Lange autorit: als het even NIET zo gezellig is onderweg

Vorige week pakten we de auto vol en reed ik met de meisjes naar Friesland voor een welverdiende minivakantie. Glimlachend keek ik in mijn spiegel: dit is hoe #momlife hoorde te zijn! Een zingende peuter en een slapende baby op de achterbank… Muahaha! Wat denk je zelf? Die lange autorit was een en al ellende en vandaag vertel ik over de strijd om op de plaats van bestemming te komen. Wat als het even NIET zo gezellig is onderweg? Lees maar mee!

Het leed dat een lange autorit heet

Autorijden: het liefst doe ik dat alleen. Zonnebril op, muziekje aan en gaan! Eigenlijk is het jammer dat de vierkoppige jury van The Voice niet op de achterbank zit, want alle stoelen waren sowieso gedraaid. In de auto ben ik namelijk Whitney Houston, Adele en Queen Bey in één, maar niet als de kinderen achterin zitten tijdens een lange autorit. Dan ben ik meer een soort doorgesnoven versie van Celine Dion die haar eigen interpretatie aan de songteksten van deze Canadese diva geeft. Als je kinderen namelijk anderhalf uur lang schreeuwen terwijl je onderweg bent naar de leukste weekend-weg-bestemming sinds tijden, dan wed ik dat “I wanna live all by myself” je ineens als muziek in de oren klinkt. Helaas is dat in de auto geen optie. Welkom bij het leed dat autorijden heet.

Gevulde drinkbekers, chips en Nijntje koekjes

Laten we voorop stellen dat de ritjes die minder dan een uur in beslag nemen, *afkloppen*, altijd goed gaan. Een lange autorit is vaak een ander verhaal… Met een bezoekje aan de familie in Friesland was ik toch zo’n twee uur onderweg. Alleen, want de man des huizes moest werken en zou een paar dagen later volgen. De geluksvogel. En dus stapte ik vorige week vol goede moed in de auto. Deze was volgestopt met bigshoppers, want wie heeft er nog een koffer nodig als je eenmaal moeder bent? De kinderen zaten in hun autostoel, de gevulde drinkbekers stonden naast me en ook had ik een zakje chips en Nijntje koekjes in mijn tas gemikt. Schone luier: check! Allemaal een gevulde maag: check! Tijdstip van vertrek rond middagslaapje: check! Voor de zekerheid lag ook de tablet binnen handbereik. Mag ik een applaus voor mijn on point voorbereiding? Klaar voor vertrek!

Speen

Allemaal leuk, die goede voorbereiding en we begonnen ook heel relaxt aan deze lange autorit, maar na een half uur begon deze serene vibe de eerste scheurtjes te vertonen. Men neme een speen en een baby die zelfs een vakkundig vastgeknoopt speenkoord, waar menig knoopkunstenaar jaloers op zou worden, gewoon los kan krijgen. Speen pleurt op de grond, achter de stoel, mama kan er niet bij want moet op de weg letten en dikke krokodillentranen bij de veroorzaker van dit alles. Daarop benoemt de grote zus even dat de baby huilt en dat de speen ‘vallen daan‘, is gevallen dus. En niet één keer, nee, een keer of vijfentwintig. Wrijf het er maar in ;) Lekker, maar gelukkig wonen mijn ouders halverwege de route en besloot ik daar een tussenstop te maken. Zo kon ik meteen even de drinkbeker van de peuter bijvullen, die vijf minuten na vertrek al leeg was. En plassen, want dat moest ik vijf minuten na vertrek al.

Waarom wilde ik dit ook alweer?

De kindjes waren weer blij en wij konden na een snelle tussenstop bij opa en oma weer door. Ik was de straat nog niet uit of mijn peuter liet haar zojuist geopende zakje chips vallen. Dat is niet zo handig, maar dat zei ik natuurlijk niet hardop. Gelukkig had ik ook nog rozijntjes naast me, dus probeerde ik met één hand de rozijntjes te openen en aan haar te geven. “Kijk eens lieverd, mama heeft rozijntjes voor je!“. Tja, dat moet je lekker zelf weten zal mijn dochter gedacht hebben, want ze wilde chips! En dus mikte ze het doosje rozijntjes er zo achteraan, want “ikke wil niet cijntjes! Chihihihips!“. Na de mededeling dat ze dan pech had, want die was gevallen en de ‘cijntjes‘ nu ook, begon het muzikale gedeelte van deze lange autorit. Waarom wilde ik dit ook alweer? En hoe gaan mensen in godsnaam naar [insert vakantieland in Zuid-Europa] met een reisduur van 11 uur?!

Alleen in de auto terug

Wat volgde was een anderhalf uur durende autorit met schreeuwende peuterpuber en wakker geschreeuwde baby op de achterbank. Happy happy joy joy! De tablet was een kleine pleister op de wonde, maar na het indrukken van het verkeerde knopje deed het apparaat ook al niet wat ze wilde en belandde ook op ‘niet voor moederhanden bereikbare plekken‘. Uiteindelijk bereikte ik de plaats van bestemming en verdwenen de doorgemaakte drama’s als sneeuw voor de zon. Na een paar dagen kwam ook manlief ons gezelschap houden en dus hadden we twee auto’s bij ons. Je raadt al wie er na afloop van het weekend alleen in de auto terug ging. Al liedjes zingend hoopte ik stiekem dat de kids net zo vervelend zouden zijn bij hun vader in de auto :P En dat was natuuuuurlijk niet zo! Note to self: voortaan alleen lange autoritten met z’n vieren in één auto of zoeken naar een Go Go Gadget arm…

Verloopt een lange autorit bij jou altijd vlekkeloos? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!