Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Bibi is bijna 41 weken zwanger als ze wordt ingeleid. Bij de geboorte blijkt haar baby de navelstreng om zijn nek te hebben en als de verloskundige deze wil verwijderen, verandert de verloskamer in een slagveld… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Bibi.
Op woensdag 28 maart mocht ik mij melden in het ziekenhuis om de bevalling te laten inleiden. Ik zou de volgende dag 41 weken zwanger zijn. Al een paar weken had ik echt enorm veel last van beknelde zenuwen. Ik hield het niet meer uit van de pijn en was blij dat ik zou worden ingeleid. Die avond werd er een ballon geplaatst en bleef ik een nachtje slapen in het ziekenhuis. Nouja, slapen… Door alle spanning kwam er van slapen weinig terecht. Ik kreeg die nacht ook krampen van de ballon, maar nog geen weeën.
De volgende ochtend werd de ballon verwijderd en werd ik gecontroleerd. Ik had wel wat ontsluiting, maar de baarmoedermond was nog niet voldoende verstreken. Daarom werd ervoor gekozen een gel in te brengen, die zou hierbij moeten helpen. Ik kreeg hier al snel lichte weeën van, dus ik was erg hoopvol. Deze weeën werden wel wat sterker, maar vergeleken met mijn eerste ervaring met weeën tijdens mijn eerste bevalling, vond ik dit een lachertje. Ook bleek dat de weeën nu niet echt door wilden zetten en dat de kleine man geen zin had om verder in te dalen. Daardoor braken de vliezen ook niet spontaan. ’s Middags rond 14.00 uur zat ik op 4 centimeter ontsluiting en hebben ze besloten om toch maar mijn vliezen te breken. Tegelijkertijd werd mijn zoontje begeleid om in te dalen door op mijn buik te duwen…
Toen dit eenmaal gebeurd was, ging het ontzettend snel. De weeën zetten flink door en er was geen ademruimte meer voor mij. Ik vroeg om pijnstilling, zou een ruggenprik kunnen krijgen. Rond 17.45 uur zat ik op 5 centimeter, toen er bij mij verhoging werd gemeten. Dit had ik bij mijn eerste bevalling ook en dat was een reden voor de artsen om mij geen ruggenprik te willen geven. Dat was echt een enorme domper en ondertussen waren de weeën ontzettend heftig. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten of liggen, ook vanwege die beknelde zenuwen die het nog even erger maakten. Daarom besloot de verloskundige mijn baarmoedermond mee te masseren tijdens de weeën. Kan niet bepaald zeggen of dit hielp, maar goed. Een klein half uurtje later zat ik dan op 10 centimeter en mocht ik gaan persen.
Tijdens het persen bleek onze zoon het toch wat moeilijk te krijgen en was snelheid geboden. Dit bleek ook toen het hoofdje eruit was en de navelstreng om zijn nek zat. Toen de verloskundige probeerde om de navelstreng te verwijderen, knapte deze en spoot het bloed echt alle kanten op. Dit kwam doordat de placenta nog steeds bloed rond pompte. Mijn zoontje werd daarna snel geboren en ze konden snel zijn navelstreng afklemmen, zodat hij geen bloed zou verliezen. In eerste instantie heb ik van dit alles weinig meegekregen. Ik zag vooral een kamer, een verloskundige en een verpleegkundige die helemaal onder het bloed zaten. Dat zorgde bij mij wel voor een schrikreactie. Mijn zoontje huilde ook niet gelijk en het voelde als een eeuwigheid, terwijl het in werkelijkheid misschien enkele tientallen seconden zijn geweest. Je raakt als moeder toch bezorgd! Toen hij eenmaal huilde was alles ook snel weer goed, al leek het wel een slagveld. Gelukkig kunnen we er achteraf vooral om lachen! Dat het vooral een bende was en er weinig gevaar voor ons was door het snelle handelen van verloskundige en verpleegkundige.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Bibi! Dat was een pittige bevalling… Wat schrikken, maar fijn om te lezen dat jullie er achteraf om kunnen lachen!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie