Twee maanden geleden deelde ik één van de meest persoonlijke dingen die ik tot nu toe op mijn blog heb geschreven. Ik vertelde over mijn neerslachtige, soms depressieve gevoelens tijdens deze zwangerschap. Hoe gaat het nu?
Gierende hormonen in het eerste trimester
Zoals ik in deze blog van begin oktober vertelde, valt het zwanger zijn me deze keer niet mee. Enkele dagen voor mijn positieve test voelde ik al aan dat ik zwanger was. Ik had allerlei lichamelijke signalen en alles was gelijk heel overdreven aanwezig. De test was dus geen verrassing. Wij kozen dan ook heel bewust om weer voor een kindje te gaan en die keuze voelde heel goed. Maar toen ik net 6 weken zwanger was, concludeerde ik dat ik me echt niet lekker voelde. De hormonen raasden door mijn lijf en zorgden ervoor dat ik me paniekerig, angstig en super emotioneel voelde. Elke dag begon met een grijze wolk en de neerslachtige gedachten neigden zelfs naar depressie. Ik heb al snel aan de bel getrokken bij de huisarts en ben uiteindelijk doorgestuurd naar de POP-poli. Hier word ik sindsdien fantastisch begeleid door de gynaecoloog en psycholoog. Maar de hormonen waren niet het enige dat tegenzit…
Toenemende lichamelijke klachten
Door een zware eerste zwangerschap ontwikkelde ik nu al vroeg bekkenklachten en die zijn de laatste weken alleen maar verergerd. Ik moest al behoorlijk inleveren op mijn activiteiten per dag, momenteel is het kort gezegd gewoon ruk! Ik heb er wel betere dagen tussen zitten en dan probeer ik er toch even met Suus op uit te gaan of wat huishoudelijke taken weg te werken, maar ik merk dat dat meestal weer teveel is. In mijn enthousiasme doe ik op zo’n goede dag meer dan verstandig is en daar lever ik de dagen erna weer op in. Hoewel ik enorm dankbaar ben dat wij weer een kindje mogen verwachten en er enorm naar uitkijk dat het maar snel maart 2018 is, ben ik erachter gekomen dat de zwangerschap zoals ik ‘m nu voor de tweede keer doormaak, totaal niet is wat ik ervan had verwacht. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel :)
Een voorzichtig roze wolkje
Want hoewel die bekkeninstabiliteit me gestolen kan worden, voel ik me hormonaal een stuk beter dan drie maanden geleden. Als ik nu terugdenk aan die eerste 16 weken vind ik het onvoorstelbaar wat hormonen met een vrouwenlijf kunnen doen. Hoe ik me toen gevoeld heb, het lijkt wel of dat over een totaal ander persoon gaat. Ik voelde me zo negatief en het leek alsof ik mezelf iets had aangedaan. Hoe verwarrend kan het zijn als je samen kiest voor een tweede kindje en als het dan zo snel mag lukken, je je alles behalve blij en gelukkig voelt? Enorm heftig en om dit zo op te schrijven en met de hele wereld te delen vind ik echt wel een ding. Maar ik vind het ook belangrijk om hier wel open en eerlijk over te zijn. Het is namelijk niet allemaal rozengeur en maneschijn en ik heb gemerkt dat er echt veel meer vrouwen zijn die zich tijdens (een deel van) hun zwangerschap net zo gevoeld hebben. Een zwangerschap hoort de mooiste periode van je leven te zijn en die dacht ik zelf ook twee keer op die manier te beleven. Inmiddels ben ik erachter dat het heel anders kan zijn. Desalniettemin verschijnt er achter al die donkere wolken van de beginperiode nu een voorzichtig roze wolkje.
Genieten van alle babydingetjes
Ik durf zelfs te zeggen dat ik steeds vaker van mijn zwangerschap kan genieten. Mijn bolle buik vind ik prachtig, de schopjes van het minimeisje dat erin zwemt staan op nr. 1 van mijn favoriete dingen op dit moment. In de voorbereidingen van de babykamer kan ik mijn energie kwijt en ik heb er helemaal zin in dat daar straks weer een klein baby’tje slaapt. Om over kleertjes maar niet te spreken, want ik heb een shitload aan kleren gekocht (wat helemaal niet de bedoeling was, maar who cares ;) )Natuurlijk baal ik wel als ik ’s morgens al pijn heb wanneer ik Suus uit haar ledikantje til. Maar ik ben me er ook bewust van dat ik deze zwangerschap maar één keer mee maak. Ik probeer er dus echt van te genieten en dingen op te zoeken waardoor ik er bij stil sta. Zo hielp de Babywatcher me een week lang genieten en vind ik het superleuk om iedere week de les van ZwangerFit te volgen. Al met al kan ik goed merken dat die periode van neerslachtigheid er enorm in heeft gehakt qua energie en word ik nog steeds goed begeleid door verschillende hulpverleners. Maar de storm is gaan liggen en we tellen de weken gestaag af. We richten ons nu op de bevalling en omdat ik erachter ben gekomen dat de ervaring van de vorige keer nog veel angst en stress oproept, krijg ik daar hulp voor. Zo probeer ik alles aan te grijpen om straks weer die oude Karin te zijn, alleen nu mama van twee meisjes! En dat gaat me lukken ook :D
UPDATE: LEES OOK MIJN TERUGBLIK OP DEZE PERIODE NA EEN JAAR!
Heb jij je tijdens je zwangerschap ook ongelukkig, neerslachtig of depressief gevoeld? Wil je op mijn verhaal reageren, iets vragen of misschien je eigen verhaal doen op de blog? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Helaas klamp ik met hetzelfde probleem v.a mijn 5e maand. En helaas is dit de 2e en de laatste zwangerschap die ik “ weer “ op deze manier mag “overleven” want zo voelt het wel een beetje als ik slechte dagen heb. Mijn eerste zwangerschap was ook dramatisch na 5 maanden. En had nu zo gehoopt de “ leuke “ kant van het zwanger zijn mee te mogen maken. Helaas is er voor mij geen fijne zwangerschaps ervaring bij en kijk ik vooral uit naar de tijd als de baby er is. ( nu 29 weken zwanger )
Vindt het erg knap dat je je blog deelt! Er heerst een groot taboe op een depressie tijdens je zwangerschap. Een verhaal die ik ook graag zou delen. Maar niet echt durf! Het zou zo fijn zijn als meerdere zwangeren onder ons dit ook gewoon konden openbaren. Voor mij voelt het als lood in de schoenen om dit stil zwijgend voor me te houden en te doen “ alsof “ het allemaal echt zo prachtig is!
( 29 weken zwanger )