Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Katja woont in Zwitserland en is zwanger van haar eerste kindje. Haar weeën beginnen, maar het lijkt niet echt door te zetten. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Katja.
Het kriebelt al een tijdje: wat zou het leuk zijn om gezin te beginnen. Maar we hebben nog zo veel plannen qua carrière en reizen dat het lijkt alsof het juiste moment nooit zal komen. Wat betreft mijn werk doet zich een mooie kans voor: een uitdagend project in Zwitserland. In eerste instantie voor een jaar, maar als ik extra financiering weet aan te trekken kan ik nog een aantal jaar langer blijven. We hebben altijd nog een paar jaar in het buitenland willen wonen, dus we gaan ervoor. In eerste instantie verhuis ik alleen naar Zwitserland, zodat we niet meteen alles achterlaten (mijn man heeft een mooie baan met een vast contract). Onze relatie verandert hierdoor in een internationale latrelatie waarbij we elkaar maar twee weekenden per maand zien, maar wat genieten we van elkaar en de mooie omgeving in die weekenden die we samen hebben.
Maar de wens voor een kindje wordt steeds groter en na pas drie maanden in Lausanne besluiten we de sprong in het diepe gewoon te wagen. Ik stop met de anticonceptiepil en dan zien we wel waar het schip strandt. Al na vier maanden blijft mijn menstruatie uit en de zwangerschapstest bevestigt ons vermoeden: ik ben zwanger! We hadden niet verwacht dat het zo snel zou gaan en de zwangerschap brengt alles in een stroomversnelling. Met drie maanden zwangerschap krijg ik een verlenging van mijn contract aangeboden en mijn man zegt zijn baan op om iets in Zwitserland te gaan zoeken. Nu begint het avontuur echt.
De zwangerschap verloopt volgens het boekje. De echo’s zijn iedere keer weer magisch en met vijftien weken ziet de gynaecoloog al dat we een meisje verwachten. Wat een bijzondere periode om ons samen voor te bereiden op het ouderschap. Op wat misselijkheid en vermoeidheid na in het eerste trimester voel ik me mijn hele zwangerschap fit en we kunnen nog van alles ondernemen met z’n tweeën. Vanaf het laatste gedeelte van de zwangerschap staan we onder controle van onze verloskundige, Laure, die ons (hopelijk) bij de thuisbevalling zal begeleiden en werkelijk onze rots in de branding is gebleken.
De uitgerekende datum komt gestaag dichterbij en ik voel me fit en energiek tot het einde. Ongeveer een week van tevoren voel ik me er opeens klaar voor: ons meisje mag wel komen. Toch is er niks dat op een naderende bevalling wijst. Op de dag voor de uitgerekende datum word ik om 5.30 uur wakker van wat onmiskenbaar een wee is en een uur lang volgt iedere tien minuten een wee. Vandaag is het een belangrijke dag voor mijn man: hij heeft een sollicitatiegesprek voor een baan die perfect aansluit bij zijn ervaring en interesses. De weeën zijn nog niet zo heel sterk, maar overduidelijk anders dan de harde buiken die ik al maanden heb gehad. Maar net als ik denk dat het tijd wordt om mijn man wakker te maken om het goede nieuws te vertellen houdt het weer op. We overleggen even, maar aangezien het nu weer rustig lijkt en we ervan uitgaan dat een eerste bevalling toch wel even duurt, besluiten we dat hij gewoon naar zijn sollicitatiegesprek gaat (met zijn telefoon binnen handbereik!).
Ik voel me die ochtend rusteloos. Af en toe komt er een wee, maar ze zijn nog niet erg sterk en er is geen regelmaat. Ik besluit naar mijn werk te gaan om nog wat bij te praten bij mijn collega’s en wat afleiding te hebben (ik ben dol op mijn werk). Na zijn gesprek komt mijn man ook en we drinken nog rustig wat koffie en rommelen wat aan op de laptop. Langzaamaan worden de weeën sterker en rond 17.30 uur besluiten we naar huis te gaan. Op de weg terug worden de weeën toch wel echt gemeen pijnlijk, wat de rit in de metro en de bus niet heel prettig maakt, maar ze komen nog steeds maar ongeveer elke 10-15 minuten. Daardoor heb ik nog steeds het naïeve idee dat het nog wel even kan duren of dat de weeën opeens weer op kunnen houden. We bellen toch maar wel de verloskundige, die er rond 21.00 uur zal zijn. Ondertussen kookt mijn man nog wat te eten, al zal ik er niet meer aan toekomen om het op te eten.
Als de verloskundige arriveert heb ik drie centimeter ontsluiting: de bevalling is toch echt begonnen en de verloskundige blijft bij ons! Al snel neemt de intensiteit van de weeën flink toe en het kost me steeds meer concentratie om ze nog weg te puffen. Ik kom ook steeds meer in een bubbel van weeën en rust tussendoor, en mijn besef van tijd verdwijnt naar de achtergrond. De verloskundige wil nog een hartfilmpje maken voor de zekerheid, wat nog een flinke opgave is omdat de baby druk beweegt. Gelukkig is alles prima en mijn man mag het bad voor me vol laten lopen. Hij is behoorlijk zenuwachtig en in eerste instantie is het water veel te heet, maar na wat extra koud water erbij kan ik dan toch het bad in. Het bad werkt ontspannend, maar het is maar van kort duur, want al snel breken mijn vliezen. Als ik eindelijk weer bij mijn bed terug ben, een paar weeën verder, blijk ik al 8-9 centimeter ontsluiting te hebben!
Het laatste halfuur is erg pittig. De weeën zijn zo krachtig en volgen zo snel op elkaar dat ik ze niet meer weg kan zuchten en het gevoel heb dat ik de controle heb verloren. Ook heb ik al persdrang waar ik niks mee mag. Dit is het moment van de bevalling dat ik dacht dat ik het niet zou aankunnen, al was dit gedeelte achteraf gezien eigenlijk maar heel kort. In een waas van weeën zie ik nog wel dat de tweede verloskundige binnenkomt om te assisteren, maar heel veel krijg ik er niet van mee. Mijn man probeert me zo goed mogelijk te helpen met puffen en het vasthouden van mijn hand. Eindelijk geeft de verloskundige het verlossende woord dat ik zachtjes mag mee persen, maar bij de eerstvolgende perswee raak ik daardoor vooral in paniek. De weeën zijn zo krachtig dat ik onmogelijk “zachtjes” kan mee persen. Bij de volgende wee helpt de tweede verloskundige om mijn been vast te houden, zodat ik beter voel wat ik moet doen en dan gaat het opeens heel snel. Terwijl de verloskundige haar handschoenen nog aan het aandoen is wordt ons meisje al zo ongeveer de wereld in gelanceerd, met haar hand naast haar hoofd nota bene. Na nog een keer persen wordt haar lichaam ook geboren en opeens ligt er dan om 00.19 uur, precies op de uitgerekende datum, een klein, paars meisje op mijn borst. We zijn allebei de eerste paar minuten vooral een beetje verdwaasd omdat het allemaal zo snel is gegaan, maar alles gaat helemaal goed. Onze kleine Eva is geboren en wat is ze mooi. We blijven maar naar haar kijken. Wat was het ontzettend bijzonder en intiem om zo thuis te bevallen.
De volgende dag krijgt mijn man de baan waarvoor hij gesolliciteerd had aangeboden en we blijven uiteindelijk ruim vijf jaar, en nog twee zwangerschappen, in Zwitserland. Onze sprong in het diepe heeft geweldig goed uitgepakt!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Katja! Wat heb je dit prachtig opgeschreven en wat een mooie ervaring! Lees hier Katja’s tweede bevallingsverhaal en hier haar derde bevallingsverhaal!
Wil jij, net als Katja, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie