Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kimberly heeft scoliose en rond 36 weken wordt zwangerschapsdiabetes gediagnostiseerd. Toch kijkt ze terug op een hele goede bevalling. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kimberly.
Al een paar dagen vraagt mijn vriend vanaf zijn werk of het al begonnen is. Tot nu toe moet ik hem nog steeds teleurstellen. Mijn zus had nooit verwacht dat ik het tot zo lang zou uithouden vanwege mijn scoliose. Zij had verwacht dat ik met 38 weken wel al moeder zou zijn geworden. Maar ik ging zowaar mijn laatste zwangerschapsweek in!
Met 36 weken werd er in het ziekenhuis ontdekt dat ik zwangerschapsdiabetes had. Met die mededeling werd ik overgedragen naar de gynaecoloog. Er werd ook gelijk gesproken over inleiden, want overtijd lopen dat zat er niet meer in.
Die woensdag was ik 39 weken en 3 dagen zwanger en stond ik op met een harde buik. Dat had ik al een paar dagen dus ik dacht daar niet zoveel bij. Ik ging nog even het huis door (wat niet echt meer nodig was) en daar was om 09:00 uur alweer een berichtje van mijn vriend met DE vraag. ‘Nee schat, nog steeds niks’. Ik heb nog een beetje tv gekeken toen ik een vreemd gevoel in m’n buik kreeg. Toevallig appte mijn vriend weer en ik kon hem vertellen dat ik nu andere pijntjes had maar dat hij wel gewoon op het werk kon blijven. Ik belde mijn zus om te vragen wanneer de weeën nou begonnen. Zij zei me dat wanneer ik de krampjes moest gaan weg zuchten, dat het dan was begonnen. We hebben ruim een uur aan de telefoon gekletst toen ik toch echt moest ophangen. Ik moest haar wel op de hoogte houden.
Ik heb mijn vriend om 14:00 uur gebeld met de mededeling dat het nu toch echt begonnen was! In de tijd dat hij onderweg naar huis was ben ik mijn weeën gaan timen want die begonnen toch aardig regelmatig te komen. Ze waren er al om de 2 á 3 minuten maar nog net geen hele minuut. Aangekomen in het ziekenhuis kon ik ook gauw weer naar huis want er was nog geen ontsluiting.
Eenmaal thuis hebben we van alles geprobeerd. Onder de douche, op bed liggen, hangen over de stoel, wandelen in de tuin… Niets werkte! Mijn vriend vroeg aan zijn moeder om een kruik te brengen. Met een grote grijns op haar gezicht kwam ze binnen. ‘Is het echt begonnen?’, vroeg ze. Met alle redelijkheid en nog net niet schreeuwend, zei ik tegen haar: ‘JA! En het doet zeer!’.
Het was ondertussen 17.30 uur en we hadden de verloskundige weer gebeld. Mijn vriend kon het niet aan om mij zo te zien pijn lijden. Ze vertelde mij aan de telefoon dat ik 2 paracetamol mocht nemen. MIJN HEMEL, wat was dat fijn! Ik ben in de hoek van de bank gekropen met de kruik onder m’n buik. Mijn vriend had nog patat en frikandel voor me gehaald. Dat voor de helft al puffend opgegeten.
Ik heb een haakwerkje gepakt en ben daarmee tussen de weeën door mee bezig geweest, elke 3 minuten zat ik diep de weeën weg te puffen. Ik vind het nog steeds jammer dat mijn vriend daar geen foto van heeft gemaakt. We hebben nog een paar films gekeken en toen om 22:00 uur had ik het wel gehad. Met de gedachte naar bed te gaan om nog een beetje rust te krijgen, ging ik nog even plassen. Daar lag mijn slijmprop ineens!
Weer gebeld naar het ziekenhuis. ‘Kom maar langs!’, zeiden ze. Ik werd gecontroleerd en had 4 centimeter ontsluiting. Ik mocht blijven! Wat een opluchting. Nog even in bad geweest maar daar was ik al snel weer uit. Mijn vriend , die al vanaf 05:00 uur ’s morgens wakker was i.v.m. werk, heeft een dutje kunnen doen. Hij werd echter al snel wakker geschud door het personeel dat binnen kwam om mij uit bad te halen. Het was 01:00 uur en ik zat op 6 centimeter, mijn vliezen werden gebroken. Na een flinke plens kwam daar een weeënstorm die ik ineens moest opvangen. ‘GEEF MIJ DIE PIJNPOMP!’. Ik werd aangesloten en na 2 weeën was het prima te doen. Dora was op tv en ik heb heerlijk met haar de kaart doorgelopen. Af en toe vergat ik te ademen en hoorde ik in de verte mijn vriend roepen: ‘Kimberly, wel ademen!’.
Elk uur kwam er weer een centimeter bij. Om 05:30 uur zat ik op 10 centimeter en werd ik van de pomp afgehaald. Ik moest nog heel even mijn persweeën opvangen omdat er nog een klein vliesje om het hoofd zat.
Na drie kwartier persen kwam het hoofd er niet uit. Ik voelde een prikje daar beneden en de verloskundige vertelde mij dat bij de volgende perswee ze een knip ging zetten. Mijn vriend hield alvast zijn oren dicht.
De wee kwam, de knip werd gezet, ik gaf nog een beetje extra kracht en daar lag ze dan op mijn buik! Wat ging dat snel! Op donderdag 6 oktober om 06:48 uur ben ik mama geworden van een prachtig meisje dat Julia heet.
Nadat ook de placenta was geboren kwam de gynaecoloog de verloskamer binnen en we grapte nog dat mijn afspraak van vandaag niet door kon gaan ;)
Ik kijk goed op mijn bevalling terug. Ik kreeg veel steun van Debbie, zij was in opleiding en hield mij goed in mijn pufritme. Het enige wat mij tegenvalt is de placenta uitdrijven want toen die eruit kwam wilde mijn baarmoeder niet krimpen en werd deze ‘’gemasseerd’’ met 3 ellebogen (janken!!).
Dankjewel voor het lezen van mijn verhaal, Liefs Kimberly.
Wat fijn dat je zo goed terugkijkt op je bevalling, Kimberly! Dat masseren klinkt me ook niet echt prettig in de oren…
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie