Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kyra maakt een vlekkeloze zwangerschap door. Als haar bevalling begint, lijkt er geen schot in de zaak te zitten en moet ze wel héél veel geduld hebben! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kyra. 

Vanaf 35 weken zwangerschap had ik regelmatig last van een zeer vervelende, lang aanhoudende, continue buikpijn. De verloskundige vond het ook wat raar, omdat het geen pijn was die kwam en ging, zoals bij voorweeën. Toch dacht de verloskundige dat het voorwerk was. Samen met de bekkenklachten die ik gelijktijdig ontwikkelde, maakte dit de laatste loodjes heel vervelend, terwijl de rest van de zwangerschap vlekkeloos was verlopen zonder echte kwaaltjes. Vanaf 39,5 weken kreeg ik ’s avonds buikpijnen die meer in wee-vorm kwam. Maar het enige wat deze voorweeën deden, was me ’s nachts vaak wakker houden. Elke ochtend waren ze weer als sneeuw voor de zon verdwenen. Erg frustrerend en vooral vermoeiend omdat ik nog maar slecht sliep. Ineens liep ik na een goede zwangerschap toch op mijn tandvlees. De verloskundige zag het ook en probeerde mij te strippen. Maar mijn baarmoedermond was nog niet helemaal verstreken en ik had maar een halve centimeter ontsluiting. Hierdoor wilde het toch niet goed. Ook met 40 weken en 2 dagen hebben we weer geprobeerd om te strippen maar ook dit mocht niet baten.

Toen ik 40 weken en 5 dagen zwanger was, werd ik na 2 uurtjes slaap al wakker van voorweeën. ‘Nee hè, daar gaan we weer’ dacht ik. Maar rond 6:00 uur ’s ochtends werden ze regelmatig, duurden ze ongeveer 40 seconden en kwamen ze rond de 7 minuten. Zou het dan nu toch begonnen zijn? Of zou het weer stoppen? Ik maakte mijn man wakker en zei: ‘het wordt denk ik toch een verjaardagscadeautje, lieverd‘, aangezien hij die dag jarig was! Rond 8:00 uur heb ik de verloskundige gebeld. Die zou langskomen om me te strippen zodat we meer kans hadden dat het door zou zetten. Om 9:30 uur was ze daar!

020

Manlief was ondertussen toch nog naar z’n werk gegaan want als we samen gingen zitten wachten zou het toch niet opschieten. En ook m’n moeder was ondertussen onze badkamer nog even aan het schoonmaken (super lief! Met die dikke buik redde ik dat niet meer). De verloskundige stripte me en voelde dat ik ondertussen 1,5 centimeter ontsluiting had… Nog steeds niet erg veel, maar het was wat! Daarna ben ik rustig met mijn moeder op de bank een kopje thee gaan drinken. De weeën waren nog best te houden (beter dan die buikpijn van de afgelopen weken) en kwamen nog steeds ongeveer rond de 7 minuten. Misschien kan ik ze in dit stadium nog beter beschrijven als krampen. Ik nam afscheid van mijn moeder, gooide er nog een wasje in, probeerde nog een middagdutje te doen (wat niet lukte), en keek een filmpje. Langzaam aan begon ik me te irriteren aan de geur van de prullenbak (die toch echt 6 meter verderop stond) waar een restje bloemkool van de vorige dag in zat. Ook begonnen de weeën vervelender te worden en werd ik onrustig omdat mijn man niet bij me was. Ik appte hem rond 15.00 uur: ‘weeën komen nu rond de 4 minuten en worden wel vervelend. Kom je naar huis?‘ En een minuutje later: ‘ en wil je alsjeblieft als eerst de prullenbak legen, die stinkt echt…‘.

Gelukkig was hij mee geweest naar de bevallingscursus en wist hij dat bevallende vrouwen vaak niet tegen etensluchtjes kunnen, anders zou hij vast raar op hebben gekeken van dat berichtje!
Samen timeden we een tijdje de weeën. Ze kwamen rond de 3,5 minuut en duurden ongeveer 1 minuut 10. Maar ze waren nog goed te verdragen. Toen ze 2 uur lang al om de 3,5 minuten kwamen, belden we de verloskundige. Die kwam nog weer langs om te kijken hoe ver ik was: 2 centimeter nog maar? Dat was wel teleurstellend. Maar ik wist dat het eerste deel vaak lang duurde.
Omdat het de verjaardag van mijn man was en ons hoofd er niet naar stond om te koken, bestelde manlief een pizza waar ik maar 1 punt van heb gegeten. Ik wist namelijk dat je tijdens de bevalling beter niet te zwaar kon eten. Achteraf ben ik blij dat ik het er nog wel op gewaagd heb om die te eten, want de komende tijd zou ik niets anders meer eten. Rond 21.30 uur kwam de verloskundige (een andere) nog even kijken voor we de nacht in gingen. Ik zat volgens mij nog steeds op 2 centimeter maar ze zei 2,5 centimeter om me niet de moed te laten verliezen. De weeën waren nu zo dat ik tijdens een wee me even flink moest concentreren en niet kon luisteren naar de verloskundige. Tussendoor kon ik nog wel goed praten en overleggen. Voor de 5e keer die dag stapte ik onder de douche na de verloskundige te hebben beloofd dat we zouden bellen als het echt erger zou worden.

Die paar uur die volgden ging ik af en aan onder de douche omdat dat prettig was, maar door de bekkenklachten vond ik het ook fijn om af en toe wat te liggen. Rond 01.30 uur werden de weeën onder de douche ineens veel erger. Ik riep mijn man, die me heeft geholpen met afdrogen en daarna de verloskundige heeft gebeld. We mochten naar het ziekenhuis gaan en zij zou daar ook heen komen. In het ziekenhuis aangekomen werd al vrij vlot besloten dat mijn vliezen gebroken mochten worden. Ik zat op 4 centimeter en dat zou mijn weeën wat versterken. Toen ik het warme water langs mijn benen voelde stromen werd het voor de verloskundige duidelijk dat onze druif in het vruchtwater had gepoept. Niet omdat hij het benauwd had, maar omdat zijn darmpjes al rijp waren. Dit betekende dat ik een medische indicatie kreeg en werd overgedragen aan de zorg van het ziekenhuis. Ik kreeg allemaal draadjes en banden aan me om de weeën, de hartslag van de baby en mijn eigen hartslag en bloeddruk te meten. Ik zat dus vol met draadjes en moest hierdoor op bed blijven.

Vlak daarvoor waren eerst nog de plakkers van het geboorte-tensapparaat op mijn rug geplakt zodat ik die aan kon zetten. Ik was vastberaden om het zonder pijnmedicatie te doen en dit was dus het enige pijn-dempende wat ik kon krijgen. Aangezien de weeën nu veel heftiger waren, zette ik hem aan en trok me steeds meer terug in mijn eigen wereld. Ik kreeg weinig mee van wat er om me heen gebeurde. Om 5.00 uur werd geconstateerd dat ik 5 centimeter ontsluiting had. Toen om 7.30 de nieuwe gynaecoloog zich meldde, had ik nog steeds 5 centimeter… Dit was toch wel echt balen! De gynaecoloog zei: ‘ik ben hier tot 16.30 uur dus je gaat in mijn dienst bevallen!‘ Ik riep nog vrij gepikeerd: ‘Ja, dat mag ik hopen ja! Dat duurt nog vet lang! Doe mij maar wat sneller!‘ Ze vertelden dat ze 2 uur later weer terug zouden komen om opnieuw te meten. Toen die 2 uur bijna om waren zei ik tegen mijn man: ‘Als ik nu niet verder ben trek ik het niet meer. Dan wil ik echt een ruggeprik!’. Toen hij heel stellig en met een ietwat bleek gezicht zei dat ie dat helemaal prima vond, wist ik dat ik in ieder geval mijn best had gedaan en dat het gewoon op was. Ik had intussen al 2 nachten niet geslapen en was helemaal kapot.

En ja hoor, ik zat nog steeds op 5 centimeter. De gynaecoloog vertelde me dat ik nu ook een ruggenprik kreeg en aan de weeënopwekkers moest. Als ik over 2 uur nog niet op 7 centimeter zat, kreeg ik een keizersnee omdat het dan toch te lang duurde voor de baby. Die had al een periode een heel vlakke hartslag laten zien, maar dat leek nu weer goed te gaan. Na even gehuild te hebben om dit vooruitzicht begon ik me te focussen op de ruggenprik. Die zou mijn redding zijn.

Ik kreeg gelukkig al vrij snel te horen (rond 10.30 uur) dat we er heen mochten. En natuurlijk moest ik precies op dat moment overgeven. Er zat van alles op mijn shirt en de verpleegkundige stelde voor om eerst een schone aan te trekken. Maar ik riep: nee, ik wil zo snel mogelijk naar die ruggenprik! Ik werd met bed en al naar beneden gereden. In de spiegel in de lift zag ik op een helder moment dat ik wel erg rood was. Dit was ook de verpleegkundigen opgevallen, en die vreesden dat ik koorts zou krijgen van de uitputting. Toen de ruggenprik zat voelde ik al vrij snel verlichting. En na 10 minuten had ik geen pijn meer! Ik voelde alleen mijn buik hard worden tegen mijn ribben aan zoals bij een harde buik zonder pijn. Ik kon zelfs weer lachen!

Terug op de kamer vertelde ik doodleuk dat ik van een eventuele 2e kind ook zeker weer in het ziekenhuis zou willen bevallen, want zo’n bevalling was thuis niet te doen. Mijn man en verpleegkundige keken me nogal gek aan dat ik het al over een 2e had terwijl ik nou niet echt een soepele bevalling had die nog niet eens afgerond was… Vervolgens heb ik nog even wat geslapen, wat had ik dat nodig! De weeënopwekkers werden steeds hoger gedraaid en toen de gynaecoloog 2,5 uur na de vorige check kwam kijken zat ik op een ‘krappe 7 cm‘. Eigenlijk had ik een half uur eerder al op een volledige 7 cm moeten zitten en zou ik nu officieel dus onder het mes moeten. Maar aangezien het heel druk was en het goed ging met druifje mocht ik het nog even zelf proberen.

Rond 14.30 uur kreeg ik een drukgevoel van onderen. Heel gek, ik voelde mijn benen en buik niet, maar dat wel. Volgens de verpleegkundige was het nog geen echte persdrang, want dan zou ik het idee hebben dat ik moest poepen. Even later voelde ik dat inderdaad een beetje, maar ik voelde vooral dat mijn buik automatisch ging persen. Ik vond het nogal eng omdat er niemand bij was. Snel drukten we dus op de bel en de verpleegkundige zei dat ik op m’n zij moest gaan liggen en mijn lichaam haar gang moest laten gaan. Maar vervolgens was iedereen weer weg en ik vond het eng om mijn lichaam te laten persen zonder dat er hulp bij was. Onbewust probeerde ik mijn lichaam dus een beetje tegen te houden. Dat lukt niet echt, maar ik denk dat het daardoor niet z’n volledige werk heeft kunnen doen.
Rond 16.00 uur (ja, inderdaad, de 3e dienst van personeel kwam nu) mocht ik me op mijn rug draaien en mee gaan persen. En ineens voelde ik de persweeën niet meer goed en deed mijn lichaam niets zelf. Ik moest alles op eigen kracht doen en mijn benen moesten me aangegeven worden, omdat ik die niet op kon tillen door de ruggenprik. Ik deed mijn best maar schoot niet echt op volgens mij. Tot ik blijkbaar een keer op de goede manier perste en de 3 mensen die om me heen stonden begonnen te juichen. ‘Oh, dit moet ik dus doen‘ dacht ik. Ik wist het gewoon niet echt omdat mijn lichaam me het zelf niet vertelde. Ik deed hard mijn best maar was ook echt uitgeput. Ik dacht op een gegeven moment: de volgende wee sla ik even over hoor, ik moet even opladen. Maar helaas zagen de medisch verloskundige en de verpleegster dat er weer een kwam en moest ik gewoon weer aan de bak. Tussendoor gaf mijn man me slokjes water. Heel onvriendelijk zei ik op een gegeven moment ‘meer!‘. Ik had gewoon geen puf om meer woorden te zeggen.

Toen begon ik een branderig gevoel te krijgen. Het hoofdje kwam er goed aan zei de verloskundige. Nog 2 weeën en dan helpen we je met een knip. ‘Nee! Dat wil ik niet‘ zei ik, omdat ik daar door foto’s en verhalen bang voor was geworden. Achteraf besef ik dat ze zonder sputteren dit hebben geaccepteerd en me niet verder hebben geadviseerd dat het goed is en zo. Best raar want ik riep echt iets uit angst en tijdens je bevalling ben je nou niet echt rationeel. Maar goed, na nog wat persen stond het hoofdje (na een paar keer met veel getrappel van beentjes weer terug geglipt te zijn). Dit brandde heel erg en ik kon nauwelijks meer ademen van de pijn. Ik moest echt puffen om adem binnen te krijgen. Met de volgende perswee werd het hoofdje geboren en met nog een keer persen (volgens mij was de wee al weg) was daar om 18.10 onze lieve Collin!

Kyra Collin

Na een bevalling van 36 uur en 1,5 uur persen was ik zo blij om hem in mijn armen te kunnen sluiten. Hij werd lekker op mijn buik gelegd en ik riep: ‘oh daar ben je dan eindelijk! Ik ben zo blij met jou en ik hou van je!‘. Collin is een gezonde, vrolijke jongen. Hij was 54 cm en 4065 gram toen hij geboren werd. Later werd me verteld dat hij waarschijnlijk met zijn hoofdje iets scheef heeft gelegen. Hij had namelijk scheef op zijn achterhoofd een grote blauwe plek, alsof hij met een vacuümpomp gehaald was. Dit kwam waarschijnlijk van het persen. Hieraan konden we dus zien dat zijn hoofdje scheef is geboren. Ik vraag me af of dat er ook voor zorgde dat de weeën zo weinig effect hadden. Maar dat zal ik denk ik nooit weten.
We moesten een nacht voor controle in het ziekenhuis blijven. Gelukkig mocht mijn man ook blijven omdat we op de verloskamer konden blijven. Hier stond een stoel die ook als bed uitgeklapt kon worden. Wel zo fijn om de eerste nacht als gezin door te kunnen brengen! De volgende ochtend mochten we met z’n drietjes lekker naar huis.
’s Middags zat ik al weer op de bank en ik voelde me zo goed dat ik al mijn kraamvisite beneden heb kunnen ontvangen! Het was geen prettige bevalling, maar het is maar tijdelijk. Ik heb er ook echt geen trauma aan over gehouden. Dankzij die perfect werkende ruggenprik kan ik mijn bevalling niet alleen zien als een zeer pijnlijke maar ook als een heel bijzondere ervaring! En gelukkig herstelde ik dus heel snel. En ik zeg nu maar steeds tegen mezelf: ‘2e kindjes zijn vaak een stuk makkelijker om van te bevallen!‘.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kyra! Wat heb jij een lange bevalling gehad, maar fijn om te lezen dat je er niet vervelend op terugkijkt.

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of stuur een bericht via Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

IMG 9450