Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Sanne is 38 weken zwanger als er eiwitten in haar urine worden gevonden. Ook is haar bloeddruk verhoogd en daarom wordt ze voor controle verwacht in het ziekenhuis. ’s Nachts wordt ze echter wakker van krampen… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Sanne.
Op vrijdag 30 juni kom ik bij de verloskundige op controle en hier wordt geconstateerd dat mijn bloeddruk verhoogd is. Ze vraagt of ik urine wil opvangen in een potje om te controleren of er eiwitten in mijn urine zitten. Na controle blijken er geen eiwitten in de urine te zitten. Ik krijg een brief mee met symptomen waar ik op moet letten in verband met zwangerschapsvergiftiging. Ik maak direct een nieuwe afspraak voor de maandag erop. Mits er in het weekend klachten optreden, want dan moet ik eerder contact opnemen.
Het is maandag 3 juli als ik een controleafspraak heb bij de verloskundige. Op dat moment ben ik 38 weken en 1 dag zwanger. Bij de verloskundige wordt opnieuw geconstateerd dat ik een te hoge bloeddruk heb. De verloskundige belt met het ziekenhuis om een CTG te laten maken, nogmaals urine te laten checken en bloed te prikken. Ik kan meteen door naar het ziekenhuis. Ik bel mijn vriend en moeder om ze op de hoogte te stellen. In het ziekenhuis aangekomen besef ik dat ik geen spullen heb meegenomen behalve mijn telefoon, portemonnee en afsprakenkaart van de verloskundige. Ik meld mij bij de afdeling verloskunde en krijg een brief mee om bloed te laten prikken en nogmaals een potje om urine in op te vangen. Na het bloedprikken en urine inleveren word ik aan de CTG gelegd en krijg ik een echo. Bij zowel de CTG als de echo zijn er geen afwijkingen te zien, alleen soms een harde buik. Uit de urine is gebleken dat er een klein percentage eiwitten is teruggevonden. Ik krijg een buis mee waarin ik 24 uur urine moet verzamelen. Deze moet ik op dinsdag 4 juli inleveren in het ziekenhuis, waar ik dan nogmaals een CTG en echo krijg. Op dit moment ben ik medisch geworden wat ook betekent dat ik niet meer in het geboortecentrum mag bevallen, wat ik eigenlijk graag wilde.
Op dinsdag 4 juli ik word ik om 00:15 uur wakker met lichte buikkrampen en het gevoel dat ik naar het toilet moet. Eenmaal op het toilet neemt het af, dus hup weer terug mijn bed in en snel slapen. Een half uur later zijn de krampen weer terug en erger, dus ga ik weer naar het toilet. Uiteindelijk besluit ik om 2 paracetamols in te nemen en weer terug mijn bed in te gaan. Ondertussen dwalen de gedachten door mijn hoofd: “het zullen toch geen weeën zijn?“. Snel wuif ik deze gedachte weg en probeer in slaap te vallen. Het is inmiddels 01:15 en het lukt me niet om de slaap te vatte en pak mijn telefoon. Google is tegenwoordig iedereens beste vriend dus ook de mijne deze nacht. Ik Google wat ik kan verwachtten bij weeën en kom tot de conclusie dat dit wel echt op weeën lijkt.
Uiteindelijk zet ik de weeëntimer aan en hieruit blijkt dat ik regelmatig om de 5 minuten weeën heb, die 3 minuten duren. Ik time een uur lang mijn weeën, dan ben ik er pas echt van overtuigd dat het weeën zijn. Het is inmiddels 02:30 uur en ik maak mijn vriend wakker met de woorden: “ik denk dat ik weeën heb“. Het duurt even doordat het doordringt en hij vraagt: “weet je het zeker?“. Natuurlijk wist ik dit niet zeker, want ik heb nog nooit eerder weeën gehad. Ik besluit onder de douche te stappen in de hoop dat de krampen iets afnemen, maar ze nemen juist toe. Mijn vriend belt het ziekenhuis om te overleggen en zij geven aan dat we naar het ziekenhuis mogen komen. Mijn vriend gaat nog snel even douchen (je weet nooit wanneer dat weer kan) en ik pak de laatste spullen in die we mee moeten nemen naar het ziekenhuis.
Onderweg in de auto heb ik nog regelmatig weeën, maar deze zijn goed op te vangen. Aangekomen in het ziekenhuis word ik direct aan de CTG gelegd en word de verloskundige gebeld. De CTG geeft weinig tot geen weeën aan, op dat moment zijn de weeën ook afgezwakt. De verloskundige komt binnen en stelt een aantal vragen. Hij vindt dat ik nog erg goed kan praten en aanwezig ben voor iemand bij die de bevalling mogelijk begonnen is. Op dat moment word ik boos en verdrietig tegelijk. Met enige moeite en tegenzin wil hij uiteindelijk wel checken of ik ontsluiting heb, maar hij verwacht 0 centimeter. Ik blijk 2 à 3 centimeter te hebben: yes! De verloskundige en verpleegkundige adviseren om nog even te gaan slapen. Hoe dan?! Ik heb weeën en zit vol adrenaline. Mijn vriend slaapt nog wel van 05:00 tot 07:00 uur, ik helaas niet meer. De weeën nemen toe en worden ook heftiger, maar het is nog goed op te vangen. Ik heb helaas alleen maar rugweeën, dat is echt geen pretje!
Om 08:00 uur komt de verloskundige die dagdienst heeft. Ze wil de ontsluiting checken en ik blijk op 5 centimeter ontsluiting te zitten. Daarom wil ze de vliezen breken, maar omdat zij in opleiding is, moeten we tot 08:30 uur wachten op de supervisor. Als de verloskundige weer weg is, komt het besef dat we binnen 24 uur papa en mama zullen zijn. Om 09:00 uur zijn de verloskundige en verloskundige in opleiding er en breken ze mijn vliezen. Op dat moment voel ik mij heel vies, als het vruchtwater begint te lopen. Het vruchtwater is verkleurd, wat betekent dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept. Ook nemen de weeën vanaf het breken van de vliezen verder toe en kan ik ze alleen nog maar op mijn rechterzij opvangen.
Rond 10:30 uur voel ik een enorme persdrang die ik echt niet kan wegpuffen of tegenhouden. Op dat moment druk ik direct op de bel en binnen enkele tellen staat daar de verpleegkundige. Ze geeft me een warme kruik tegen de rugweeën, maar deze was ik na 10 seconden alweer zat. Ik geef aan dat ik een enorme persdrang voel, maar volgens haar kunnen dat nog geen persweeën zijn aangezien ik 1,5 uur geleden nog op 5 centimeter zat. De verloskundige wordt gebeld en deze is binnen een paar minuten binnen, al voelt het als een half uur. Op het moment dat ze binnenkomt heb ik weer persdrang en van haar mag ik lichtjes mee persen. Wauw, wat voelt dat als een opluchting! De verloskundige voelt en ik zit dus echt op 10 centimeter ontsluiting: hoe dan?! Op dat moment besef ik nogmaals dat het niet lang meer gaat duren voordat ik moeder word.
Het persen gaat niet makkelijk. Ik heb er veel moeite mee en in combinatie met de rugweeën is het zeker geen pretje. Ik heb op allerlei manier geperst, maar ik blijf moeite houden. Mijn hele lichaam verzuurt van de kracht die ik zet. Om 11:50 uur geeft de verloskundige aan dat ze de gynaecoloog oproept om stand by te staan, omdat de baby anders in gevaar komt. Wanneer ik dat hoor, komt er nogmaals een oerkracht vrij en om 11:56 uur wordt onze dochter geboren. Tijdens het persen was ik totaal in mijzelf gekeerd en heb ik niets meegemaakt van wat er om mij heen gebeurde of wie er in de kamer aanwezig was. Mijn vriend heeft mij tijdens de gehele bevalling gesteund en heeft me er samen met de verloskundige en verpleegkundige doorheen geholpen. De nageboorte gaf geen problemen en op 2 kleine haarscheurtjes na, ben ik er goed van af gekomen. Achteraf gezien vond ik de bevalling wel meevallen. Soms hoor en lees je echt horrorverhalen. Ik werd om 00:15 uur wakker van krampen en om 11:56 uur had ik onze dochter in mijn armen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Sanne! Wat mooi dat je zo positief terugkijkt op je bevalling!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie