Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Charlotte maakt ’s ochtends haar dochter klaar voor een dagje op het kinderdagverblijf als haar vliezen ineens breken. “Mama, heb je geplast?”… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Charlotte.
“Mama, heb je geplast?”. Terwijl ik onze oudste dochter aan het klaarmaken was voor een dagje op het kinderdagverblijf braken ineens mijn vliezen. Met een zenuwachtig lachje zeg ik dat er niks aan de hand is en vlieg ik naar boven om mijn man wakker te maken… De dag voor de bevalling was mijn man ziek. Geen manflu, maar echt ziek. Hij had de hele dag geslapen en we besloten toevallig om die avond samen lekker vroeg naar bed te gaan. Toen op vrijdagochtend mijn vliezen braken, wist ik nog niet hoe hij zich die dag voelde. Ik sloop naar boven, kuste hem wakker en vroeg hoe hij zich voelde. Hij wist het nog niet echt, maar voordat hij echt kon antwoorden zei ik dat ik hoopte dat hij zich beter voelde want de bevalling was begonnen! Mijn man sprong onder de douche en in de tussentijd maakte ik onze oudste dochter verder klaar voor het kinderdagverblijf. Goede timing! Terwijl zij samen wegreden had ik eindelijk tijd om even naar de kleur van het vruchtwater te kijken. Ik wilde ontzettend graag thuis bevallen, dus toen ik zag dat het niet helder was voelde ik een vleug van teleurstelling door me heen gaan. Ik belde de verloskundige, stopte de vieze spullen in de was en toen ze verloskundige was gearriveerd werd mijn vermoeden bevestigd, de baby had in het vruchtwater gepoept en de thuisbevalling kon niet doorgaan. Op naar het ziekenhuis.
Even had ik het er moeilijk mee, ik wilde zo graag thuis onder begeleiding van mijn eigen verloskundige bevallen, maar na een paar dikke tranen besloot ik om me er overheen te zetten. Al snel kwam de verloskundige van het ziekenhuis me controleren en ik bleek drie centimeter ontsluiting te hebben. Op dat moment waren ook de weeën al voorzichtig begonnen. Rugweeën, die kende ik nog niet. Het was allemaal goed te hebben en ik werd aan de CTG gelegd. Die zag er overigens prachtig uit, dus we waren behoorlijk relaxed. We maakten grapjes, kletsten heel wat af en verveelden ons soms zelfs even. Na een tijdje vond de verloskundige toch dat het allemaal wat te lang duurde en kreeg ik wee opwekkers. Voor mijn gevoel ging het vanaf dat moment heel erg snel maar volgens Maikel duurde het toch nog wel even. Ik had afwisselend rug – en buikweeën en kon het in het begin allemaal nog goed opvangen. Wel moest ik naar het toilet, heel onhandig tijdens de weeën! De wee opwekkers werden van stand 1, naar 2 en naar 3 gezet. Ik maakte nog steeds grapjes en de dames op de kamer vonden het opmerkelijk dat ik nog zo relaxed was. Net voordat ze naar stand 6 wilden gaan werd het ineens menens en ze besloten te stoppen met de opwekkers.
In de tussentijd was mijn eigen verloskundige terug naar het ziekenhuis gekomen. Ze had tijd en wilde er graag bij zijn, super fijn. Ook zij baalde ervan dat ze de bevalling niet zelf kon doen. Inmiddels was het één grote gezellige bedoening op de kamer, want de verpleegkundige was erbij, volgens mij nog een stagiaire van haar, een kraamhulp van het ziekenhuis die over was, mijn eigen verloskundige dan en de verloskundige van het ziekenhuis. En Maikel natuurlijk ? En weet je, het maakte me geen bal uit allemaal haha, ik vond het wel gezellig.
En toen zat de dienst van de verloskundige van het ziekenhuis erop. Op het moment dat zij de kamer uitliep keek ik mijn eigen verloskundige aan. “Volgens mij heb ik persdrang” zei ik tegen haar. De “nieuwe” verloskundige kwam binnen en mocht meteen aan de slag. Ja hoor, tien centimeter ontsluiting dus ik mocht gaan persen. In de tussentijd zag ik dat mijn eigen verloskundige een blik wisselde met de verloskundige van het ziekenhuis en dat zei mij genoeg. Super fijn! De verloskundige van het ziekenhuis bood aan om foto’s te maken en mijn eigen verloskundige ging de bevalling doen, jeej!
Nou had ik me tijdens deze zwangerschap twee dingen voorgenomen met betrekking tot de bevalling. Het persen zou sowieso sneller moeten dan bij onze oudste dochter (toen was ik ruim een uur en een kwartier aan het persen, de ellende) en ik wilde heel erg graag zelf de baby mee aanpakken. Dus vanaf dat ik het startsein kreeg om te gaan persen had ik een missie ? Zo snel mogelijk de baby aanpakken. Nou, dat heb ik geweten, want na zes minuten persen was ze er en blijkbaar had ik mijn handen al klaar voordat het überhaupt zo ver was haha. En waar ik bij de bevalling van de oudste doodmoe was na het persen en alleen nog maar wilde slapen, was ik nu super alert en wakker en heb ik deze hele bevalling zoveel bewuster meegemaakt. Ik pakte de baby zelf mee aan en heb heerlijk lang met haar mogen knuffelen voordat ze gecontroleerd werd. Ondertussen kreeg ik een paar hechtingen want ik had een klein scheurtje, maar verder heb ik er weinig van geleden. Meteen wilde ik iedereen bellen en zien, dat was bij de eerste wel anders!
Om 08.00 uur braken mijn vliezen en om 15.34 uur is Emmi geboren. Om 17.30 uur kwam Aukje als eerste naar binnen. Ze vond het maar gek om mij in een ziekenhuisbed te zien maar ze vond de baby al meteen leuk. Voor de zekerheid ging Aukje met mijn ouders mee terug naar huis voor een logeerpartijtje, omdat wij sowieso zes tot acht uur in het ziekenhuis moesten blijven. Eigenlijk was dat om te kijken hoe Emmi het zou doen, maar tegen de tijd dat we bijna naar huis mochten bleek ik ineens verhoging te hebben. Na overleg, paracetamol, nog eens meten en nog eens overleggen besloten we dat Emmi en ik een nachtje in het ziekenhuis zouden blijven, gewoon voor de zekerheid. De volgende ochtend kwam mijn man ons halen en kon de kraamweek dan echt beginnen. Wederom kijk ik met een ontzettend goed gevoel terug op de bevalling. En wat was ik ontzettend blij dat mijn eigen verloskundige de bevalling had gedaan!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Charlotte! Wat mooi dat je eigen verloskundige alsnog je bevalling kon doen! Wil je meer lezen van Charlotte? Neem dan een kijkje op haar blog!
Wil jij ook graag, net als Charlotte, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie