Alleen buiten de deur lunchen: iets met buiten m’n comfort zone!

Heb jij dat ook wel eens? Dat je dingen doet waarvan je een tijdje geleden echt niet had gedacht dat je dit zou durven? Ik ging al een aantal keer alleen buiten de deur lunchen: iets met buiten m’n comfort zone! Waarom eigenlijk? En waarom draai ik mijn hand er nu niet meer voor om? Lees maar mee!

Wat anderen denken

Er was een tijd dat ik vreselijk bezig kon zijn met wat anderen denken. Niet dat ik ’s ochtends voor de kledingkast stond en besluiteloos was wat ik aan moest of zo. Maar ik zou bijvoorbeeld nooit zomaar ergens alleen gaan zitten en een kopje thee bestellen. Laat staan alleen buiten de deur lunchen. Dus als ik dan iets nodig had in de stad en ik ging in mijn eentje, dan kocht ik een flesje drinken of een broodje op het station en at of dronk het op de terugweg in de trein of bus op. Kind, denk ik nu, wat kon je je toch druk maken. Dat was duidelijk de meer onzekere, wikkende en wegende variant van mezelf die ik nu gelukkig stukken minder herken. Tegenwoordig draai ik mijn hand er niet meer voor om en ga ik rustig alleen uit eten.

Alleen uit eten

Weet je nog, die citytrip naar Kopenhagen in februari van dit jaar? Oh, wat hadden we er zin in en oh, wat baalden we toen Erik ziek werd. Hoezo slechte timing? Erik dook het bed in in de hotelkamer en ik? Tja, ik kon er natuurlijk wel uit het raam kijken, maar ik kom niet wekelijks in Kopenhagen. Ik besloot dus mijn kans te grijpen en dan maar in mijn eentje op pad te gaan. Dat ging wel even way out of my comfort zone, maar het zorgde er ook voor dat ik daarna een heel trots gevoel had. Klinkt een beetje gek, maar ik koos voor het avontuur en ging de uitdaging aan. Het was natuurlijk veel makkelijker geweest om lekker op die hotelkamer te blijven, al had ik dan achteraf wel spijt gehad vermoed ik. Ik kan niet ontkennen dat ik met lichte zenuwen het hotel verliet op weg naar de bushalte. Maar eenmaal op pad verdween dat gevoel en struinde ik heerlijk door de straten van Kopenhagen. Onderweg haalde ik een lekkere smoothie bij Joe & the Juice en dat voelde helemaal niet awkward. Het grote voordeel was natuurlijk dat er hier toch niemand was die mij kende. Maar het was ’s avonds, toen ik alleen uit eten ging bij een pizzeria, dat ik besefte: dit ga ik vaker doen.

Me-time

Hoewel ik het net zo gezellig vind om met m’n moeder, zusjes of vriendinnen te gaan lunchen, geniet ik er net zo van als ik alleen ben. Inmiddels heb ik al verschillende keren alleen geluncht en dat voor mij een haast perfecte vorm van me-time (jeukwoord alert!). Meestal doe ik dit als ik alleen naar de stad ga om te shoppen. Ik plak er dan een lunchdate met mezelf aan vast in het kader van ontspanning. Naast het feit dat je dat soms gewoon even nodig hebt als moeder, is er nog een reden. Als gezin gaan we bijna niet buiten de deur eten omdat het altijd een grote gok is in verband met het glutenvrije dieet van Suus. En dat terwijl Erik en ik enorm kunnen genieten van een hapje en een drankje elders. Als ik dan eens in de stad ben, neem ik het er graag even van door alleen buiten de deur te lunchen. Thuis moeten we altijd al zo opletten om het risico op kruisbesmetting te voorkomen en het is een beetje lullig als we ergens gaan eten waar Suus niets kan kiezen, of dat ze achteraf heel ziek wordt. Dit doen we logischerwijs ook niet. Met z’n tweeën buiten de deur eten komt er gewoon wat minder vaak van en ik ga vaak shoppen op een werkochtend als Erik ook aan het werk is. Dan ga ik even alleen naar de stad om te halen wat ik nodig heb en schuif in m’n eentje aan. Ja, mensen kijken naar me als ik alleen aan een tafeltje plaatsneem, maar I couldn’t care less.  Ik raad het iedere mama aan!

Alleen buiten de deur lunchen of alleen uit eten: durf jij dat? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!