Over opgroeien, grote en kleine zorgen en vallen en opstaan

Wat ik nog goed weet van de geboorte van onze eerste dochter is het enorme gevoel van verantwoordelijkheid waarmee ik, naast het intense gevoel van liefde, overspoeld werd. Dat kleine mensje, een deel van mij, zo klein, kwetsbaar en afhankelijk. Ik wilde haar beschermen tegen alles. Ze is geboren op de dag na de ramp met de MH17 en hoewel ik me daar op dat moment alles behalve druk over maakte liet het wel het schrille contrast zien tussen zo’n lief, klein onschuldig meisje en de spreekwoordelijke ‘grote boze wereld’.

Naarmate mijn dochters ouder worden wordt dat gevoel van verantwoordelijkheid niet minder. De zorgen worden wel anders. In de eerste weken maakte ik me druk over gewicht, of ze wel genoeg voeding kregen, of dat ze het niet te koud of juist te warm zouden hebben. Nu maak ik me zorgen over zaken waar ik steeds minder grip op krijg. Elin speelt de laatste tijd vaker buiten en hoewel ik nu nog als een soort leeuwin om haar heen cirkel, loerend op zaken die potentieel gevaar zouden kunnen betekenen, weet ik dat dit straks voorbij zal zijn. Ze zal steeds onafhankelijker worden, onder moeders vleugels vandaan. En dit geldt ook voor Lieke. Lieke haar grootste zorg is op dit moment hoe ze nou toch dat blokje onder de tafel vandaan moet krijgen maar over een paar jaar zal ook zij voor het eerst op haar fietsje een blokje om mogen gaan, de grote boze wereld in.

Het loslaten van je kinderen begint natuurlijk al veel eerder. Eigenlijk al met het doorknippen van de navelstreng (sommige moeders doen dat figuurlijk gezien nooit, maar dat is heel wat anders). En dan, een tijdje later, de eerste keer naar de oppas, gastouder of het kinderdagverblijf. Je legt de zorg van je kind in de handen van een ander en hoewel je ongetwijfeld uitgebreid onderzoek hebt gedaan en vertrouwen hebt in ‘die ander’ blijf jij toch de moeder van je kind. Jij herkent ieder huiltje, elke beweging en ieder geluidje. Dit is haar ‘ik-heb-honger-huiltje’ en dit is haar ‘ik-ben-zo-moe’ huiltje, probeer dat maar eens aan een ander uit te leggen.

Elin kan inmiddels praten en vertelt als haar iets dwars zit. Dat maakt het hele oppas-verhaal iets makkelijker. Echter, een zorg minder aan de ene kant betekent tien zorgen erbij aan de anderen kant. Elin wil nu alles ‘zelf doen’. Zelf je drinken proberen op te drinken uit ‘een grote mensen beker’ is hartstikke leuk (wasmachine draait wel weer) maar zelfstandig de trap beklimmen is een stuk spannender. Uiteraard loop ik achter haar, vang ik haar op als ze valt, maar ik zal er niet altijd voor haar zijn wanneer ze valt. Het leven bestaat immers uit vallen en opstaan. Eerst letterlijk maar als ze wat ouder worden vooral figuurlijk.

En hoewel vaderlief nog steeds vastberaden is de jongemannen op afstand te houden (gouden kooitjes, kuisheidsgordels of een groepje persoonlijke bodyguards) zullen mijn dochters vast ook eens liefdesverdriet ervaren, zullen ze zakken voor examens of afgewezen worden voor een baantje. Sterker nog, ik hoop dat dit mijn kinderen nog te wachten staat want dat betekent dat ze opgroeien, groter worden, leven. Ik hoop ook dat ik ze in hun jonge jaren het vertrouwen kan geven dat ze dit soort teleurstellingen kunnen overwinnen, dat na vallen weer opstaan komt en dat na regen de zon weer zal gaan schijnen.

Maar er zullen ook momenten komen dat de teleurstellingen groter zijn, dat een simpel ‘na regen komt weer zonneschijn’ niet meer volstaat. We leven in een wereld die snel aan het veranderen is. Aan de ene kant kan en mag er meer (wie had 50 jaar terug kunnen bedenken dat er nu zoiets als het homohuwelijk zou bestaan) maar aan de andere kant neemt de tolerantie tegenover elkaar enorm af. Als je ‘anders’ bent of denkt ben je je leven soms letterlijk niet meer zeker. Van mij mogen mijn dochters zijn wie ze willen zijn, zo ben ik zelf ook opgegroeid. Man, vrouw of misschien wel iets daar tussen in, hetero, homo of transgender, het kan en mag van mij allemaal. Ik behandel je er niet anders om. Maar niet iedereen denkt zo, de nieuwsberichten bewijzen het helaas.

Zucht…gelukkig zijn dit zorgen voor later. Op dit moment mag ik mij nog lekker druk maken over de dingen waar ik nog enigszins invloed op heb. Zo staat Elin nu in de achtertuin te balanceren op haar fietsje. Haar vader is bij haar maar toch kriebelt het… Het liefst zou ik nu naar haar toe gaan en haar vasthouden. Maar als ik dat doe leert ze nooit haar evenwicht bewaren, leert ze nooit dat je na vallen weer kunt opstaan.

Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen…

Bron: afbeelding