Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Astrid is zwanger van haar eerste kindje terwijl haar moeder ongeneeslijk ziek is. Toch denken ze geen moment dat haar moeder haar eerste kleinkind niet zal meemaken, maar vlak voor de geboorte van haar dochter moest Astrid toch afscheid nemen van haar moeder. Lees het heftige bevallingsverhaal van Astrid.
Mijn naam is Astrid, ik ben 23 jaar en sinds maart 2017 ben ik samen met mijn vriend Jordy. Vanaf het begin hadden we al een sterke kinderwens. We wilden beide vroeg kinderen zodat we nog lekker jong zijn en alles met ze kunnen doen. Voor mij speelde ook mee dat mijn moeder de diagnose melanoomkanker had gekregen in mei 2013 en we gewoon niet wisten hoe het ging lopen. Dat weet je natuurlijk nooit, maar nu was het wel een ander verhaal. Na een aantal negatieve testen kwam daar op 30 december 2017 de positieve test! Oudejaarsdag ging we naar mijn ouders in Assen en vroeg Jordy aan mijn moeder: “Sandra, wat zijn je wensen voor 2018?“. Ze antwoordde met beter worden en oma worden! Vol enthousiasme konden Jordy en ik vertellen dat ze oma ging worden!
De eerste maanden van mijn zwangerschap verliepen heel soepel: geen kwaaltjes voor mij en we kregen te horen dat ik zwanger was van een gezond meisje die verwacht werd op 30 augustus 2018. Ondanks dat alles met mij en de kleine goed ging, was dat bij mijn moeder niet het geval. In maart kreeg ze een nieuwe scan. Daar kwam uit dat de kanker opnieuw was uitgezaaid en dit keer naar haar hersenen. Mijn moeder bleef zelf erg positief. We hebben geen moment gedacht dat mijn moeder haar eerste kleinkind niet zou meemaken, aangezien ze alle tegenslagen daarvoor ook al had overwonnen. Mijn vader hield mij iedere dag op de hoogte over hoe het met mijn moeder ging. Op vrijdag 24 augustus gingen we zoals gewoonlijk naar de verloskundige toe en vroegen we of het mogelijk was om de baby te halen, aangezien het gewoon niet goed ging met mijn moeder. De dag erna belde mijn vader dat mijn moeder wel heel erg achteruit ging en dat hij niet wist hoe lang ze het nog zou volhouden. Ik bedacht me geen moment en ging samen met Jordy naar Assen toe. Eenmaal bij mijn ouders aangekomen was de huisarts ook aanwezig die mijn moeder benadrukte dat ze niet langer hoefde te vechten (dat zeg je echt tegen de verkeerde, geloof mij) en mijn moeder antwoordde daarop dat de huisarts weg moest gaan, dat ze wou genieten van haar kinderen. Nou was mijn moeder nooit op haar mondje gevallen maar dit was echt geen uitspraak voor haar. Toen Jordy en ik op het punt stonden om weg te gaan, nam mijn moeder afscheid van ons en zei ze tegen Jordy dat hij op haar meisjes (ik en de baby) moest passen. Ze vertelde me dat ze ongelofelijk veel van mij hield en dat ik dat nooit moest vergeten. Op dat moment had ik zoiets van: “ik ga geen afscheid van jou nemen, ik zie jou over een paar dagen gewoon weer en dan met baby!“. Als ik had geweten dat dit de laatste keer was dat ik haar zou zien en spreken, dan had ik haar verteld hoe ontzettend trots ik op haar was!
Maandag 27 augustus moesten we om 9 uur weer bij de verloskundige zijn en terwijl ik daar was kreeg ik de mogelijkheid om mij dezelfde avond te laten inleiden. Ik twijfelde enorm, want mijn moeder was er inmiddels zo slecht aan toe dat ze ieder moment kon overlijden. Daar wilde ik natuurlijk bij zijn, dus kozen we er gelukkig voor om het niet te doen en die dag gewoon naar Assen te gaan. We gingen nog even boodschappen doen, toen ik het appje van mijn vader kreeg: “Astrid, mama ligt al vanaf zondag 19:30 uur in een diepe slaap en is met geen mogelijkheid wakker te krijgen. De huisarts is net langs geweest en zegt dat ze langzaam aan het overlijden is.”. We lieten de boodschappen staan en zijn meteen naar Assen gegaan. Toen ik de deur opendeed, hoorde ik een roggel die door merg en been ging. Het was mijn moeder, het enige wat er nog niet mee op was gehouden, was haar hart. De huisarts had al besloten het infuus stop te zetten en wij moesten met zijn alle beslissen wanneer het tijd was om het zuurstof stop te zetten. Vlak nadat wij binnen waren gekomen besloten we met zijn allen dat het goed was zo, dat ze lang genoeg had gevochten. Na pas een uur blies mijn moeder haar laatste adem uit. Op dat moment was ik 39 weken en 4 dagen zwanger en zat ik tot 01:30 uur in de nacht de crematie van mijn moeder te regelen. Ik moest en zou die avond alles regelen zoals zij het had gewild, voordat de baby kwam.
Dinsdag 28 augustus belden we meteen naar de verloskundige dat de baby gehaald moest worden zodat ik bij de crematie van mijn moeder kon zijn. We konden gelukkig die avond terecht. Ik kreeg een inwendig onderzoek en daar kwam uit dat ik 2 centimeter ontsluiting had. Ze besloten om een ballonkatheter te plaatsen en die nacht moest ik in het ziekenhuis blijven. Jordy mocht niet blijven omdat het te druk was, dus daar lag ik dan in een ziekenhuisbed met een ballon in m’n doos en mijn gedachten bij mijn moeder. Ik kreeg nog een slaappil om te zorgen dat ik nog wat zou slapen die nacht, maar dat is er helaas niet van gekomen. De volgende morgen werd ik wakker en werd ik naar de verloskamer gebracht. Hier keken ze hoeveel ontsluiting ik had, dat bleek 3 centimeter te zijn. Toen werd alles klaargezet, waarna om 09:30 uur mijn vliezen werden gebroken. Ook werd het infuus met weeënopwekkers aangesloten. In het begin waren de weeën prima te doen, ze kwamen om de 3 minuten. Ik wilde per se naar de wc want (I know, to much information) ik moest nog poepen en ik wilde dat niet tijdens de bevalling doen, haha! Maar toen ik eenmaal op het toilet zat werden de weeën heftiger. Ik riep: “ik blijf hier zitten hoor! Dat is beter dan liggen“, maar er kwamen wel 8 weeën in 10 minuten en ik trok het niet meer. Ik wilde pijnstilling!
Zo gezegd, zo gedaan: ik werd naar de OK gereden en daar dachten ze dat meisje heeft het niet nog zwaar genoeg, laten we 100 keer mis prikken en er zo’n 45 minuten over doen. Je snapt dat ik na dit uitstapje echt helemaal kapot was. Toen ik terug op de kamer kwam had ik 5 à 6 centimeter ontsluiting. Na twee uur kwamen ze bij mij kijken en toen zat ik op de 8 centimeter en een kwartier na dit onderzoek had ik het idee dat ik moest poepen, ik dacht: “huh, dit heb ik al gedaan“. Dat waren dus de persweeën. Ik zei tegen Jordy dat hij de verloskundige moest halen en daar kwamen ze met drie man. Ik zat al op 9,5 centimeter en mocht gaan persen. Ondertussen zat mijn familie nog in Assen niet wetende dat het al zo snel ging. Binnen 13 minuten was kleine Ivy Mae er. Ze is geboren op 29-08-2018 om 15.34 uur, de eerste nacht moesten we in het ziekenhuis blijven. Ivy was wat aan de forse kant, bijna 4,5 kilo, dus ze wilden haar suikers in de gaten houden. De volgende dag mochten we gelukkig naar huis. Waar sommige mensen op een roze wolk zitten, zaten wij op een hele lichte roze wolk. Tuurlijk waren we blij met onze prachtige dochter maar ook stond er nog veel op ons te wachten. Tijdens mijn kraamweek ben ik bezig geweest met de uitvaart van mijn moeder en heb ik niet kunnen genieten van mijn kraamweek of uitrusten. Op maandag 3 september was de uitvaart. Ivy en ik mochten eigenlijk nog niet naar buiten, maar de verloskundige vond dat we dit beiden niet konden missen dus we mochten helemaal naar Assen gaan, niet het eerste uitstapje dat ik voor ogen had…
Het zijn twee bijzondere gebeurtenissen die normaal gesproken ver van elkaar af horen te gebeuren. Mijn moeder is op 27 augustus om 15.09 uur overleden en op 29 augustus 15.34 uur is mijn dochter geboren. Veel tijd om mezelf erop voor te bereiden dat mijn moeder er niet bij zou zijn was er niet.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Astrid! Wat verdrietig dat je afscheid hebt moeten nemen van je moeder en helemaal in zo’n bijzondere tijd van je leven.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie