Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Renate* (gefingeerde naam) is 40 weken zwanger als haar vliezen breken. Na een lange nacht wordt haar baby geboren, maar dan gaat het helemaal mis. Lees het heftige bevallingsverhaal van Renate*
Het zit mij al de hele dag niet lekker. Het is vandaag 6 juli, 14:15 uur en vandaag is mijn uitgerekende datum. Ik besluit toch maar de telefoon te pakken om mijn verloskundige te bellen, want ik voel namelijk de baby in mijn buik helemaal niet meer. Nadat ik mijn verloskundige gesproken heb, wil ze dat ik toch even laat controleren bij de triage afdeling van het ziekenhuis of alles oké is met de baby. Dus ik op naar het ziekenhuis. Hier wordt mijn bloeddruk gemeten, een CTG gemaakt en urine afgenomen. Gelukkig blijkt dat alles in orde is en na een extra controle door een gynaecoloog mag ik weer naar huis. Zijn woorden zijn: “het zou wel eens stilte voor de storm kunnen zijn, we zien wel vaker dat baby’s wat rustiger worden net voor een bevalling. Al moet je natuurlijk wel alert blijven op je baby, want in elke gevallen is minder leven voelen geen goed teken“. “Juist“, dacht ik nog toen ik samen met mijn man richting de auto liep op het parkeerterrein van het ziekenhuis. Dit is ons eerste kindje, ik heb werkelijk geen idee wat mij te wachten staat. Om
18:30 uur komen we thuis aan en heeft manlief zin in patat of Chinees. Ik moet er niet aan denken en warm een soepje op voor mijzelf. Na een hap of 5 vind ik het welletjes. Ik plof op de bank. Ik voel me anders en bedenk mezelf dat ik natuurlijk gewoon moe ben van deze toch wel spannende dag.
Om 20:45 uur ik zit nog steeds voor de buis en begin nu toch wel echt heel moe te worden. Ik bedenk me dat ik beter kan gaan slapen. Stel je voor dat de bevalling toch begint vannacht of morgenochtend, dan heb ik tenminste wat energie. Maar dan: pats boem! Ik spring zo snel als ik kan van de bank. Mijn vliezen zijn gebroken! Ik ga bevallen! Ik ren richting het toilet en bel de verloskundige. Ze komt over een uurtje. Ik ga douchen en probeer mijzelf rustig te houden. Een uur later heb ik volgens de verloskundige 2 centimeter ontsluiting. Ze zegt dat ze rond middernacht terugkomt, zodat ik nog even kan proberen te rusten en douchen. Daarna zouden we eventueel al naar het geboortecentrum kunnen gaan waar ik graag wil gaan bevallen. Ik neem een douche, moet mijn weeën wegzuchten, kleed mij aan en kruip op de bank. Om 23:30 uur bel ik zelf toch maar de verloskundige. De weeën worden heftiger en ik wil haar graag bij me hebben. Als ze er is, constateert ze 4 centimeter ontsluiting. We gaan richting het geboortecentrum.
Aangekomen bij het het geboortecentrum, het is inmiddels 01:00 uur, worden mijn weeën echt behoorlijk serieus. De verloskundige stelt voor te gaan douchen of in het bevalbad te gaan liggen. In eerste instantie lijkt zo’n bad mij niets, maar ik ga overstag en wil er niet meer uit! Ik heb hele erge been- en rugweeën en dit lijkt enigszins te verzachten. Om 04:00 uur wil ik graag weten hoe de stand van zaken is. De weeën worden elke keer heftiger. Ik kan ze bijna niet meer behappen. De verloskundige constateert 5 centimeter. Op dat moment krijg ik zowat een inzinking. 5 hele centimeters… 1 centimeter verschil met toen ik thuis wegging. Ik lig hier dus al de hele nacht zo’n beetje te creperen voor 5 centimeter… De verloskundige geeft aan dat ik moet proberen te ontspannen. Ik vind het nu ontzettend moeilijk, maar probeer het toch. Ik sluit mijn ogen en kom in mijn eigen bubbel terecht. Niets of niemand gaat mij hieruit halen, besluit ik. Na een tijdje vraag ik aan mijn man hoelaat het is en om een Dextro. Die paar happen soep van gisterenavond waren toch te weinig en ik moet suiker hebben voor mijn gevoel. Manlief komt aan met Dextro en zegt mij dat het 05:00 uur is. Ik wil dat de verloskundige nog een keer toucheert om te kijken hoe ik ervoor sta. Ze weigert in eerste instantie, omdat ze bang is mij weer teleur te moeten stellen. Ik dring aan en dan schrikt ze: 9 hele centimeters!
Ik krijg een energieboost van hier tot Japan en weer terug! In 1 uur tijd van 5 naar 9 centimeter! De verloskundige legt alle spullen klaar en zegt dat als ik persdrang krijg ik zachtjes mee mag persen. Om iets over 5 krijg ik de mededeling dat ik nu echt mag gaan mee persen. “Wat is dit pijnlijk en vreselijk“, is alles wat door mij heen schiet op dat moment. Ik wil dolgraag mijn kindje zien, maar persen is echt niet aan mij besteed. Wat een PIJN. Na 70 minuten persen worden wij, om 06:30 uur, de trotse ouders van onze prachtige zoon. Op dat moment ben je echt de gelukkigste persoon op aarde en kan alles je gestolen worden, zolang je maar samen bent met je eigen, mooie, lieve kindje.
Het enige wat ik mijzelf toen nog kan herinneren is dat ik de naam van mijn kindje heb uitgesproken toen de verloskundige daarom vroeg. En daarna werd het zwart. Ik werd pas weer wakker op de verloskamer van het ziekenhuis, wat aan het geboortecentrum grenst.
“Zo mevrouw, daar bent u weer“, hoorde ik een arts tegen mij zeggen. “Blijft u vooral rustig liggen, u krijgt even niets te eten of drinken want u wordt zo richting de OK gereden“. Het is inmiddels bijna 08:30 uur. Ik kijk om me heen en zie dat mijn man samen met mijn zoon in zo’n ziekenhuiswiegje op mij af komt gelopen. Mijn man heeft het taai, zie ik. Nadat ik aan hem vraag wat er gebeurd is, vertelt hij dat ik bijna direct na de geboorte ben weggevallen. Ze hebben mij uit het bevalbad moeten tillen en zijn direct naar de verloskamers gerend. Toen mijn man met het wiegje met daarin onze pasgeboren zoon achter het ziekenhuisbed aan rende, riep de verloskundige dat ze haast moesten maken, omdat ze niet wisten of ik het wel “ging halen“. Ik verloor teveel bloed en moest onder narcose gehecht worden. Ik schrik hiervan, maar ben blij dat alles goed is met mijn zoontje. Ik kroel nog even met hem en geef mijn man een kus. Volgens de arts duurt de operatie drie kwartier en ben ik dus zo weer terug.
Om 17:00 uur open ik mijn ogen. Mijn man en ouders hangen inmiddels bezorgd boven mijn hoofd. “Hallo“, zeg ik nog lachend. Aan de blik van mijn familie te zien is iedereen nogal bezorgd. Het blijkt dat de operatie geen drie kwartier, maar bijna 4 uur geduurd heeft! Ze waren ontzettend ongerust geworden. Op de OK heb ik nog meer bloed verloren, waardoor ze goed moesten kijken waar al dat bloed vandaan kwam en alles moesten dichtmaken. Dat onderzoeken en opereren ging niet gemakkelijk waardoor er een extra arts moest komen die op dat moment niet aanwezig was in het ziekenhuis. Inmiddels lig ik op de kraamafdeling en hier blijven we nog twee nachtjes. Het is 7 juli, 17:15 uur en eindelijk kan ik mijn zoontje een kus geven en heerlijk met hem kroelen. Het is het allemaal zo waard geweest! Je kind is je alles. Daar doe je alles voor. En een gevoel van moederliefde overvalt me alweer. Hetzelfde gevoel als ik die ochtend om 06:30 uur had toen mijn zoontje ter wereld kwam.
Het herstel van deze bevalling heeft ontzettend lang geduurd. Mede door mijn lage Hb-waarden, hiervoor heb ik enkele weken na de bevalling nog een bloedtransfusie gekregen. Inmiddels is mijn zoontje 2 jaar en is hij onlangs grote broer geworden. Deze bevalling verliep gelukkig een stuk beter!
*Renate is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Renate* haar verhaal anoniem vertellen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Renate*! Wat beangstigend dat je zo kantje boord hebt gelegen. Fijn om te lezen dat je tweede bevalling een stuk beter verliep!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie