Het is herfst. De dagen worden korter en de nachten langer. De tijd van ‘s ochtends in het donker weggaan en ‘s avonds in het donker thuiskomen is weer aangebroken. En wat is er dan fijner dan ’s avonds, als het ‘spitsuur’ voorbij is en de kindjes lekker liggen te slapen, op de te bank kruipen met een dekentje en een kop warme thee. Ik kan daar echt van genieten! Helaas denkt Elin daar op dit moment net iets anders over want hoewel de kortere dagen voor mij staan voor ‘warm en knus’ lijken ze voor Elin eerder te staan voor ‘angst en horror’ want, zoals ze zelf aangeeft, Elin houdt niet zo van ‘donkerheid’.
Het is de leeftijd. Een peuter wordt zich steeds meer bewust van zijn of haar omgeving en daar horen ook allerhande angsten bij. Schaduwen, monsters en enge geluiden, ze passeren hier allemaal de revue en het liefst zou Elin bij me in bed slapen, hetgeen ik tot nu toe nog altijd heb weten te weren. Tegen ‘de donkerheid’ heeft ze nu een mooi nachtlampje gekregen die aan mag als ze op bed gaat en die ik weer uit doe als ik zelf op bed ga. De angst voor het donker is dus makkelijk te ondervangen. Maar andere angsten vergen wat meer geduld. Soms moet ik Elin meerdere keren op een dag uitleggen dat tijgers echt niet zo op straat lopen en toen we laatst een bezoekje aan een druipsteengrot brachten heeft ze bijna de hele rondleiding gehuild omdat ze bang was dat er draken zouden zitten. Niks mis mee hoor, behalve dan mijn lamme armen na een half uur sjouwen met een driejarige die absoluut geen voet in die (ellenlange) grot wilde zetten.
Na veel te hebben gelezen over ‘hoe hier mee om te gaan’ heb ik in ieder geval geleerd om Elin haar angsten serieus te nemen, ook al zijn ze voor mij nog zo onbegrijpelijk. Maar heel soms sta ik zelf ook wel eens met mijn mond vol tanden. Een paar weken terug was ik ’s avonds op het zolder de was aan het ophangen en Elin mocht nog even mee om me te helpen. Ze zat op een krukje achter me toen ze uit het niets fluisterde ‘dat Mimi achter haar stond’. Ik vroeg haar wie Mimi was en ze vertelde me doodleuk dat Mimi een meisje was dat uit de muur kwam en dat ze erg bang voor haar was. Nou ben ik over het algemeen een vrij nuchter persoon, kinderen bedenken wel vaker wat, maar nu heb ik toch echt een tijdje heel verbaasd, met een sok en een knijper nog in mijn hand, naar mijn driejarige dochter staan kijken.
Online Opvoeden geeft nog meer tips over wat je kunt doen als je kindje bang is in het donker!
Een meisje… ik ging verder met de was ophangen maar in mijn hoofd vloekte ik. Natuurlijk een meisje, het kon ook geen jongen zijn want dat zou niet creepy genoeg zijn. Beelden uit diverse griezelfilms flitsten door mijn hoofd maar uiteindelijk won mijn nuchterheid het (min of meer…) van mijn fantasie en vertelde ik Elin lachend dat het leuk was geweest maar dat het nu toch echt slaaptijd was. Als antwoord kreeg ik dat het volgens Mimi nu toch echt speeltijd was. Ik heb die nacht niet lekker geslapen.
Afijn, wie of wat Mimi ook is, ook in deze situatie heb ik er voor gekozen niet te zeggen dat Mimi er wel of niet is maar tegelijkertijd toch vooral met een hoop nuchterheid te reageren als Elin over Mimi begint. Durf je niet te douchen omdat Mimi er staat? Dan moet je Mimi maar even vragen om weg te gaan. Mag de deur niet open omdat Mimi daar is? Dan ga ik wel eerst naar binnen. En, deze aanpak lijkt te werken. Af en toe hoor ik nog een ‘Mimi, pak me dan, als je kan’ maar de angst voor Mimi is min of meer verdwenen.
Zelf ben ik ook erg bang aangelegd. Ik was vroeger als de dood voor de trollen uit ‘David de Kabouter’ en had regelmatig nachtmerries over de kinderfilm ‘E.T.’. En wat dacht je van Karbonkel uit de kinderserie ‘Ik Mik Loreland’? Welke mafketel heeft dat bedacht dan? Over slapeloze nachten gesproken. Mijn ouders konden me 1000 keer vertellen dat het niet echt was, voor mij was het dat wel. Toen ik een jaar of 12 was heb ik de fout gemaakt om Stephen King’s ‘IT’ te gaan lezen en kijken. Nou, ik geloof dat ik daar nog steeds niet helemaal overheen ben. En dan hebben ze die clown ook nog in een nieuw jasje gestoken. Brrrrr… misschien vraag ik Elin vanavond toch maar om bij mij in bed te komen slapen…
Lijkt me heel raar als je kind zegt iets te zien. Ik ben een horrorfilmfanaat, maar gelukkig nog wel nuchter. Toch denk ik wel dat ik ook even vreemd sta te kijken als 1 van mijn kinderen dit meldt.
Ik kreeg direct kippenvel toen ik Ilse’s verhaal las. Brrrrr eng!