Toeleven naar een geplande keizersnede

Met bijna 32 weken op de teller komt de geboorte van baby no.3 steeds dichterbij. In plaats van afwachten tot de weeën beginnen, gaat het deze keer helemaal anders. Langzaam ben ik aan het toeleven naar een geplande keizersnede en vandaag vertel ik hoe ik hier tegenaan kijk, wat ik verwacht en welk plannetje helaas niet door kon gaan… En hoe zit het met het coronavirus? Lees je mee?

Twee keer een spoedkeizersnede

Zwanger van onze eerste dochter had ik het plaatje in gedachten al helemaal gevormd. Ik zou thuis weeën krijgen, dan zou de verloskundige komen en als ik op voldoende ontsluiting zat, zouden we naar het ziekenhuis gaan. Daar zou ik bevallen, om enkele uurtjes later weer met een gevulde Maxi-Cosi huiswaarts te gaan. Nou, dat ging mooi niet door. Ik had dus totaal geen rekening gehouden met een ander scenario, maar hoe dichter we bij de uitgerekende datum kwamen, hoe meer ik me realiseerde dat deze bevalling heel anders ging worden dan ik had verwacht. Ik werd met 39+1 ingeleid omdat ik een hoge bloeddruk had, enorm veel vocht vasthield en helemaal op was. Deze bevalling verliep totaal niet volgens het boekje en ik belandde na 3 dagen op de OK voor een keizersnede. Bij mijn tweede zwangerschap was het lang onzeker wat we zouden doen. Omdat de baby groot was, neigde de gynaecoloog naar een geplande keizersnede, maar toen de laatste groei-echo positief uitpakte, mocht ik het toch ‘gewoon’ proberen. Wel werd ik weer ingeleid, omdat de baby anders te groot zou zijn. Het liep redelijk soepel tot ik volledige ontsluiting had en weer sjeesden we met bed en al richting de OK. Nooit verwacht dat ik op deze manier mijn kinderen op de wereld zou zetten, maar ik kreeg twee keer een spoedkeizersnede.

Natuurlijke bevalling: geen optie

Here we are, zwanger van ons derde kindje! Bij de nacontrole van de tweede bevalling werd één ding duidelijk: mochten we nog een kindje krijgen, dan zou het sowieso een geplande keizersnede worden. Een natuurlijke bevalling is in mijn geval geen optie meer. Ik kreeg namelijk nogal wat verhalen te horen van vrouwen die na twee keizersnedes tóch natuurlijk zijn bevallen met toestemming van de gynaecoloog. De artsen die ik gesproken heb, zeiden dat dat in principe wordt afgeraden. En in mijn geval is het zéker geen optie, omdat ik de tweede keer complicaties kreeg. De littekens begonnen op te spelen toen ik volledige ontsluiting had en daarom werd het zekere voor het onzekere genomen en kreeg ik alsnog een keizersnede. Eerlijk gezegd vind ik het, mede vanwege die vorige ervaring, helemaal prima dat het deze keer een geplande keizersnede wordt. Waarom zou je een situatie gaan opzoeken die mogelijk gevaarlijk wordt? Ik heb de vorige keer wel de keuze gekregen wat ik zelf wilde: doorgaan of een keizersnede? Ik heb toen gevraagd wat de arts mij adviseerde en zij adviseerde met klem een keizersnede. Achteraf was Niene erg groot en konden ze haar er al moeilijk uit krijgen via de nooduitgang. Laat staan als ik had moeten persen terwijl die littekens zo opspeelden. Nee, je weet het nooit zeker, maar ik ben better safe than sorry en achteraf heel blij met hoe het verlopen is!

Traumatische ervaring

Toch had ik wel een bepaalde wens, want zo’n keizersnede verloopt heel anders dan een vaginale bevalling. Je ligt op een OK en daar zijn regels om ervoor te zorgen dat de steriliteit gewaarborgd wordt. Bij Suus was er haast geboden en was er echt sprake van ‘spoed’. Toen ze eenmaal geboren was, werd ze enkele seconden boven het doek gehouden waarna ze gelijk door de kinderarts werd gecheckt. Vervolgens werd ze even bij mij neergelegd, maar na een paar minuten werden zij en Erik van de OK afgehaald terwijl ik werd gehecht. Ik heb dat als enorm naar ervaren, denk er ook niet prettig aan terug. Die ervaring, samen met het machteloze gevoel, het verliezen van de controle en het ontbreken van het besef wat er allemaal gebeurde doordat ik zo suf als een kanarie was, zorgde ervoor dat ik ontzettend bang was voor het verloop van de tweede bevalling. Mocht ik weer op een OK terechtkomen, dan was ik bij voorbaat al bang dat ik in paniek zou raken door die eerste traumatische ervaring. Ik volgde EMDR en beleefde die tweede keizersnede veel relaxter. Niet alleen doordat ik met vertrouwen in de ervaring stapte, maar ook omdat het deze keer puur uit voorzorg was. Er was geen paniek op de OK, de baby deed het goed en het was er nog gezellig ook. Ik heb gezien hoe Niene uit mijn buik werd getild, ze kwam al snel bij me liggen maar moest daarna wel weer mee naar de kinderarts en vervolgens naar de verkoever. Eenmaal daar waren mijn baby’s in beide gevallen al helemaal aangekleed, lagen ze heel even bij me en toen moesten we weer naar de kraamafdeling, waarbij de baby in het bedje vervoerd moest worden.

Maternal Assisted C-Section

Het klinkt misschien verwend, maar die eerste uren zijn zó kostbaar. Wat had ik dat graag een keer willen ervaren: zo’n verse, nog nat van het vruchtwater zijnde baby die op je borst wordt gelegd. Zonder tussenkomst van kinderartsen, wonden die gehecht moeten worden, papa’s die met baby’s de OK af moeten en transport naar de kraamafdeling. Laat ik voorop stellen dat ik maar wát blij ben dat de keizersnede ooit is uitgevonden en dat ik me nooit één seconde minder moeder heb gevoeld om het feit dat ik op deze manier ben bevallen en niet via de vaginale weg. Máár, en daar komt ie, die eerste uren verliepen niet zoals ik enkele anderen heb horen vertellen. Uitzonderingen daar gelaten, want ook een natuurlijke bevalling kan compleet anders verlopen waarbij je je kindje de eerste uren niet ziet en er allerlei paniek is omtrent de pasgeborene óf de moeder. Als we dat allemaal even weg zouden denken, dan zou ik die ervaring van het aanpakken van je pasgeboren baby en het op je borst leggen fantastisch vinden. Ik ging op zoek en vond de Maternal Assisted C-section.

Zelf de baby uit de buik tillen

Een Maternal Assisted C-section is een keizersnede waarbij je als moeder ‘assisteert’. Je mag in dat geval zelf de baby uit de buik tillen. Wow, dat leek me dus wel wat en ik legde mijn plan aan de gynaecoloog voor. Zij ging het voorleggen in een artsenoverleg, omdat er wel geluiden waren dat ze dit een keer zouden willen doen bij het MST in Enschede. Een maand geleden kreeg ik het verlossende antwoord: ze moest me helaas teleurstellen. Omdat het nog niet eerder is gedaan in het ziekenhuis waar ik patiënt ben én omdat ik op dat moment al bijna 28 weken zwanger was, was het tijdsbestek te kort. Er komt namelijk nogal wat bij kijken qua voorbereiding en het moet natuurlijk wel veilig gebeuren. Er is veel personeel bij betrokken en zij moeten allemaal op de hoogte zijn van de gang van zaken: scholing dus. Er moet tevens geoefend worden door middel van simulatie en alles bij elkaar opgeteld was er gewoonweg niet voldoende tijd. Tel daarbij op dat tussen dit gesprek en het verschijnen van deze blog, de gehele zorgsituatie in Nederland drastisch veranderd is door het coronavirus. Het kan dus best zijn dat ik  na mijn eigen keizersnede lees dat er een Maternal Assisted C-section heeft plaatsgevonden in het ziekenhuis, maar ik zal dit helaas niet meemaken. Jammer, maar gelukkig is er wel een mooi alternatief waar ik erg naar uitkijk: de gentle sectio.

Gentle sectio

Tijdens het gesprek vertelde mijn gynaecoloog over de gentle sectio. Bij een geplande keizersnede is dit een mogelijkheid waarvan ik hoop dat het ons wél gegund is. In dit geval wordt het doek, net als bij Niene, naar beneden gedaan en kunnen we meekijken als de baby uit mijn buik komt. Er wordt geholpen met het hoofdje van de baby, waarna de baarmoeder samentrekt en de baby net als bij een vaginale bevalling vanzelf naar buiten komt. Vervolgens wordt ze opgepakt en mogen we haar, door een plastic scherm weliswaar, al van dichterbij bekijken. Ze laten de navelstreng iets langer zitten en als deze eenmaal is doorgeknipt, wordt de baby overgedragen aan een verpleegkundige of assistent. Daarna komt ze direct bij mij liggen en mag ze daar in principe blijven liggen tot de wond bijna gesloten is. Daarna moeten papa en baby van de OK af en vinden de controles plaats, terwijl ik word afgehecht en van de operatietafel op het bed word geschoven. Dit is natuurlijk allemaal onder voorbehoud van situaties die niet voorspelbaar zijn. Als er complicaties optreden óf het wordt onverhoopt tóch een spoedkeizersnede, dan zal het allemaal anders gaan.

Deze keer helemaal anders!

Zo zou ik weeën kunnen krijgen of zouden er andere omstandigheden kunnen zijn waardoor ik toch nog eerder dan de geplande keizersnede op de OK beland. Met mijn arts heb ik al een gesprek gehad over de invloed van het coronavirus. Voor nu is de verwachting dat er voldoende capaciteit is op de kraamafdeling en dat mijn gentle sectio gewoon door kan gaan. Toch zullen er nog steeds aanvullende maatregelen nodig zijn om besmetting te voorkomen en wordt het kraambezoek tijdens je verblijf bijvoorbeeld niet toegestaan. Er zullen minder mensen op de OK aanwezig zijn: geen stagiaires en daardoor zo min mogelijk risico. Op het moment van het gesprek lag deze situatie nog te ver in de toekomst om hier verder uitspraken over te doen, dus we hopen maar op het beste. Een ding heb ik wel geleerd: er valt niets te plannen. En dus laat ik alles op me afkomen, denk niet in scenario’s en ga niet uit van een bepaald verloop. Toch zijn er heus dingen waar ik wél over nadenk: deze keer doen we het helemaal anders! Omdat die eerste uren hoe dan ook rommelig verlopen door de keizersnede, waren we de vorige keren al snel geneigd om, eenmaal op de kraamafdeling, dan maar onze familie en vrienden op de hoogte te stellen van ons blijde nieuws. Dat wil ik deze keer dus echt anders aanpakken. Eerst een moment voor onszelf: wij met onze pasgeboren baby. Daarna komt de rest van de wereld, want de tijd gaat al zó snel en ik wil optimaal luisteren naar wat míjn gevoel zegt in plaats van ons meteen onder te dompelen in felicitaties, telefoontjes en appjes. Het is tenslotte mijn bevalling en klant is koning ;) Bovenal hoop ik dat ik deze keer inderdaad die luxe héb om het op die manier te laten verlopen. Maar omdat de situatie in Nederland nu zo onzeker is, staat met kop en schouders bovenaan dat we ons gelukkig mogen prijzen als we straks in juni gezond en wel thuis zijn, als gezin van vijf!

Heb jij ervaring met een keizersnede? Zo ja, was dat een geplande keizersnede of met spoed? En hoe heb jij dit ervaren? Maak jij je zorgen om je bevalling tijdens deze coronacrisis? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!