want ik vond de weeën nog goed te doen. De weeën bleven regelmatig komen. Om 06.45 uur hebben we de verloskundige gebeld. Zij was er om 07.15 uur. Ik had toen 5 centimeter ontsluiting, dat ging goed!

Ik had van tevoren bedacht dat het me fijn leek om in bad weeën op te vangen. Dat ging ik nu maar gelijk proberen. En inderdaad, dat was heerlijk! Ik kon me echt ontspannen! Wel kwamen de weeën daardoor minder vaak, dat was niet de bedoeling. Daarom na 20 minuten maar weer uit bad. Het zou jammer zijn als het daardoor langer zou gaan duren. De verloskundige vroeg of ik wilde dat ze bleef of dat we afspraken dat ze om 09.30 uur weer terug zou komen. Ik voelde me nog prima en kon de weeën goed opvangen ondanks dat het vooral rugweeën waren. Daarom ging ze weer, het was toen 08.30 uur. Ze was nog maar net weg toen ik merkte dat de weeën heftiger werden. Tot nog toe vond ik het allemaal wel meevallen, ik had de pijn echt heftiger verwacht. Maar nu werd het toch wel serieus. Om 09.00 uur hebben we maar weer gebeld en ook de kraamverzorgster op de hoogte gebracht. De verloskundige was er al snel en om 09.30 uur stond ook de kraamverzorgster op de stoep. Inmiddels had ik 8 centimeter ontsluiting, super! Het was heerlijk stil en rustig in huis, ik kon me volledig richten op de weeën en was dan ook helemaal in mijn eigen wereldje. Tussen de weeën door werd ik zelfs slaperig, Na een tijdje ben ik toch weer in bad gegaan. Daar bleven de weeën gewoon doorgaan. Maar om 11.30 uur kreeg de kraamverzorgster het idee dat ik langzamerhand persdrang begon te krijgen en dat klopte inderdaad. Ik mocht het bad dus weer verlaten. Super fijn trouwens dat de kraamverzorgster er was, ik denk dat ik bij elke wee haar hand ongeveer fijngeknepen heb. Maar ze zei dat ik haar echt geen pijn deed :) .

Beschuit met muisjes bevallingsverhalen 2019 - Mama's Meisje blog

En ja hoor, de kraamverzorgster had gelijk: 10 centimeter ontsluiting! Nu kon het echte werk beginnen, yes! Om 12.00 uur mocht ik gaan persen. Dat ging goed, althans, het eerste uur, daarna vorderde het niet. Een poos in bed, op m’n rug, op m’n zij, even op de baarkruk. We hebben van alles geprobeerd. De verloskundige brak mijn vliezen maar dat hielp ook niet… En toen ik opstond om van de baarkruk weer in bed te gaan liggen bleek ook nog dat dat dondersteentje in m’n vruchtwater had gepoept.. De verloskundige bleef maar zeggen dat ik het goed deed maar dat het nu toch wel op moest gaan schieten. Anders moesten we naar het ziekenhuis. Ik liet het allemaal over me heen komen en deed wat ik kon. Maar uiteindelijk na twee uur persen werd de ambulance gebeld. Die was er al snel. Op naar het ziekenhuis.

Maar ja, hoe doe je dat, met persweeën van de trap af… Ik weet niet hoe, maar het is gelukt! De kraamverzorgster ging mee in de ambulance. Manlief en de verloskundige reden er achteraan. Ik mocht (lees: moest) ondertussen de persweeën zo veel mogelijk wegpuffen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen mocht ik weer gaan persen. De gynaecoloog voelde even hoe ver ik was en besloot toen de vacuümpomp te gebruiken. Hij vertelde er bij dat als dat niet lukte ik een keizersnede moest ondergaan. Wat ik toen niet wist is dat ze maar 3 keer mogen trekken met de vacuümpomp. Ik kreeg een knip en de vacuümpomp werd geplaatst. Bij de eerstvolgende perswee gebeurde er niets. Bij de volgende wee gelukkig wel, misschien zou het dan nog goed komen. En ja hoor, bij de derde wee was ze er! Een prachtige dochter! Wat was het even spannend maar hoe bijzonder! Een prachtige dochter van bijna 8 pond. Wat waren we trots. Gelukkig kwam de nageboorte zonder moeite. En met ons mooie meisje op mijn borst werd alles van onderen weer gehecht. De volgende dag mochten we weer naar huis. Toen kon het echte genieten beginnen! En dat genieten blijven we vooral doen :) .

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Fenna! Wat fijn dat de behandelingen slaagden en jullie kinderwens waarheid is geworden!

Wil jij ook graag, net als Fenna, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com