10.000 volgers op Instagram: de magische grens!

Begin april was het langverwachte moment daar: ik passeerde de 10.000 volgers op Instagram. Swipen maar! Nu ik dit doel behaald heb, vertel ik hoe ik vandaag de dag tegen Instagram aankijk en welke inzichten ik opdeed de afgelopen tijd. Lees je mee?

De magische grens

Vierenhalf jaar: zo lang duurde het voordat ik de magische grens van 10.000 volgers passeerde op Instagram. Een doel dat afgelopen jaarwisseling in mijn ‘vooruitblik op het nieuwe jaar’ werd opgenomen, want in 2021 zou het toch moeten lukken? Dat bleek inderdaad het geval en ik ben erg blij dat het gelukt is. Instagram is een onderdeel van mijn werk en sinds enkele jaren dus ook van mijn inkomsten. Het is een platform dat erg belangrijk is voor mij, want het is dé manier om uit te dragen wie ik ben en bijvoorbeeld lezers naar mijn blog te trekken. Aan de andere kant is het ook ‘maar’ Instagram. Omdat ik dit doel op mijn lijstje vol trots afstreepte, leek het me een goed moment om weer eens over Instagram te schrijven. De laatste tijd lees ik bij veel Instagrammers dat ze er even geen zin in hebben, zich storen of Insta-moe zijn. Hoe is dat voor mij? Ik vertel hoe ik nu tegen Instagram aankijk, welke inzichten ik opdeed en wat ik me heb voorgenomen voor de komende periode.

De weg naar 10.000 volgers op Instagram

Laten we bij het begin beginnen. Vanaf dag één besloot ik namelijk om mijn kinderen niet herkenbaar in beeld te brengen op social media en op mijn blog. In de afgelopen jaren zijn daar enkele zeer zeldzame uitzonderingen op geweest, want ik ben en blijf een trotse moeder. Dus deelde ik een herkenbare foto rond 6 maanden, met de 1e verjaardagen en in een enkele story. In het begin maakte ik bijna alleen maar foto’s van ‘objecten’. Bijvoorbeeld van de babykamer, van verzorgingsspulletjes en andere babygerelateerde dingen. Gaandeweg durfde ik mezelf steeds meer te laten zien en werd mijn gezicht het herkenningspunt van mijn social media activiteiten onder de noemer Mama’s Meisje. Ondertussen groeide mijn account, maar gestaag. Dat had deels te maken met de content die ik aanbood, maar ook met mijn strenge deurbeleid. In het begin was ik blij met werkelijk iedere nieuwe volger, maar na pak ‘m beet een jaar begon ik met het screenen van nieuwe volgers. Dat doe ik nog steeds en ik schoon mijn volgerslijst ook regelmatig op. Dan verwijder ik inactieve, niet relevante of vage accounts. En soms spot ik accounts die bijvoorbeeld mijn stories kijken, maar niet volgen. Dat kunnen nieuwsgierige concullega’s of vage bekenden zijn, maar soms ook Russische bots. Het kan dus zijn dat mijn account niet vindbaar is voor je, als je bijvoorbeeld geen volgers, posts of bio/profielfoto hebt óf als je niets te zoeken hebt op mijn account. Zulke accounts houden de plekjes bezet van mensen die misschien wél interactie aangaan met mijn posts en stories. Ik heb één keer een pod uitgeprobeerd, was geen aanrader en ik doe niet mee aan follow loops. Saai allemaal hè? Ik moet zeggen dat ik er altijd achter heb gestaan om het op deze manier te doen, maar het leverde ook weleens frustratie op.

Vergelijken met anderen

Je kunt namelijk nog zo’n duidelijk plan en doel hebben, je gaat jezelf op een bepaald punt toch vergelijken met anderen. Althans, dat deed ik wel (en doe ik nog steeds wel eens). Sinds het najaar van 2018 besloot ik namelijk om meer focus op Instagram te leggen, me te verdiepen in manieren om organisch te groeien (dat betekent: op een ‘eerlijke’ manier zonder bijvoorbeeld pods, follow loops en volgers kopen). Ik volgde diverse online cursussen bij by bird, wat trouwens echt een vette aanrader is. Berdien leerde me op een hele toffe manier alle ins & outs over Instagram en sindsdien heb ik veel meer richting kunnen geven aan wat ik doe en waarvoor ik mijn kanaal kan inzetten. Natuurlijk is er niet over iedere story nagedacht en plaats ik ook spontane posts. Maar over het algemeen denk ik goed na over wat ik ga delen, waar ik hoop dat men inspiratie uit kan halen en welke onderwerpen ik leuk vind om over in gesprek te gaan met ‘volgers’. Zeker omdat ik de privacy van onze meiden zo belangrijk vind en ze 99,999% van de tijd onherkenbaar in beeld zijn, vergt dat even wat meer creativiteit dan wanneer ik een Instagrammer zou zijn die wél voor de herkenbare foto’s zou gaan. Daarnaast wil ik niet overmatig spammen: van mij zul je niet dagelijks 30 stories voorbij zien komen ofzo. En ik denk ook zeker dat het invloed heeft op mijn volgersaantallen plus ‘engagement’ (dat betekent: de betrokkenheid van je volgers).

LEES OOK: HET ECHTE LEVEN LATEN ZIEN OP JE BLOG EN INSTAGRAM?

Geen shocking content

Zelf ben ik een behoorlijk open boek. Toch denk ik goed na over alles wat ik over mezelf deel op mijn blog en socials. Voor de kinderen en Erik gaat dat nog een paar stappen verder. Er zijn een heleboel onderwerpen die ik nooit persoonlijk in zou steken op internet. Zindelijkheid, relatiedingetjes zoals ons seksleven of dingen die er tussen ons spelen, persoonlijke kwesties en ook zie je mijn familie en vriendinnen vrijwel nooit in beeld. Ik schreef laatst al dat er hier geen baby’s meer komen en verder zijn er in mijn leven gelukkig weinig dingen aan de hand die voor shocking content kunnen zorgen. Daardoor kan het geheel wat ‘saaier’ zijn dan bij sommige andere mommy influencers: zo was mijn bereik veel hoger gedurende de zwangerschap en de weken na de bevalling. Ik denk ook dat het invloed heeft dat ik mijn kinderen niet vol in beeld film en daarnaast heb ik ook niet de ambitie om om de haverklap dingen uit het verleden aan te halen, zoals de 45 kilo die ik aankwam tijdens zwangerschap numero uno, de mentale ellende tijdens mijn tweede zwangerschap of het feit dat ik twee keer werkloos raakte tijdens mijn eerste twee zwangerschappen. Daarover heb ik al eens verteld en ik wil dat niet uitmelken om zieltjes voor me te winnen. Toch lijkt dat soms wel nodig te zijn om ‘interessant’ te blijven en ik heb veel nagedacht over hoe ik daarmee om wil gaan. Ik deel precies dát waarvan ik vind dat ik het kwijt wil. De ene keer zijn dat meerdere persoonlijke onderwerpen achter elkaar, de andere keer niet… Het is precies goed voor mij en je kunt het toch niet iedereen naar de zin maken. Daarvoor hebben ze de ontvolg knop ook uitgevonden, haha. In plaats daarvan weet ik sinds pak ‘m beet een maand of drie wél heel duidelijk wat ik wil met Instagram.

Mijn plekje op the gram

Welke inzichten ik opdeed de afgelopen maanden, hebben alles te maken met tevreden zijn met mezelf. Kijken naar anderen zal ik vast zo nu en dan weleens blijven doen maar als ik er echt bij stil sta, concludeer ik telkens opnieuw dat ik het helemaal prima vind zo. Ik wil mijn leven niet spannender maken dan het is en ben tegelijkertijd alleen maar blij dát het momenteel zo saai is. Er zijn heel wat mensen die helaas niet zulke leuke dingen meemaken, daar zou ik voor geen goud mee willen ruilen. Het stukje privacy, dat ik zo hoog in het vaandel heb, wil ik er ook niet voor inleveren. Ik wil geen gekke capriolen uit hoeven halen om in the picture te komen. Dat neemt niet weg dat ik het hilarisch en vermakelijk vind wanneer andere Instagrammers gekke dansfilmpjes en grappige dingen posten, maar dat past niet zo goed bij mij. Ik ben gewoon Karin die dol is op koopjes en shoppen, elke zondag de folders doorbladert en gelijk even de moeite neemt om ze voor je op d’r stories te zetten. Ik spot een budgettip en deel ‘m. Ik loop eens een Wibra, dan weer een Primark of een Zeeman binnen en scoor om de haverklap allerlei leuks voor m’n meiden. Ik schrijf graag blogs over mijn ervaringen als moeder, shoptips, leuke nieuwtjes, mijn liefde voor panterprint of noem het maar op. Ik vind het superleuk om mooie plaatjes te schieten, gooi er een lekkere filter overheen en ben liever inspirerend met woorden dan met beeld. Soms komt er eens een receptje om de hoek, dan update ik je weer over m’n afvalrace, klaag ik over de hoeveelheid was, hang ik in campingsmoking op de bank en vervolgens test ik 30 luiermerken. Mijn plekje op the gram is precies een weergave van wie ik ben en ik vind het geweldig om te zien dat het zoveel mensen aanspreekt. Maar het is ook maar gewoon Instagram en sinds ik er zo ‘in sta’ (see what I did there) is het veel relaxter. Mijn ziel- en zaligheid, privé dingetjes van mijn lief of kids of het litteken van mijn keizersnede zal je dus niet snel aantreffen op social media, dat laat ik liever aan andere mensen over. Zo zou ik me in real life ook niet gedragen, dus waarom zou ik dat dan wel op social media knallen? Neem van mij maar aan dat what you see is what you get. Ik ben gewoon niet iedere dag zo inspirerend en wil ook niet op die manier ‘impact maken’. Daardoor blijft het leuk en ben ik nog lang niet ‘Insta-moe’. En dat voelt helemaal goed!

Wist jij dat 10.000 volgers op Instagram zo’n magische grens kan zijn? En hoe kijk jij tegen social media aan? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!