Toen ik zwanger was, fantaseerde ik wel eens (lees: dagelijks) over hoe mijn bevalling zou gaan. Dat dat beeld uiteindelijk vervaagde en resulteerde in een spoedkeizersnede, had ik niet in mijn scenario omschreven. Vandaag vertel ik hoe het was om mijn verwachtingen bij te moeten stellen.
Verwachtingen van mijn bevalling
Bij het positief testen leek het nog een ver van mijn bed show, maar al snel bedacht ik me dat het kindje er ook nog een keer uit moest. De Bevalling! De één doet het tussen de soep en aardappelen door, de ander is dagenlang bezig. Hoe dan ook, bij een eerste kindje heb je werkelijk geen idee wat je moet verwachten. Alhoewel ik een live bevalling heb meegemaakt, waren die shocking beelden allang weer naar de achtergrond van mijn toch al van-hormonen-bezeten hersenpan gezweefd en dacht ik veel over mijn bevalling na. Ook volgde ik een viertal theorielessen als onderdeel van ZwangerFit, een sportklasje voor zwangeren waar ik aan meedeed vanaf mijn 17e week. Het beeld dat ik had, was dat ik thuis zou ‘beginnen‘ met weeën of gebroken vliezen. Vervolgens zou de verloskundige concluderen dat ik naar het ziekenhuis mocht, alwaar ik poliklinisch zou bevallen. En enkele uurtjes later zou ik fris en fruitig met verse baby bij Erik in de auto stappen en zou thuis mijn kraamweek beginnen. Een heleboel verwachtingen dus. Little do we know…
Mijn verwachtingen bijstellen
Noem het naïef, noem het onwetendheid: ik had er eigenlijk best wel zin in. We bezochten een informatieavond in het ziekenhuis, namen een kijkje in een verloskamer. Alles om me voor te bereiden op de bevalling. Het liep tijdens mijn zwangerschap al anders, toen ik rond de 24e week een blaasontsteking kreeg. Mijn urine werd op kweek gestuurd en ik bleek drager van de GBS (Groep B Streptokokken) te zijn. Kort samengevat is dit een bacterie die je baby heel ziek kan maken. Daarom zou ik met 36 weken worden overgedragen aan de gynaecoloog. Die laatste weken zou ik in het ziekenhuis onder controle blijven en ik zou in het ziekenhuis moeten bevallen. Het werd dus een medische bevalling, want ik zou een antibiotica-infuus krijgen tijdens mijn bevalling. Ik hoefde mijn verwachtingen maar deels bij te stellen, want in principe veranderde er niet zoveel: ik zou nog steeds moeten afwachten tot de bevalling uit zichzelf begon en dan op tijd naar het ziekenhuis gaan, zodat ik de antibiotica zou krijgen. Als ons kindje eenmaal geboren was, moesten we nog 24 uur ter observatie blijven, om uit te sluiten dat ze ziek werd van deze bacterie. Natuurlijk vond ik het wel vervelend en hoopte ik maar dat onze baby er niets aan over zou houden. Maar ik wist ook dat dit allemaal voorzorgsmaatregelen waren en dat er qua bevalling niet zoveel veranderde. Daarom maakte ik me er ook niet zo druk over.
Het liep helemaal anders dan ik dacht
Aan het eind van de zwangerschap liep het allemaal anders dan ik had verwacht. Ik ging vocht vasthouden, mijn bloeddruk steeg en omdat ik amper nog kon staan of lopen, werd ik ingeleid. De zondagavond voordat ik naar het ziekenhuis moest, had ik enorm de zenuwen. Ik had verhalen gehoord over weeën met opwekkers, dus ik was superbang voor de pijn. Gelukkig stelden de verpleegkundigen me in het ziekenhuis die maandag gerust: als ik de pijn niet aankon, waren er mogelijkheden! Het inbrengen van de ballonkatheter was niet prettig, maar viel me tegen alle verwachtingen in mee, net als alle inwendige onderzoeken die ik kreeg. De weeën die ik op dinsdag had, waren goed te handelen. Van dinsdag op woensdag kreeg ik slaapmedicatie in mijn been geïnjecteerd. Ontzettend goed spul, ik heb er heerlijk op geslapen. De weeën die ik op woensdag kreeg, na starten met weeënopwekkers, waren niet mis. Ik lag te kronkelen in mijn bed, wist niet meer hoe ik het had en vroeg om een ruggenprik. Het zetten van de ruggenprik viel me dan weer enorm mee. Ik was die woensdag, buiten deze weeënstorm om, verder weinig aanspreekbaar en lag alleen maar te slapen, zeker na de ruggenprik. Dat de gynaecoloog al had medegedeeld dat ik inmiddels zwangerschapsvergiftiging had, is compleet langs me heen gegaan. Wel vond ik het een beetje irritant dat ik op dag 3 nog steeds op krap 3 centimeter zat.
Uiteindelijk toch op de OK beland
Toen de arts om 23:00 uur kwam mededelen dat ik een keizersnede zou krijgen als er over één uur niets veranderd was, deed me helemaal niets. Ik heb nog een uur geslapen. Dat mijn bloeddruk ineens torenhoog was en dat ons kindje dipjes in de hartslag ging vertonen: ik kreeg het allemaal niet mee. Na een uur kwam het verlossende woord: nog steeds krap 3 centimeter, dus naar de OK. Ik vond het wel prima. Maar toen ik eenmaal op de operatietafel lag, achter een groen scherm, met allemaal personeel om me heen, werd ik pas echt wakker. En toen de gynaecoloog me vroeg naar naam, geboortedatum en aan haar personeel vertelde dat ik een sectio zou krijgen, pre-eclampsie met fors eiwitverlies en zorgwekkende leverwaarden, besefte ik ineens dat ze het over mij hadden. De hele dag was zo in een roes aan mij voorbij gegaan, ik was zo uitgeput en ziek aan het worden, dat ik heel veel had gemist. Al mijn verwachtingen waren naar de achtergrond verdwenen. Tien minuten later was ik ineens mama: er werd een baby achter het doek vandaan getoverd en dat was mijn dochter. Heel apart!
Mijn bevalling verwerken
Uiteindelijk ben ik natuurlijk enorm dankbaar dat mijn dochter gezond geboren is en dat ik niet ernstig ziek ben geworden. Maar ik merkte ook dat ik mijn verhaal graag kwijt wilde. Want iedereen was maar druk met die baby, maar besefte iedereen wel wat ik de afgelopen dagen allemaal had meegemaakt? Dat gevoel overheerste heel erg. Maar door er veel over te praten met Erik, mijn moeder, zusjes en vriendinnen, heb ik het een plekje kunnen geven. Ik weet nu dat een bevalling zich niet laat plannen. Mochten we ooit verblijd worden met nog een kindje, dan zal ik heus wel nadenken over de bevalling. Maar mijn beeld is nu wel realistischer: het gaat altijd anders dan je verwacht!
Welk beeld had jij van te voren van de bevalling? Hoe waren jouw verwachtingen? En in hoeverre moest je die bijstellen tijdens en na de bevalling? Ik ben erg benieuwd naar jouw ervaring en lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!
Ik hield (en houd) me eigenlijk helemaal niet bezig met de bevalling. Wilde er juist niet zoveel over nadenken.. Zag er niet tegenop ofzo maar keek er ook niet naar uit. Mijn bevalling komt grotendeels overeen met die van jou dus ook nu verwacht ik maar t ergste dan kan t alleen maar meevallen denk ik
Nicole onlangs geplaatst…Eigenwijs de week door #43 | laatste daagjes werken
Ik heb me zowel bij de oudste als de jongste wel ingelezen op de bevalling, ook een geboorteplan gemaakt, maar vooral bij de oudste had ik me ingesteld op een thuisbevalling. Ik kreeg ook zwangerschapsvergiftiging en beviel uiteindelijk ook in het ziekenhuis. Het was bij mij allemaal niet zo heftig als bij jou… Nadat ze mijn vliezen hadden gebroken had ik 4,5 uur later mijn zoon in hadden.
Bij mijn dochter focuste ik me juist op het feit dat alles anders kon gaan en was ik op ALLES voorbereid ?
Christa onlangs geplaatst…Finally Friday #8
Een bevalling is inderdaad niet te plannen laat staan voor te bereiden, is mijn ervaring. Het verwerken van de bevalling is wel een dingetje en erg belangrijk. Zeker als het grotendeels zo aan je voorbijgaat. Ik ben bijvoorbeeld heel heftig en super snel bevallen. Fijn zou je denken maar dat ik bevallen was, moest echt landen. Niemand begreep dat.
Roelina Jut onlangs geplaatst…Landal Esonstad, typisch Nederlandse ervaring