Vandaag is zo’n dag dat ik het allemaal even vet slecht kan hebben. Dit is totaal mijn dag niet en ik wist het toen ik vanmorgen onder werd geniest door mijn jongste. Inclusief hapje banaan, goedemorgen! Een baby die verkouden is en na een slechte nacht met weinig slaap niet weet of ze nou wél of niet bij mama wil hangen, een to do list die alleen maar langer lijkt te worden, een achterstallig huishouden waarvan Rob Geus zou zeggen: “daar word ik niet vrolijk van” en een peuter die de godganse dag door het huis roept: “mamaaaaa, menjeeeuh (waar ben je)?“. Eerlijk gezegd zou ik vandaag terug willen roepen: “Alleen, op een tropisch eiland!“.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op mijn kinderen maar soms word ik ook even gek van ze. Kan ik ze wel achter het behang plakken. En niet omdat ze stom zijn, ik van ze af wil of de irritante trekjes van hun papa naar boven komen (muahaha, inkoppertje), maar omdat ík op dat moment even hele andere plannen heb en dus even geen tijd heb om alle varkens in het sprookjesboek te bewonderen of moet bevestigen dat het krijtje waarmee ze wil kleuren inderdaad “papot” is. Omdat ik er gewoonweg geen zin in heb, want ik ben zo’n moeder die niet echt (lees: echt niet) bij team geduldig-duplo-bouwen-samen-met-je-kind hoort. Maar ook omdat ik graag even door wil. Bijvoorbeeld omdat ik een was in de machine wil drukken (spannender wordt het helaas niet) of rustig eten wil koken in plaats van met achtergrondgezang in canon, op nogal dwingende toon. Op heel veel dagen lukt dat hier ook prima, maar vandaag dus niet. Vandaag roept mijn peuter bij ieder plaatje: “kijk mama!” en als ik dan niet binnen 3 seconden naast haar sta, ontpopt ze zich tot een peuterpuber van 5 sterren niveau (pro editie) inclusief stampen-op-de-vloer functie.

Maar als we dan aan tafel zitten, ze aan haar worteltjes, gebakken aardappelen, stukje vlees begint en met stralende oogjes zegt: “hmmm lekker mama!“, dan ben ik echt een weekdier. Dat ze vervolgens mijn Iphone 6 op de grond keilt en het scherm nu in 1000 stukjes ligt (true story, helaas), daar hebben we het niet over. Ja meisje, die is ook “papot“… Wat klaag ik ook eigenlijk? Als ik een dikke zoen krijg voor het slapen en ze me na het verhaaltje nog een knuffel geeft, vergeet ik even dat ik vanavond nog láng niet op de bank zit, omdat ik eerst de zooi beneden moet opruimen en een adresje voor telefoonreparatie moet zoeken. Eenmaal beneden klinkt dat tropisch eiland toch niet zo verkeerd. Even een weekje, alleen… Who’s with me?

liefs karin 1