Als taaie stroop – over ’the most wonderful time of the year’

‘Als taaie stroop’, zo omschreef iemand op internet de laatste weken van het jaar. Precies de woorden die ik al een tijdje zocht om deze laatste weken van het jaar te beschrijven en ik denk dat veel ouders zich hier wel in kunnen vinden. Want hoewel er enorm veel leuks gebeurt in november en december en ik enorm dankbaar ben dat ik dit met familie en vrienden mag vieren, vermoeiend is het ook. Dat merk ik, dat merken de kinderen maar ik merk het met name áán de kinderen. Die zijn moe, overprikkeld en toe aan vakantie.

Het begint rond half november. Sint Maarten. Lieke had haar lampion binnen 2 minuten al stuk maar Elin was dolenthousiast, zong al weken alle liedjes van begin tot eind dus je begrijpt wel: de verwachtingen lagen hoog! Tot ik bij de eerste deur aanbelde en Elin achter mijn rug verdween om vervolgens haar mond stijf dicht te houden. Ze rende nog net niet weg. Omdat we met nog een paar andere kindjes liepen zijn we wel verdergegaan en naarmate de avond vorderde was er zowaar enige progressie: na ongeveer 10 huizen durfde ze mijn hand los te laten, na 15 huizen begon ze mee te playbacken, na 20 huizen zong ze de liedjes zachtjes mee, na 25 huizen hoefde ik niet meer mee te lopen naar de deuren en na 30 huizen (toen het zeg maar wel mooi was geweest) liep ik met een huilend meisje naar huis die uiteraard nog veel meer snoep op wilde halen.

En dan ben je nog maar net genezen van de ‘sugar rush’ van al dat Sint Maarten snoep als de Sint zich weer meldt in ’t land (die afgezien van cadeautjes ook de volgende ‘sugar rush’ met zich meebrengt in de vorm van chocolade, schuimpjes en pepernoten). Zaterdag 2 december een viering met de ene kant van de familie, zondag 3 december een viering met de andere kant en op 5 december ook nog op het kinderdagverblijf. Cadeautjes kopen, zorgen dat Elin niks ziet (mama, waarom ligt er cadeaupapier op jullie kast?), het Sinterklaas Journaal volgen (ik moet natuurlijk wel mee kunnen praten over de cadeautjes die voor het zoveelste jaar op een rij weer eens in het water zijn gedonderd) en ergens tussendoor ook nog gedichten maken. Uiteraard vond het universum het nodig om een buikgriep los te laten onder al onze gezinsleden (november, bij ons thuis buikgriepmaand, ik had het kunnen weten) dus dat dichten heb ik tussen de emmers en bergen vieze was door moeten doen.

Ik had mezelf voorgenomen om in het laatste weekend van november alles voor Sinterklaas in orde te hebben. In de praktijk betekende dat: zaterdag 2 december nog dichten voor de viering op zondag 3 december en zondag 3 december ’s middags nog de stad in voor de viering die een uurtje later zou beginnen. Afijn, inmiddels hebben we dat feestje ook weer gehad. De beste man is samen met zijn witte ros en trouwe pieter-kornuiten weer terug naar Spanje. Sint uit, Sinterklaar! Afgezien van de kinderen die inmiddels total-loss zijn door alle indrukken, cadeautjes en snoep, de slapeloze nachten door een overprikkelde peuter, de ’wat-moet-ik-nou-toch-dichten’-stress en de ‘wat-moet-ik-nou-toch- kopen’-stress was het best wel leuk. Op naar de kerst.

Terwijl ik dit stukje schrijf hebben we kerst nog niet gehad maar kan ik wel ongeveer inschatten hoe het zal gaan; eerst kerstdag bij de ene kant van de familie, tweede kerstdag bij de andere kant van de familie. Lekker eten en drinken, grappen en grollen met de familie, pa en ma op hun ‘poerbêst’ en de kinderen ook. Tenminste, voor wel een hele minuut want daarna heeft in ieder geval Lieke haar haren alweer los getrokken en heeft Elin haar maillot uitgedaan ‘want zit niet lekker’. En als ik dan na restauratie poging 387 Lieke haar haren maar los laat hangen en Elin voor de zoveelste keer motiveer om haar maillot aan te houden ben ik blij dat het einde van het jaar daar is. Nog even oud en nieuw door (vuurwerk en kinderen zijn geen goede combinatie, of laat ik het anders zeggen: vuurwerk en mijn kinderen zijn geen goede combinatie) en dan: vakantie!

De eerste week van januari even helemaal niks. Geen klok, geen tijd, geen verplichtingen, gewoon even lekker bijkomen van al dat leuks, van al dat lekkers en me voornemen het in dit nieuwe jaar allemaal anders te doen: beter voorbereid, minder lekkers, minder stress, en meer genieten. Maar stiekem weet ik dat het aan het einde van het jaar weer precies hetzelfde zal voelen als nu: als taaie stroop. Overprikkelde kinderen, lampion hier, cadeautje daar, gedichtje zus en kerstoutfit zo… En eerlijk is eerlijk, vermoeiend of niet, taaie stroop of niet, het blijft toch nog steeds ‘the most wonderful time of the year’.

Bron: kadootjes,  gedekte tafel, uitgelichte afbeelding