Buiten dat de natuur ook mee moet werken, was de keuze voor een derde zwangerschap geen makkelijke. Vandaag vertel ik met welke verwachtingen we aan dit avontuur begonnen en of die verwachtingen tot nu toe mee- of tegenvallen! Kortom: hoe gaat het nu eigenlijk? Lees maar mee!
Niet volgens het boekje
De lezers die Mama’s Meisje al een tijdje volgen, hebben mijn ervaringen op zwangerschapsgebied vast al eens voorbij zien komen. Deze waren op zijn zachtst gezegd niet rooskleurig: zowel mijn eerste als mijn tweede zwangerschap verliepen totaal niet volgens het boekje. Bij Suus stapte ik er nogal bleu in en zag mezelf nog net niet vredig glimlachend, al aaiend over mijn bolle babybuik, door een bloemenveld paraderen terwijl de zon scheen en de vogeltjes floten. Mijn verwachtingen waren erg romantisch, maar de realiteit lag mijlenver van dit ideaalplaatje. Kort samengevat verloor ik tijdens mijn eerste zwangerschap mijn baan, kwam werkloos thuis te zitten, voelde me daardoor verre van gelukkig en kreeg on top of that ook nog te maken met vervelende complicaties. Ik groeide ontzettend hard en het getal op de weegschaal gaf aan het eind van die eerste zwangerschap 45 kilo meer aan dan 39 weken ervoor. Ik was écht size walvis en hield ontzettend veel vocht vast. Daarom werd ik ingeleid, wat resulteerde in een driedaagse strijd waarbij ik zwangerschapsvergiftiging kreeg, de helft van het filmpje kwijt ben, de baby zich niet meer goed voelde in mijn buik en ik met gierende banden op de OK belandde voor een spoedkeizersnede. Na 42 uur weeën was ik voorlopig wel even genezen…
Babykriebels
Hoe heftig die eerste ervaring ook was, de natuur laat niets aan het toeval over. Niet voor niets verdwijnen de heftige herinneringen weer naar de achtergrond en komen er babykriebels voor terug, anders zouden er heel wat moeders de handdoek in de ring hebben gegooid na één baby. Precies een jaar na de geboorte van Suus had ik voor de tweede keer een positieve zwangerschapstest in handen. Vol goede moed wensten we een tweede kindje, want zo heftig als het die eerste keer gegaan was, zou nu vast niet opnieuw gebeuren. Van te voren had ik zelfs een consult bij de gynaecoloog om één en ander door te spreken. Hoe groot was het risico op herhaling en hoe zat het met de keizersnede? Door te proberen de warme periode aan het einde van de zwangerschap te vermijden, konden we volgens de arts heel wat leed besparen. En dat lukte: ik was nu uitgerekend in maart, perfect dus! Minder perfect was het feit dat ik op dat moment eigenlijk geen zwangerschapstest nodig heb gehad om te bevestigen wat ik al wist. Mijn lichaam stond enkele dagen voor die test al volop in de zwangerschapsmodus en dat kon ik, helaas, vooral merken aan mijn stemming. Als donderslag bij heldere hemel voelde ik me van de ene op de andere dag ontzettend neerslachtig door de hormonen. Verdrietig, onrustig, ik kan er de juiste woorden nog steeds niet voor vinden en hoe graag ik ook wilde kunnen verklaren wat er aan de hand was, ik kon alleen maar huilen. Het voelde als een soort ‘verraad’: waren we zó positief aan dit avontuur begonnen en mocht het zó snel raak zijn, voelde ik nu maar één ding: helemaal van mijn stuk gebracht, onzeker en verre van happy. Ik wilde me gewoon weer mezelf voelen, mijn vrolijke en goed gestemde, actieve ik.
Geen perspectief
Tussen de komst van Suus en mijn tweede zwangerschap had ik een nieuwe baan gevonden. Ik begon er enorm enthousiast aan, maar doordat ik me nu ineens zo slecht voelde, was ik niet in staat om te werken. De geschiedenis herhaalde zich en als klap op de vuurpijl verloor ik wederom mijn baan. Als je het hebt over verwachtingen, dan had ik nu een lijstje met gebeurtenissen en omstandigheden afgevinkt die je écht niet verwacht mee te maken tijdens een zwangerschap, laat staan voor de tweede keer. Op dat moment had ik helemaal geen perspectief: ik voelde me slecht, was wéér werkloos geraakt en dat alles had niet zo’n geweldig effect op mijn stemming. Gelukkig kreeg ik hulp in de vorm van de POP-poli, waardoor ik psychische begeleiding en extra controles kreeg. Uiteindelijk voelde ik me rond 24 weken zwangerschap weer zonniger en beter, maar eerlijk gezegd kon ik niet wachten tot het eind maart zou zijn. Ik was zó klaar met zwanger zijn dat ik 100% zeker wist dat we het bij twee kindjes zouden laten. Dat liep dus even anders!
Toch nog een derde kindje
Ik schreef er een uitgebreid artikel over: waarom wij toch nog een derde kindje wilden. We zijn bepaald niet over één nacht ijs gegaan, want hoewel heftige herinneringen wederom naar de achtergrond verdwenen, kon ik me de psychische klachten uit mijn tweede zwangerschap nog héél helder voor de geest halen. Ook lichamelijk hebben de zwangerschappen hun sporen nagelaten en bleef mijn bekken een heikel punt. Maar aan de andere kant merkte ik ook, vooral na de komst van Niene, dat het met wat geduld en inzet weer redelijk ‘goed’ was gekomen. En dus maakten we de balans op, waarvan de uitslag inmiddels overduidelijk is. Onze derde dochter is onderweg en we hielden rekening met een worst case scenario. Een scenario waarin ik het hele klachtenlijstje weer zou kunnen afstrepen: van een neerslachtige stemming tot bekkenklachten en van vocht vasthouden tot niets meer kunnen doen en afhankelijk zijn van hulp van anderen. Vóór deze derde zwangerschap was ik enerzijds gespannen om de vraag óf het zou lukken en onze derde kinderwens werkelijkheid zou worden. Gewoon, die leuke spanning die je dan samen voelt omdat je besloten hebt ervoor te gaan. Maar ik voelde ook een andere spanning… Per slot van rekening was ik degene die het moest ‘doen’, die het kindje zou gaan dragen en dus ook weer het risico liep op dat scala aan klachten. Plus de herstelperiode die er nog achteraan zou komen, dus al met al rekende ik erop dat ik zo’n anderhalf jaar onder de pannen zou zijn. Toch had ik het er voor over, want wat is anderhalf jaar op een mensenleven?
Boven verwachting goed!
En toen was ie daar: de derde positieve test! Ook deze keer weer enorm bijzonder en zó welkom! En een reden voor mij om in een soort wachtmodus te zitten: waar bleven die klachten nou? Was het bij Niene al vóór de test overduidelijk, voelde ik me nu normaal. Na een week of drie kickte de misselijkheid in en die was best even pittig. Deze vorm van misselijkheid, waarbij ik wekenlang boven het toilet hing, was nieuw voor mij. Toch voelde ik me psychisch nog steeds prima en durfde ik, met het verstrijken van de weken, steeds meer vertrouwen te hebben in een fijne, soepel verlopende derde zwangerschap. Op wat kleine hobbels in de weg na kan ik nu, na ruim 27 weken in deze derde zwangerschap, zeggen: het gaat boven verwachting goed! Ja, het bekken blijft een heikel punt maar ik heb laatst muren gesausd op de babykamer zonder een centje pijn. Ik doe nog steeds mijn deel van het huishouden, dat was de vorige keren wel anders… Oké, ik kan het niet droog houden bij programma’s als All You Need Is Love en lig ’s nachts regelmatig wakker door de slapeloosheid, maar dit zijn dingen die er in mijn ogen gewoon bij horen. In mijn hoofd schijnt de zon volop, door regelmatig even te zitten en mijn grenzen te bewaken wat betreft activiteit heb ik mijn bekkenklachten onder controle en af en toe vergeet ik gewoon dat ik zwanger ben. Het is dat die buik nu aardig groot begint te worden, maar anders… Het derde trimester is begonnen en ik durf nu hardop uit te spreken dat deze derde zwangerschap zo fijn verloopt, dat ik er gewoon emotioneel van kan worden. Ik ben zo blij dat we deze knoop hebben doorgehakt, dat we het aan hebben gedurfd en dat het nu, na twee zware en best wel ellendige zwangerschappen, zó goed mag gaan. Ik schreef het al eerder, maar dit zou nog wel eens de beste zwangerschap tot nu toe kunnen worden. Ondertussen ben ik volop aan het duimen dat het zo voorspoedig mag blijven gaan, want dat zou echt top zijn voor het herstel naderhand! Ik mag mijn handjes dichtknijpen met hoe het tot nu toe is gegaan en begin voorzichtig achterover te leunen: zal het dan toch een keer een feestje zijn? Let’s hope for the best!
Hoe waren jouw verwachtingen vóór de zwangerschap(pen)? Sloot de realiteit hierbij aan of was het totaal anders? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!
Geef een reactie