Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Deborah wordt ingeleid, maar omdat de ballon en gel niets doen, krijgt ze een injectie met slaapmiddel. Een kwartier later begint de bevalling en omdat Deborah zo suf is, is dat een hele enge ervaring. Lees het heftige bevallingsverhaal van Deborah.

Mijn zwangerschap verliep moeizaam, Vanaf week 6 was ik ontzettend misselijk en kon ik geen kast fatsoenlijk opentrekken. Maar ach, het hoorde erbij. Dat dit tot het einde van mijn zwangerschap duurde, vond ik dan wel weer jammer. Rond week 15 kreeg ik last van mijn bekken en mijn rug. Naarmate de zwangerschap vorderde werd dit erger en moest ik de Ziektewet in. Er waren dagen dat ik amper kon opstaan, lopen ging al helemaal niet. Ik had ook echt een enorme buik dus ik waggelde als een pinguïn. Toen ik 31 weken zwanger was, voelde ik mijn baby ineens niet meer… Ik schrok maar tegelijkertijd vond ik dat ik het even moest aankijken. Ik was immers een stresskip en maakte me continue zorgen over die kleine in mijn buik. Toen na een aantal uren en heel wat trucs proberen er nog geen schopje kwam heb ik de verloskundige gebeld.

Vanaf die dag moest ik elke dag op en neer naar het ziekenhuis voor allerlei controles. De kleine meid deed het gelukkig erg goed maar ik heb haar tot het einde van de zwangerschap amper tot niet gevoeld. Ik vond het ontzettend eng en telde de uren tot ze eindelijk weer kwamen voor een CTG-scan. Dan wist ik tenminste weer even of ze nog wel leefde. Gezien ik amper kon staan of lopen, laat staan naar het ziekenhuis komen, kwamen ze na verloop van tijd aan huis. Zo fijn! Ik zat natuurlijk al maanden thuis en was inmiddels wat geïsoleerd van mijn omgeving. Ik kwam vrijwel nergens meer en telde de dagen af. Op een gegeven moment trok ik het gewoon niet meer, zo veel pijn en die onzekerheid. Er is toen gekozen voor een inleiding met 38 weken en 3 dagen. Er zou een ballon gezet worden en na drie pogingen zat dat ding eindelijk. Ik ben nu nog bang voor die eendenbek, maar gelijk na de plaatsing kreeg ik giga krampen. Deze zakten ook weer af en de volgende ochtend viel de ballon er uit. Helaas voor mij was er totaal geen ontsluiting. Ik heb toen een gel gekregen om het zo te proberen. Helaas deed dit ook niks. Die avond om 21:00 uur kreeg ik de tweede dosis gel en is mij verteld dat ik de volgende dag waarschijnlijk naar huis zou moeten omdat het allemaal niks deed. Nou, dat was flink balen!

sam 4797 kopie

Omdat ik al weken amper sliep, gaven ze mij een injectie met slaapmiddel: pethidine. Niemand had op dat moment kunnen raden dat een kwartier later de bevalling zou beginnen. Mijn vliezen braken boven in mijn buik met direct een heftige wee erachter aan. Ik raakte in paniek omdat ik helemaal niet doorhad wat er gebeurde. Ik was bang dat er iets met de kleine was en raakte toen al behoorlijk suf van die injectie. De weeën kwamen achter elkaar zonder pauzes. Omdat de injectie goed zijn werk deed, werd ik onwijs suf en kon ik op een gegeven moment niet meer praten, niet bewegen of mijn ogen opendoen. Ze hebben me bont en blauw geknepen omdat ik soms wegviel en stopte met ademen. Tussendoor kreeg ik weeënremmers die 5 minuten werkten en kreeg ik adrenalineshots om bij de tijd te blijven. Van de remmers kreeg ik hartkloppingen en omdat ik niet doorhad dat ik die remmers kreeg, was dit een ontzettend enge ervaring. Ik heb geloof ik iedereen uitgescholden en gegild als een keukenmeid. Ik was zo gefrustreerd!

Ze deden van alles wat heel veel pijn deed en ik was zo suf dat ik er niks van kon zeggen. Om 04:00 uur in de nacht had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Helaas daalde de hartslag van de kleine en viel ik nog steeds met vlagen weg. Ze hebben toen bloed van haar hoofdje gehaald en de vacuüm lag klaar. Het was echter te riskant en toen is besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren. Ik heb dat helemaal niet meegekregen en ik was dan ook behoorlijk boos omdat ik al aan het persen was. Wist ik veel… Alles was beurs daar beneden van al die handen en apparaten… En nu moest ik ook nog eens naar de OK voor een keizersnede! Toen ik paracetamol kreeg was ik helemaal laaiend want “die gingen toch zeker niet helpen? Geef mij maar een ruggenprik!“. De persweeën moest ik allemaal wegpuffen en dat is echt geen doen hoor! Ik moest gewoon persen! Een kwartier daarna is eindelijk onze kleine geboren… Met de navelstreng om haar nek en slap van alle medicatie. Ze is gelijk meegenomen en daar lag ik dan. Kind weg, gat in mijn buik en allerlei mensen die vroegen hoe het gaat. Hoe het met de kleine ging wist niemand want ze is gelijk meegenomen.

Beschuit met muisjes - Bevallingsverhalen - Mama's Meisje blog

Ik kreeg een foto in mijn handen gedrukt. Een foto van een prachtig klein meisje die er niet heel levendig uitzag. Zo eng! Na het hechten werd ik door 2 vrouwen naar de IC gebracht. Onderweg praatten ze over hun weekend en allerlei onzin. En ik lag daar in m’n nakie, ze hadden niet eens mijn ziekenhuisjurk omlaag getrokken. Super charmant! Ze plantten me neer in een of andere bezemkast waar 2 mensen stonden te wachten. Ik werd alle kanten uit gedraaid en ik voelde me net een plank door die ruggenprik. Plots was iedereen ook weer weg en toen er iemand controles kwam doen vroeg ik naar mijn moeder die bij de bevalling was tot ik naar de OK was. Ze wisten niet waar ze was en waar mijn kind was. Na een halfuurtje kwam mijn (inmiddels ex) vriend en hoorde ik dat ons meisje het supergoed deed. Wat een opluchting! Tweeënhalf uur na de operatie zag ik haar eindelijk. De dag erna mocht ze van de monitor af en lag ze bij ons. Wat een mini was ze met haar 2500 gram.

Lieve kleine Zara was eindelijk geboren. Die avond kreeg ik een ontsteking in mijn buik en stond er een heel circus om mijn bed. Infuusje hier, kathetertje daar. Dat doet pijn trouwens, een katheter! Gelukkig kon hij er de volgende dag uit omdat het hele ding niet nodig was geweest. Drie dagen later mochten we naar huis en konden we heerlijk genieten. Inmiddels is Zara nu anderhalf en heb ik alle heftige gebeurtenissen kunnen verwerken. Dat heeft wel even geduurd. Ik baal nog steeds dat het me niet zelf is gelukt. Aan de andere kant, Zara is fantastisch en dan maakt het niet uit hoe ze op de wereld is gekomen…

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Deborah! Jeetje, wat een heftige ervaring en wat eng om het zo te moeten meemaken! Fijn om te lezen dat je het inmiddels een plekje hebt kunnen geven en dat je dochtertje het zo goed doet.

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com