Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als haar tweede kindje wordt geboren, blijkt al snel dat Daniëlle drager is van de GBS-bacterie. Eenmaal in verwachting van haar derde kindje, brengt dit veel angst met zich mee. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Daniëlle.
Voor ik over mijn derde bevalling van ga vertellen, moet ik eerst iets delen over de bevalling van mijn tweede dochter, Loïs. De zwangerschap van Loïs was niet helemaal zonder klachten, maar voor dit verhaal laat ik dat even buiten beschouwing. Dat ik mijn bevallingsverhaal wel zou gaan delen op deze manier had ik van te voren niet verwacht. Bij precies 40 weken zwangerschap kreeg ik een controle bij de verloskundige. Mijn oudste dochtertje, toen net 2 jaar geworden, had koorts en was hangerig, dus die bracht ik eerst even naar mijn schoonouders. Manlief was gewoon werken. Tijdens de controle besloot de verloskundige om me te strippen, aangezien mijn baarmoedermond verweekt was. Het strippen gaf een vervelend gevoel aangezien mijn baarmoeder diep ligt en met het terughalen van haar vingers braken mijn vliezen! Jeetje, dat was haar nog nooit gebeurd!
We spraken af dat ze na 24 uur op huisbezoek zou komen en dat ik zou bellen wanneer ik weeën kreeg. Maar de weeën bleven uit, dus werd ik de volgende dag naar het ziekenhuis gestuurd. Alsof mijn lichaam ineens wakker werd kreeg ik onderweg wat krampen die al snel overgingen in weeën toen ik op het onderzoeksbed plaats mocht nemen. Het was 15.30 uur toen ik het ziekenhuis binnenliep en na een supersnelle bevalling werd Loïs om 18.02 uur geboren. Ze werd direct bij me neergelegd. Ze was stil. Er kwam geen huiltje. De seconden leken minuten te duren. Haar oogjes draaiden weg en haar mondje was paars/blauw. Ik riep dat de arts haar snel moest meenemen omdat ik voelde dat het niet goed was. Aan de andere kant van de kamer werd ze door de kinderarts opgevangen en weer leek het veel te lang te duren. De verpleegkundige die de gehele bevalling bij mijn bed had gestaan, zei dat ze haar hoorde. Ik snauwde dat het de deur was waar haar collega door naar binnen kwam.
En toen, eindelijk, was daar het verlossende huiltje! Ze ademde! Ze leefde! Loïs werd even bij me gelegd maar moest al snel mee naar de neonatologie afdeling waar ze in een couveuse werd gelegd, aan de monitoren en met een infuus. Ze werd verdacht van een infectie en had een Apgar score van 3/10. Al snel kwamen de uitslagen binnen en bleek dat ze in haar oortje een bacterie hadden gevonden. Dezelfde bacterie die ze in de kweek terugzagen die ze van mij hadden genomen bij binnenkomst vanwege de 24 uur gebroken vliezen. Ik bleek draagster van de GBS bacterie (Groep B Streptokokken) en had mijn kindje besmet. Er werd direct gestart met antibiotica en het protocol schreef voor dat ze 7 dagen in het ziekenhuis moest blijven om de volledige kuur af te maken. Gelukkig krabbelde Loïs snel op en liet ze, buiten haar moeizame start, geen symptomen meer zien van ziekte. Ze werd de hele week goed in de gaten gehouden en ik week nauwelijks van haar zijde. Na 7 dagen mochten we haar eindelijk mee naar huis nemen!
GBS komen voor bij één op de vijf volwassenen, zonder dat ze klachten veroorzaken. Ongeveer de helft van de vrouwen die groep B streptokokken bij zich dragen, geeft deze tijdens de bevalling door aan haar kind. De ziekte kan zich in heel snel tempo ontwikkelen, soms binnen enkele uren. Daarom komt medische hulp soms te laat. Het komt zelfs voor dat de ziekte slecht afloopt, terwijl de behandeling wel snel was gestart. Ongeveer 5 op de 100 kinderen met de GBS-ziekte overlijdt aan de infectie (Bron: RIVM).
Ongeveer 3 jaar later hadden we de wens voor nog een broertje of zusje voor onze 2 meiden en al snel was ik in verwachting. Direct bij de eerste afspraak bij de verloskundige was ik alert op het GBS probleem. Achteraf gezien had Fenne, onze oudste dochter, bij haar geboorte ook tekenen van een infectie gehad, wat waarschijnlijk door dezelfde GBS bacterie veroorzaakt werd.
Ik ben tweemaal besproken in het multidisciplinair overleg tussen verloskundigen en gynaecologen om het nieuwe protocol rondom GBS en zwangerschap te doorgronden. Er werd besloten dat ik met 35 weken een kweek zou moeten geven om te zien of de bacterie actief was. Tot die tijd bleef ik gewoon bij de verloskundige en had ik geen hinder van mijn dragerschap. En zo werd ik gekweekt bij 35 weken. Mijn kweek bleek positief. En ergens was ik opgelucht. Wanneer hij negatief was zou ik gewoon bevallen en dat terwijl ik begrepen had dat eenmaal GBS drager, altijd GBS drager betekende. Dit werd ook bevestigd door de gynaecoloog die ik sprak in het ziekenhuis. Voor hem was de moeizame start van Loïs reden genoeg om mij 4 uur voor de bevalling van antibiotica te voorzien. Zo zou de kans op besmetting van onze derde meid vele malen kleiner worden!
Aangezien ik de vorige keer in zo’n 2,5 uur bevallen was kwam daar het volgende probleem. De antibiotica moest minimaal 4 uur voor de bevalling toegediend zijn. Met zo een snelle vorige bevalling zou dat waarschijnlijk niet gaan lukken. De gynaecoloog stelde een inleiding voor. Mijn eerste gedachten waren niet positief, want een inleiding betekende weeënopwekkers en dat stond gelijk aan een weeënstorm, dacht ik. Maar alles voor de gezondheid van ons kindje, dus uiteindelijk, na mezelf ingelezen te hebben en wat ervaringen van vrouwen in mijn omgeving, besloten mijn man en ik dat we voor een inleiding wilden gaan. Zo zou de antibiotica op tijd in mijn lijf zitten en zou de kans op een moeilijke start van ons meisje veel kleiner zijn.
Op 1 mei 2019 mag ik me om 15.00 uur melden op de kraamafdeling van het MMC in Veldhoven. We worden naar een kraamsuite gebracht en wachten daar een half uurtje op de verpleegkundige. Ze is net haar dienst gestart en zal mij onder haar hoede nemen. Als eerste krijg ik een CTG en deze laat een mooie hartslag zien. Dan worden we meegenomen naar een onderzoekskamer waar een tweede verpleegkundige via inwendig onderzoek kijkt hoe ver mijn baarmoedermond rijp is. Ze besluit een ballonnetje te plaatsen. Gelukkig kan ik me goed ontspannen waardoor het helemaal niet vervelend is. Een eendenbek met daarna een katheter wordt ingebracht met aan het uiteinde een ballonnetje, wat ze met een spuit kunnen vullen met water. Dan kijkt ze met de echo of hij op de juiste plek zit en ziet helaas dat dit niet het geval is. Alles wordt eruit gehaald en poging twee is wel succesvol. Terug op de kamer mag ik weer aan de CTG om te zien hoe de kleine meid reageert en al vrij snel is te zien dat het goed gaat.
Om 20.00 uur krijg ik nogmaals een CTG. Ik heb inmiddels menstruatie-achtige krampen en deze zijn ook te zien op de CTG. Wat echter ook te zien is, is een trage hartslag van onze kleine meid. Paniek bij de verpleegkundige. Er wordt gebeld, daar komt dezelfde verpleegkundige van het ballonnetje binnen. Ik krijg snel een infuus geprikt, er wordt een kastje binnen gereden, er wordt een spuit met medicatie klaar gemaakt en dan komen er 2 gynaecologen binnen… De rust keert terug. De gynaecoloog die binnen is gekomen zegt dat ze een hartactie ziet die wellicht wat laag is, maar die geen reden tot paniek waard is. Ze wil even de hele CTG afwachten, maar ze verwacht geen bijzonderheden.
Hoewel mijn man en ik vrij rustig zijn gebleven, voelden we beiden dat de verpleegkundige ietwat in paniek waren. Het infuus wat geprikt is voelt erg pijnlijk aan, maar zit toch goed. (Toen wist ik nog niet dat ik ruim een week een blauw/zwarte plek zou hebben boven- en onderop mijn arm). Na ruim een uur aan de CTG krabbelt de hartslag mooi op en mag ik van de apparatuur af en me klaarmaken voor de nacht. Loos alarm! Deze nacht heb ik wat gedraaid maar toch redelijk goed geslapen. Ik heb geen weeën en weinig last gehad van harde buiken, alleen waar het infuus zit is het erg gevoelig. Al snel is de verloskundige er en ze voelt inwendig wat de stand van zaken is. Het ballonnetje kan ze er direct uithalen, echter is mijn baarmoedermond lastiger te voelen. Het blijkt dat er nog te weinig gebeurt is vannacht. Na het douchen en een ontbijtje komt de verpleegster weer de CTG aansluiten en vertelt dat ze nogmaals een ballonnetje gaan plaatsen met nu 50 ml water erin. Daarbij krijg ik 2 pilletjes die het inleiden gaan helpen. Het zetten van het ballonnetje gaat zonder problemen en gek genoeg voel ik er niets van wanneer deze erin zit. Ik had gedacht dat dit zou wringen o.i.d. De CTG laat geen bijzonderheden zien dus we moeten afwachten wat de medicatie samen met de ballon gaan doen.
Al snel voel ik af en toe harde buiken en een menstruatie-achtige kramp, maar verder lijkt er weinig te gebeuren. Manlief kijkt de baby er ondertussen uit. Het wachten duurt lang voor hem. ‘s Middags om 14.00 uur wordt weer de stand van zaken opgenomen en is mijn baarmoedermond klaar om de vliezen te breken. Maar eerst krijg ik de antibiotica toegediend. Ik blijf aan het infuus waar, na de eerste volledige dosis, continu antibiotica wordt gegeven. Even later komt de verloskundige mijn vliezen te breken. Omdat de kleine nog niet helemaal beneden ligt met haar hoofd is er nog een verloskundige bij die haar door druk op mijn buik te geven naar beneden duwt.
Binnen een half uur is er weeënactiviteit te zien op de CTG, al merk ik er nog weinig van. Ik noem ze nog steeds liefkozend ‘menstruatie-achtige krampjes’. Dat klinkt in mijn oren veel fijner. Om 18.00 uur zit de antibiotica 4 uur in mijn lijf en de weeën zijn nog steeds goed te doen. Zodra ik of de baby beweegt, voel ik het vruchtwater lopen. Het gevoel alsof je plast blijft vreemd. Het is nogal druk op de kraamafdeling waardoor mijn lichaam, onbedoeld weliswaar, de kans krijgt om zelf weeën op te wekken. Helaas vindt de verloskundige die om 19.30 uur komt kijken dat ze nog krachtiger en sneller mogen komen. Ik heb inmiddels 3-4 cm ontsluiting en er wordt gestart met weeënopwekkers. Hier zag ik stiekem toch wel tegenop. Na 2 bevallingen met zeer heftige weeën sta ik niet te springen om dat nogmaals te voelen. Ik merk al snel dat het goedje zijn werk doet. Na 20 minuten wordt de dosis verhoogt en de weeën nemen braaf toe in kracht en snelheid. Ze zijn nog goed op te vangen, al vraag ik nu wel of de tv uit mag en keer ik tijdens de weeën in mezelf om ze weg te puffen. Als na 20 minuten de dosis nogmaals verhoogt wordt, krijg ik het zwaar. Ik blijk nu 4-5 cm ontsluiting te hebben en dat valt tegen. Kort raak ik in de stress… Deze pijn gaat nog 5-6 cm duren, ga ik dat volhouden?
Ik herpak me al snel want de volgende wee komt eraan. Steeds denk ik aan ons meisje die haar weg naar buiten aan het vinden is en stel ik me voor dat ze bijna op mijn buik ligt. Bij iedere wee denk ik dit opnieuw en dat helpt goed. Die gedachten en het krachtig in en uit ademen. Ik heb ergens gelezen dat je daarmee alle nodige kracht aan de baby geeft om zich een weg naar buiten te banen. Ik weet niet of het waar is, maar het helpt mij om te focussen. Al snel voel ik druk… de bekende druk van onderen, alsof je moet poepen… Heb ik al persdrang? Net had ik pas 5 cm ontsluiting? De verpleegkundige die stil aanwezig is op de kamer kijkt even mee en belt naar de verloskundige. Of ze wil komen want er komt een baby aan! Gelukkig is ze er snel en mag ik op mijn rug draaien om mee te persen. Na 1 perswee moet ik blijven puffen. Het hoofdje is al geboren, maar de kleine meid heeft de navelstreng half om haar nekje en haar schouder. Daar moet ze even van bevrijd worden en dan mag ik weer persen. Om 21.16 uur is ze daar dan!
Ik ben enorm opgelucht omdat ze eruit is. Ik ben zo trots op mijn lichaam! Ze wordt direct bij me gelegd en er gaat van alles door me heen. Als eerste zeggen we tegen elkaar: “ze ademt! Ze huilt!“. Subtiel, dat wel. Na 5 minuten laat ze horen dat ze goede longetjes heeft. Ze lijkt een stukje kleiner dan haar zussen bij de geboorte. En ze heeft donkere haartjes, iets wat we van haar zussen niet kennen! Wauw, ze is nu al een mensje met een eigen ‘ik’! En ze krijgt de naam: Suze! Na 1,5 uur hoeft Suze pas van mijn borst af en nagekeken te worden door de kinderarts. Ze scoort een keurige Apgar van 10/10. De antibiotica heeft zijn werk gedaan! Deze bevalling was het prettigst van alle 3. En een dag later zijn we rond lunchtijd al heerlijk thuis met z’n vijfjes! Het genieten kan beginnen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Daniëlle! Wat een opluchting dat het tijdens je derde bevalling zo voorspoedig verliep!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Fotocredits newbornshoot: Kim Kivits
Geef een reactie